΄Και τελικά ο Darcy τι απέγινε;’ Ρωτά ο Χάρης με νάζι.

‘ Πίνει καφέ με την Sarah Jessica Parker κάπου στο Μανχάταν!’ Απαντώ με ειρωνικό ύφος.

‘Αφού σου το είπα από την αρχή. Τι ασχολείσαι; Εσύ εδώ και αυτός εκεί. Εδώ μέρα και εκεί νύχτα. Hello!!’  Με κοιτά και χαμογελά.

‘ Δεν ασχολήθηκα εγώ ακριβώς αλλά αυτό το κοριτσάκι που κρύβω μέσα μου που ξύπνησε και δεν έλεγε να ησυχάσει. Αλλά εντάξει έχω συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα και έχω προσγειωθεί στο τώρα. Ήταν ωραίο όμως το ταξίδι! Σαν ταινία. Πολύ ωραία! ’

‘Ελπίζω να μην θες να δεις ξανά την ταινία! Διότι αυτή τη φορά θα σε βάλω τιμωρία!’ λέει ο Χάρης και χλάπ μου σκάει ένα χαστούκι το οποίο ακολουθεί ένα σβουριχτό  φιλί στο μάγουλο.

Ευτυχώς που έχω άτομα τριγύρω μου που με αγαπούν και με νοιάζονται. Είναι τόσο σημαντικό να μην απομονώνουμε τον εαυτό μας από αυτούς τους ανθρώπους. Λίγους θέλει ο καθένας μας για να ισορροπήσει. Οι πολλοί μάλλον σε αποπροσανατολίζουν. Λίγους και καλούς.

Για μια περίοδο της ζωής μου τους έδιωχνα όλους. Δεν άφηνα κανένα να πλησιάσει. Δεν ήθελα να εκτεθώ σε κανένα. Νόμιζα ότι μου άξιζε η μοναξιά μου. Έτσι την έζησα σε όλο της το μεγαλείο. Πόσο λάθος ήμουν και πόσο άδεια ήταν η ζωή μου. Και τώρα ζω μόνη αλλά δεν νιώθω μόνη!

Τώρα πια έμαθα να είμαι απλά ο εαυτός μου. Δε το θέλω το θέατρο. Το βαρέθηκα. Δε λέω πως είναι πάντα εύκολο. Κάποτε χάνω τον εαυτό μου για λίγο. Έμαθα όμως να κάνω ένα βήμα πίσω, να παίρνω βαθιές ανάσες και να συνεχίζω.

Προχθές για παράδειγμα πήγα σε ένα απογευματινό τσάι με διάφορες κυρίες, εγκυμονούσες, γιαγιάδες κτλ. Στο στοιχείο μου δηλαδή.

‘Όλα καλά; Τι νέα;’ Αχ αυτή η ερώτηση.

Ερώτηση βγαλμένη από ταινία θρίλερ. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που βλέπεις την πραγματικότητα να περνά από μπροστά σου σαν ταινία μαυρόασπρη και μετά να βλέπεις αυτά που ‘ έπρεπε’ να έχεις κάνει και το πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή σου. Άβολη στιγμή.

Στο τέλος πρέπει να καταλήξεις και να απαντήσεις κάτι. Εγώ έχω πρόβλημα με την ειλικρίνεια και την αλήθεια. Δυσκολεύομαι να παρεκκλίνω. Το ψέμα δεν το έχω. Ποτέ δε μου άρεσε. Και ξέρω ότι θα πω ψέμα τώρα. Αλλά δεν έχω επιλογή. Και ξαφνικά κοκκινίζω και λέω ‘ Είμαι καλά! Μια χαρά! Ξέρεις τα ίδια. Πολύ ζέστη σήμερα. Ουφ! Εσύ; Τα παιδιά; Τρεχάματα φαντάζομαι.’

Δε λέω! Τα κατάφερα και επιβίωσα πολλές τέτοιες στιγμές. Άλλη μια τέτοια στιγμή είναι όταν η ‘θεία’ που σε βλέπει κάθε 2 χρόνια και σε κοιτά με ύψος περίλυπο λες και είσαι ετοιμοθάνατη σου λέει ‘Έχει κανένα νέο; Τι θα γίνει μαζί σου; Μια τόσο όμορφη κοπέλα! Τα χρόνια όμως περνάνε. Μεγαλώνουμε!’

Λες και είσαι παρακατιανός και αποτυχημένος αν δεν παντρευτείς. Επιτυχία είναι ο γάμος και όχι το να είσαι καλός άνθρωπος, να έχεις φίλους, να σέβεσαι και να αγαπάς τους γονείς σου και την οικογένεια σου, να έχεις πετύχει επαγγελματικά!! Όχι! Αν δεν παντρευτείς το έχασες το παιχνίδι. Τι είσαι; Τίποτα. Είσαι κρίμα. Είσαι για λύπηση.

Μετά από πολλά χρόνια έμαθα ακολουθώντας τον δύσκολο δρόμο ότι είναι εντάξει να είσαι διαφορετικός. Φτάνει να είσαι ο εαυτός σου. Να είσαι εσύ. Και δε πειράζει αν η ‘θεία’ δεν θα σε καταλάβει. Και αυτή τόσα ξέρει, τόσα λέει.

Ίσως την επόμενη φορά πρέπει να της απαντήσω και να της πω πως είμαι Καλά με κάπα κεφαλαίο.

Και ας είναι ο Darcy στο Μανχάταν και ας μην είμαι η Sarah Jessica Parker. Ε! Kαι τι έγινε;

Κάποτε ένας συμφοιτητής μου ο οποίος σπούδαζε πολιτικός μηχανικός μου είπε ότι πάντα πρέπει να δουλεύουμε με τα δεδομένα που έχουμε. Αυτά έχουμε μπροστά μας και δεν μπορούμε να πλάσουμε άλλα. Όσο και να θέλουμε, όσες ταινίες και να δούμε και όση φαντασία και αν έχουμε κάποια πράγματα απλά δεν μπορούν να γίνουν. Κάποια άλλα όμως μπορούν. Και πρέπει να συγκεντρωνόμαστε σε αυτά που μπορούν γιατί αυτά που δεν… πολύ απλά μάλλον δεν θα γίνουν και στο τέλος θα χάσουμε και τα αυγά και πασχάλια!

Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι στη ζωή απαγορεύεται να ονειρευόμαστε γιατί ίσως τα δεδομένα αύριο αλλάξουν! Ίσως μια μέρα!

Η επάνοδος στο μικρό νησί της Μεσογείου ήταν τραυματική. Προσγειώθηκα ανώμαλα και ένιωσα λες και μου πέταξαν και τη βαλίτσα στα μούτρα με το καλωσόρισες.

Και μια φωνή από το υπερπέραν μου είπε επιβλητικά και έντονα ‘Πίσω στη δουλεία τώρα και στα ίδια. Αρκετά διασκέδασες για 3 ολόκληρες ημέρες!!’

Λες και διασκέδαζα μια ζωή ολόκληρη. Τι γίνετε; Κάποιος θέλει να με τιμωρήσει; Πιθανόν ο ίδιος μου ο εαυτός! Μια ζωή αυτοκαταστρέφομαι. Λες και έχω ειδικό μηχανισμό που μόλις χαλαρώσω ενεργοποιείται.

Ίσως να είναι και το κρύο και ο μίζερος χειμερινός καιρός.

Το 2015 τελείωσε αλλά είναι λες και ακόμα το κουβαλώ στους ώμους μου. Δεν έπρεπε να εξαφανιστούν όλα και να μηδενίσουν την πρώτη μέρα του χρόνου; Γιατί δεν έγινε αυτό;

Και τώρα;

Για αρκετές ημέρες δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ήθελα να κοιμάμαι σαν νεογέννητο μωρό. Δεν ήθελα να μιλώ, να σκέφτομαι και να αισθάνομαι. Ήθελα να είμαι σε μια κατάσταση παύσης από τη ζωή μέχρι να συγκροτήσω τις σκέψεις μου.

Δυστυχώς όμως δεν γίνετε. Η ζωή, οι προθεσμίες, οι λογαριασμοί και υποχρεώσεις τρέχουν και δεν σταματούν. Κανείς δεν μπορεί να σε περιμένει όταν εσύ πατάς το ‘pause’.

Το τοπίο το έχω βάψει σε χρώμα μαύρο και γκρι και δε ξέρω τι μπορεί να το ξαναζωντανέψει. Και τελικά δεν είναι θέμα του/των Darcy, του Σάκη, των φίλων και των συγγενών.

Η θετική ενέργεια πρέπει πρώτα να αναβλύζει από μέσα μας και πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να την κρατάμε ζωντανή! Δεν πρέπει να αφήνουμε τους γύρω μας να την αλλοιώνουν. Πρέπει να είμαστε αυτόφωτοι! Μια φορά ένας φίλος μου είπε ότι είμαι αυτόφωτη αλλά δεν τον πίστεψα γιατί εγώ δεν μπορούσα να το δω. Τώρα όμως που έκλεισε το φως και είναι σκοτάδι το κατάλαβα.

Τελικά μετά από κάποιες μέρες ψύχρας και βαρυχειμωνιάς βρήκα το θάρρος και άνοιξα το φως. Κάθισα και είδα κάμποσες ταινίες, έφαγα 204 σοκολατάκια και μια κούπα ξηρούς καρπούς.

Μια από τις ταινίες που είδα ήταν για την ζωή του Stephen Hawking. Νομίζω σε εκείνη τη φάση ντράπηκα. Ένας άνθρωπος με τη δύναμη του μυαλού του και της ψυχής του κατάφερε να επιβιώσει δεκαετίες ενώ του είχαν πει στα είκοσι κάτι του χρόνια ότι είχε μόνο 2 χρόνια ζωής. Όμως ο Hawking’s δεν έζησε απλά, αλλά έκανε οικογένεια και έγινε παγκόσμια γνωστός για τη δουλεία του. Δε σταμάτησε να αγωνίζεται παρόλη τη σταδιακή φθορά του οργανισμού του. Το πιο σημαντικό από όλα διατήρησε το χιούμορ του.

Η επόμενη ταινία που μου έφερε το χαμόγελο στα χείλη ήταν το My best friend’s wedding με την φοβερή Julia Roberts. Θα έλεγα ότι ταυτίστηκα με την Julia σε αυτή την ταινία στην οποία αν και η πρωταγωνίστρια ‘έχασε’ αυτόν που ήθελε (τον κέρδισε μια νεότερη της) το τέλος είναι αρκετά ενθαρρυντικό.

Μετά από όλα τα πιο πάνω πήρα τη μεγάλη απόφαση να πάω γυμναστήριο, έβαλα κάτω τους στόχους και τις αποφάσεις για το 2016 με λίγη καθυστέρηση φυσικά αλλά δε νομίζω να πειράξει κανένα.

Αχου μήνυμα! Ποιος είναι; Χμμμ υποπτεύομαι ένα καινούργιο φλερτ. Λοιπόν τα φώτα μου αναμμένα και το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Και αν κάποτε έχει κρύο και σας πιάνει και εσάς μια στεναχώρια εκμεταλλευτείτε την για να εκτιμήσετε όλα όσα έχετε και όλα όσα μπορείτε να αποκτήσετε όταν αποφασίσετε να ξανανοίξετε το φως και να βάλετε λίγο κόκκινο, πράσινο και γαλάζιο στην παλέτα των χρωμάτων σας!

Φτάνοντας στην Αθήνα ένιωσα αυτό το κάτι. Το αίσθημα της ελευθερίας. Πάντα το νιώθω αυτό όταν είμαι στην Ελλάδα. Φυσάει άλλος αέρας. ‘Η μπορεί να είναι πολύ απλά ότι αφήνω πίσω τα προβλήματα και την καθημερινότητα και την Μεγάλη Ιδέα του κυρίου Darcy.

‘Που είσαι κοπέλα μου? Πως είσαι? Όλα σούπερ?’ ρωτά η Ναταλία.

Τι να απαντήσω άραγε? Ότι το μόνο σούπερ που ξέρω είναι το ραδιοσταθμό ‘Σουπερ FM’?

Να πω για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα λαμπιόνια και τις νύχτες μοναξιάς? Να πω για τον Darcy? Να πω για το άγχος της ηλικίας που με κατατρέχει και με εξουσιάζει? Να πω ότι κλείνω 10 χρόνια ασταμάτητης εργασιακής πίεσης και ότι τρέχω όλο αυτό το καιρό χωρίς διάλλειμα και απλά δε μπορώ άλλο? Ότι το μυαλό μου δε χωρά άλλες πληροφορίες και η ψυχή μου δε χωρά άλλα έντονα συναισθήματα?

Και λέω ‘Δεν είμαι καλά!’ και ξαφνικά ένας ποταμός τρέχει από τα μάτια. ‘’Αλλά θα το κάψουμε! Είμαι εδώ μόνο για χαρά, κουβέντα και διασκέδαση.’ Λέω σπαστά.

Οι ζωές μας με την Ναταλία είναι βίοι παράλληλοι. Είναι από τους λίγους ανθρώπους που με καταλαβαίνουν γιατί είμαστε φτιαγμένες από παρόμοιο υλικό. Και δεν είναι εύκολο να βρεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να είσαι άπλα ο εαυτός σου χωρίς δήθεν και ενοχές και που δε πρέπει να δικαιολογηθείς ή να δώσεις και πολλές εξηγήσεις.

Το κύριο θέμα της συζήτησης μας είναι το trend για το πάγωμα των αυγών. Πως λέμε θέλω αυγά μελάτα, αυγά μάτια? Εμ τώρα μπορείς να θέλεις και αυγά παγωμένα. Όχι για φάγωμα όμως, αλλά για τεκνοποίηση.

Ήρθε άραγε το πλήρωμα του χρόνου?

Είναι η ώρα να κάνω τη μεγάλη κίνηση? Στο κάτω, κάτω είναι και θέμα προγραμματισμού. Αν δηλαδή ο Darcy κάνει εμφάνιση σε 3 χρόνια από σήμερα τι θα γίνει? Θα πρέπει να ζω εγώ με το άγχος 3 χρόνια αν θα είναι καλά τα αυγά μου ή όχι?

Στη ζωή πρέπει απλά να αφήνουμε τα πράγματα να παίρνουν τη σειρά τους και όποτε έρθει η ώρα τους ή πρέπει να βάζουμε και εμείς το χεράκι μας? Γιατί των φρονίμων τα παιδία πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.

Και καλά που θα φυλάξω τα αυγά? Στη πόλη μου, στην Αθήνα, στο Λονδίνο?

Επίσης αν ο Darcy τελικά ‘δεν’ τι θα γίνει? Θα βρούμε δότη? Σαν σενάριο αμερικάνικης ταινίας φαντάζει αυτή η εκδοχή.

Πρόσφατα ένας φίλος gay μου είπε. ‘Μην αγχώνεσαι. Αν μέχρι τα 40 δεν συμβεί πάρε με τηλέφωνο και θα το κανονίσουμε.’ Τι εννοεί θα το κανονίσουμε? Modern family style?

Πω! Πω! Νέο project. Νέες προκλήσεις στην ζωή.

Πάντως ακόμα και αυτές οι πολύ δύσκολες και πονεμένες σκέψεις όταν τις κάνεις στη Αθήνα σε συνδυασμό με ψώνια, καφεδάκι, φέτα, μπουζούκια και Σάκη Ρουβά, γίνονται πιο ανάλαφρες. Είναι λες και συζητάς αν το βράδυ θα φας σούπα ή σαλάτα?

Αρκετά όμως για τα παγωμένα αυγά. Το βράδυ του Σαββάτου φτιάχτηκα, έβαλα τη δανεική κοντή φούστα με τα κρόσσια, γόβα στιλέτο και το κόκκινο κραγιόν. Έπρεπε να είμαι τέλεια για το Σάκη.

Το μαγαζί γεμάτο με κόσμο όλων των ηλικιών. Τραγουδήσαμε όλοι μαζί τα ‘Μακαρόνια με κιμά’, το ‘Υπήρχες πάντα μέσα στη ζωή μου, συγκατοικούσαμε μες το κορμί μου’, το ‘Και σε θέλω’ και πολλά άλλα. Ο Σάκης είναι φαινόμενο, είναι απλά ένας Έλληνας Θεός. Ναι είμαι και εγώ μια ρουβίτσα!

Και ενώ εγώ έπινα το ποτό βότκα γκρέιπφρουτ σε χαμηλό ποτήρι (σταθερή αξία) με πλησιάζει ένας φίλος της Ναταλίας.

Πάω να συστηθώ.

‘Μα συστηθήκαμε ήδη.’ Μου λέει. ‘Είμαι ο Κίμωνας.’

Ωωω! Αυτό το ρεζίλικο να μη θυμάμαι ποιος, που και πότε είναι ότι χειρότερο. Χαμογελώ αμήχανα καθώς ο Κίμωνας φάνηκε ενοχλημένος.

Ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες και στο τέλος με αγκάλιασε και μου είπε και καλό ταξίδι.

Χμμ.. λες να ενδιαφέρετε? Έδειξε πάντως ότι δεν του ήμουν αδιάφορη.

‘Ναταλία, ο Κίμωνας πόσο χρονών είναι?’

’28!’ Απαντά.

’28!!! Δηλαδή είναι μικρότερος… κατά 2-3, 4-5, 6-7 και λίγο παραπάνω χρόνια.’

‘Μη σκας. Ο Κίμωνας είναι bi και μάλλον προς το gay.’ Λέει χαμογελαστά η Ναταλία.

Εγώ συνέχισα να πίνω το ποτάκι μου διότι τελικά η κατάσταση είναι άλλα ντ’ άλλων και εγώ πρέπει να πάω ξανά πανεπιστήμιο της ζωής για να μάθω να νέα δεδομένα.

Και ενώ καληνύχτισα το Σάκη, και έξω άρχισε να ξημερώνει σκέφτηκα ότι ίσως πρέπει να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία απλά να ηρεμήσει και να περνά καλά. Τους στόχους, την πίεση, τα πρέπει κτλ εμείς τα βάζουμε στους εαυτούς μας. Χρειάζονται, δε λέω αλλά πρέπει να είμαστε και έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε, γιατί αν δεν είμαστε τότε θα μας πνίξουν.

Ενώ ταξίδευα πίσω στο μικρό και πονεμένο νησί κοίταξα δίπλα μου και είπα ΖΉΣΕ, μιλά, γνώρισε και χαλάρωσε.. έτσι έκανα 3 νέες γνωριμίες και πέρασα 90 λεπτά αναπάντεχα διασκεδαστικά.

‘Και σε θέλω Σάκη…. Σε θέλω πολύ!!! Εις το επανιδείν!!!

Έλα λίγο να σε δούμε. Θα παραγγείλουμε σουβλάκια, θα πιούμε τις μπύρες μας. Θα’ ναι σούπερ.’

‘Βαριέμαι ρε σι Νάσο τώρα αλλά αν πέσεις στα πόδια μου και με παρακαλέσεις πολύ μπορεί και να έρθω. Θα έχει και άλλο κόσμο ή θα είμαστε οι δυο μας.’ Απαντώ.

‘ Είμαι ήδη στο πάτωμα και παρακαλώ τη θεϊκή μου γειτόνισσα να μου κάνει την τιμή. Θα είναι και η Φιλιώ στη παρέα μας!’

΄Τέλεια! Θα κρατώ το φανάρι δηλαδή!’ Απαντώ χαριτολογώντας.

Εν τέλει πήγα γιατί η πείνα ήταν μεγάλη και οι επιλογές περιορισμένες. Κάθισα στον καναπέ.

Ο Νάσος και η Φιλιώ ήταν στην κουζίνα και έκαναν τα πιτσουνάκια.

Χτυπά η πόρτα!

‘΄Νασο να ανοίξω?’

‘Ναι άνοιξε. Μάλλον είναι ο Ορέστης.’

Ποίος είναι ο Ορέστης? Ο μόνος Ορέστης που ξέρω είναι ο Ορέστης Μακρής. Σπουδαίος ηθοποιός.

Ανοίγω την πόρτα με περιέργεια. Και να σου ο Ορέστης. Ψηλός, γεροδεμένος και αξύριστος.

Συστήθηκα με επιφύλαξη. Αυτός με κοίταξε στα μάτια με ύφος εφευρέτη που μόλις είδε το αποτέλεσμα από ένα πειραματικό τεστ που έτρεξε 100 φορές και για πρώτη φορά βγήκαν ανώμαλα αποτελέσματα.

Ντράπηκα και κοκκίνισα.

Ενδιαφέρον άτομο ο Ορέστης και διαφορετικός. Μορφωμένος, προσεκτικός σε ότι λέει, μετρημένος, λογικός και ήρεμος. Καμία σχέση με τους συνηθισμένους επιφανειακούς ερωτύλους που κυκλοφορούν.

Βγήκα στη βεράντα για τσιγάρο. Ο Ορέστης ακολούθησε.

‘ Για πες λοιπόν. Πως γίνεται εσύ να είσαι ακόμα ελεύθερη?’ ρωτά με περιέργεια ο Ορέστης.

Πως γίνεται? Τι να απαντήσω τώρα? Τι να πρωτοπώ? Ότι την ίδια απορία έχει και άλλος κόσμος και μαζί με αυτούς και εγώ. Ότι όταν ακούω αυτή την ερώτηση θέλω να βρω μια γωνιά να κρυφτώ?

‘Βασικά δεν έχει βρεθεί ακόμα η απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Είναι ένα άλυτο μυστήριο. Ξέρεις η περίπτωση μου θεωρείται case study και την διδάσκουν και στο πανεπιστήμιο. Μεγάλη τιμή. Δε νομίζεις?’ απάντησα με ύφος σοβαρό.

Με κοίταξε και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ξέσπασε σε γέλια.

Ακολούθησε μια όμορφη συζήτηση περί ανέμων και υδάτων. Πήγα σπίτι στις 12:00 με χαμόγελο στα χείλη. Ξάπλωσα, σκέφτηκα και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ο Ορέστης είναι σαν τον κύριο Darcy. Ναι είναι ένας Darcy!

Το πρωί κάλεσα το Νάσο να μάθω λεπτομέρειες. Προς μεγάλη μου έκπληξη έμαθα ότι ο Ορέστης τελικά δεν ήταν μια απλή υπόθεση…

‘Τι εννοείς δε μένει εδώ? Τι εννοείς μένει Νέα Υόρκη? Και καλά χριστιανέ μου γιατί δε μου είπε έμενα κάποιος από τους δύο κάτι?’

Συγχύστηκα! Ο Ορέστης εργάζεται και μένει Νέα Υόρκη εδώ και χρόνια. Και εγώ τόση ώρα συζήτηση και δε ρώτησα που μένει.

Λες να βρήκα τον Darcy και πριν προλάβω να το καταλάβω να τον χάσω μέσα από τα χέρια μου?

‘Λίγο υπερβολική σε βρίσκω‘ μου είπε η Νάντια και ότι μάλλον δεν είμαι και πολύ καλά, ότι το ταξίδι στην Αθήνα θα με βοηθήσει και ότι είχα δύσκολη χρονιά κτλ. Μου μίλαγε λες και είμαι ψυχασθενής που δεν του κάνουν πλέον τα χάπια και πρέπει να του αλλάξουν τη δόση.

Ναι ίσως να είμαι λίγο υπερβολική. Αλλά αν είναι ο Darcy? Αν είναι βράσε ρύζι και βάλτου ρίγανη.

Κτυπά το κινητό μου. Το κοιτάζω και βλέπω ότι έχω μήνυμα στο whatsup.

Απίστευτο και όμως αληθινό. Ο κύριος Darcy!!!

‘Γεια σου! Μετά από τη συνάντηση μας που βρήκα άκρως ενδιαφέρον αποφάσισα να γραφτώ στο πανεπιστήμιο να κάνω το course που διδάσκουν το case study σου.’

Έμεινα! Κάθισα. Νομίζω ζαλίστηκα και λίγο.

Έκπληκτη σκέφτηκα που έμπλεξα πάλι αλλά ταυτόχρονα και πόσο γλυκός είναι. Μια ζωή στα δύσκολα και στα άπιαστα σκέφτηκα. Αλλά είναι ωραίο το συναίσθημα!

Ο άπιαστος κύριος Darcy ήρθε για να μου επιβεβαιώσει ότι υπάρχει και ότι όντως είναι άπιαστος? Ή μήπως ήρθε για να μου επιβεβαιώσει ότι δεν έχει εκλείψει το είδος και ότι πρέπει να συνεχίσω να ελπίζω και προπαντός να μην επαναπαύομαι.

Ίσως για αλλαγή να πρέπει να σκεφτώ θετικά και να πιστέψω ότι ήρθε για να μου πει ότι πρέπει να συνεχίσω να ελπίζω και ότι η ζωή είναι γεμάτη από εκπλήξεις. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να θέλουμε να ζούμε και να έχουμε τις αισθήσεις μας σε εγρήγορση και αυτό γιατί δε ξέρουμε ποτέ τι κρύβει για εμάς το επόμενο στενό.

Άραγε να απαντήσω στο μήνυμα του?

‘Και τελικά τι σημασία τώρα έχει αν δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν πολύ… και τελικά πάντα ο ένας θα πονάει… Και τελικά τι σημασία τώρα έχει που μοιραστήκαμε ως εδώ την διαδρομή…’

Λατρεύω Βανδή και το τραγούδι.

Δεν ξέρω αν νιώθω ανακούφιση που τελείωσαν οι διακοπές. Δεν ήταν τόσο δράμα τελικά. Είχα ωραίες στιγμές. Μετανιώνω που δεν πήγα μια εκδρομή, ένα ταξίδι ή έστω ένα διήμερο.

Δε θέλω όμως πλέον να μετανιώνω για αυτά που δεν κάνω ούτε για αυτά που κάνω. Πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. ‘Για ότι έχω κάνει δε μετανιώνω, δε μετανιώνω! Είναι η ζωή μια πλάνη….’

Τηλεφωνώ στη φίλη μου που μένει Αθήνα. ‘Ναταλία. Κορίτσι μου! Ομορφιά μου ατελείωτη! Ετοιμάσου γιατί το επόμενο σαββατοκύριακο έρχομαι Αθήνα.’

Ναι λοιπόν πρέπει να φύγω από όλους και από όλα έστω για λίγο.

Χτυπά το τηλέφωνο. Η Νάντια! Άραγε τι τρέλα σκέφτηκε πάλι να κάνει ή να πει.

‘Ετοιμάσου φιλενάδα γιατί απόψε θα πάμε σε ένα φοβερό μαγαζί με ζωντανή μουσική. Θα το κάψουμε!’

‘Είναι από αυτά τα μέρη που πας για να μεθύσεις και να ξεχάσεις το όνομα σου?’ λέω εγώ.

Απαντά θυμωμένα ‘ Όχι μίζερο κορίτσι. Θα πάμε και θα περάσουμε όμορφα. Ξεκόλλα από τον καινούργιο σου καναπέ, που παρεμπιπτόντως είναι θεϊκός, και ετοιμάσου.’

Γιατί όλοι μου οι φίλοι με πιέζουν να βγω. Τι δεν καταλαβαίνουν? Ότι περνώ και μόνη μου καλά? Ότι τα έχω βρει με τον εαυτό μου και πλέον μπορώ να περάσω ακόμα και 24 ώρες δίχως να μιλήσω σε κανέναν? Μη σου πω πως αν προσπαθήσω μπορώ και 48 ώρες! Ίσως έπρεπε να γίνω ερημίτης. Το μόνο αρνητικό είναι ότι δεν θα έχω υπολογιστή, διαδίκτυο και τηλεόραση. Άστο καλύτερα. Εν πάση περιπτώσει πάω να ετοιμαστώ γιατί αυτή είναι ικανή να έρθει να με πάρει σηκωτή.

Έβαλα το δερμάτινο παντελόνι, μποτάκια και ένα απλό μπλουζάκι. Η Νάντια κατέφθασε με μισή ώρα καθυστέρηση το οποίο ήταν και το αναμενόμενο.

Στη παρέα ήταν και η φίλη μας η Κατερίνα.

‘Κατερινιώ μου τι νέα? Βρήκες φως στην άκρη του τούνελ?’

Η Κατερίνα με κοίταξε με ένα θλιμμένο βλέμμα και ξαφνικά πόνεσε το στομάχι μου. Αυτό το κορίτσι ταλαιπωρήθηκε αρκετά συναισθηματικά. Είναι άτομο που ενθουσιάζεται, είναι ειλικρινής και δεν παίζει παιχνίδια. Είναι απλά ο εαυτός της δίχως φίλτρο. Είναι ο στρατιώτης που πάει στον πόλεμο χωρίς προστασία, χωρίς στολή. Πέφτει αλλά μετά ξανασηκώνεται.

Τώρα πρέπει να είναι στα πατώματα!

‘Τι έγινε Κατερίνα μου? Ο ‘έτσι’ την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια?’ Ρωτά η Νάντια άγαρμπα.

Αγριοκοιτάζω τη Νάντια! Τελικά όμως είχε δίκιο. Ο τύπος όντως την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. 6 Μήνες! Ούτε λίγοι ούτε πολλοί αλλά αρκετοί για να πονέσεις. Έδωσε πολλά η Κατερίνα για ακόμα μια φορά και έμεινε στον άσσο. Άραγε ο πόνος είναι πάντα ο ίδιος ή με τα χρόνια αλλάζει. Μεγαλώνοντας δυναμώνει το στομάχι και γινόμαστε πιο σκληροί. Το βλέμμα της Κατερίνας όμως λέει άλλα. Είναι λες και πονάει το ίδιο.

Κάθισα στο τραπέζι και παρήγγειλα το γνωστό ποτό βότκα γκρέιπφρουτ σε χαμηλό ποτήρι.

Ξαφνικά ακούω την μαγική αυτή πενιά. Αυτή που με τρελαίνει και με παρασέρνει σε έναν άλλο κόσμο. ‘Ραγίζει απόψε η καρδία με το μπαγλαμαδάκι. Πολλά κομμάτια έγινε σπασμένο ποτηράκι.’

Είναι λες και βλέπω τη ζωή της Κατερίνας σπασμένη σε χίλια-δύο κομμάτια. Θέλω να τη βοηθήσω να τα μαζέψει αλλά δε ξέρω αν μαζεύονται. Είναι χίλια-δύο.. Και αν μαζευτούν τι έγινε? Θα μπορεί να τα κολλήσει? Δύσκολο το εγχείρημα. Δύσκολο να είσαι υπερευαίσθητος. Είναι μεγάλη αδυναμία. Και όποιος το καταλάβει σε πατάει και φεύγει.

Η Κατερίνα σηκώνεται και χορεύει. Με κοίτα και μου χαμογελά με δυσκολία. Σαν να θέλει να μου πει ότι θα βρει τον τρόπο να τα καταφέρει. Χορεύει μαγικά όπως πάντα! Όλο το μαγαζί την κοίτα και την θαυμάζει.

Τελικά ο κάθε ένας από εμάς έχει κάτι να πει, να τραγουδήσει ή να χορέψει. Κάλο είναι να μάθουμε να ακούμε και να βλέπουμε λοιπόν πέρα από εμάς. Ίσως έτσι να μπορέσουμε να βοηθηθούμε ή να βοηθήσουμε.

Και όπως είπε και η Σκάρλετ Ο’Χάρα στο Όσα Παίρνει ο Άνεμος’

«Άλλωστε, αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα»

Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία, τα ίδια τραγούδια που για κάποιο λόγο με συγκινούν. Ειδικά την ώρα που στολίζω το Χριστουγεννιάτικο μου δέντρο.

Η όλη διαδικασία όμως είναι τραυματική κάθε φορά. Η στιγμή που πρέπει να φέρω το δέντρο από την αποθήκη το οποίο είναι ασήκωτο για τα δεδομένα μου. Αλλά σωπαίνω και υπομονετικά μετά από την μισάωρη επιχείρηση μεταφοράς του δέντρου τα καταφέρνω. Νιώθω όμως χάλια αφού έχω γεμίσει σκόνες στα μαλλιά, στα ρούχα, στο πρόσωπο, στο στόμα.

Στήνω το δέντρο και πάλι με υπομονή (την οποία δεν έχω). Και έρχεται η ώρα για τα λαμπιόνια. Κατάληξα να αγκαλιάζω το δέντρο 4-5 φορές για να καταφέρω να περάσω τα λαμπιόνια γύρω γύρω.

Έβαλα τα στολίδια τα οποία δεν μου αρέσουν γιατί θεωρώ ότι δεν είναι ‘ζεστά’ άλλα ‘κρύα’, άναψα τα λαμπιόνια, έκλεισα τα φώτα και κάθισα στον καναπέ και έβλεπα αποχαυνωμένη το δέντρο και στο background ακούγεται το ‘All I want for Christmas is you.’ Άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί και το μυαλό ταξίδεψε στο παρελθόν και μέτρησε τις στιγμές μοναξιάς. Χάθηκα μέσα στα κρύα στολίδια που έκαναν παρέα στη παγωμένη μοναξιά μου.

Το τηλέφωνο κτυπά. Είναι ο Χάρης μου!

‘Ελπίζω να μην κάθεσαι να μιζεριάζεις δίπλα στο δένδρο και να παριστάνεις την μοναχική παρθενώπη’

Χαμογελώ. ‘Που το ξέρεις ότι αυτό κάνω?’

‘Εγώ σε ξέρω αγαπημένη μου απέξω και ανακατωτά. Το πρόβλημα είναι ότι εσύ ακόμα δεν κατάλαβες ποια είσαι. Έλεος πια κοπέλα μου. Jesus Christ πλέον μαζί σου!! Τέλος η μιζέρια για σήμερα, ντύσου και πάμε για ποτό.’

‘Ποτό? Αποκλείεται. Θέλω να πάω για ύπνο.’

‘Δε με νοιάζει. Σε 20 λεπτά είμαι εκεί και κανόνισε να μην είσαι έτοιμη γιατί θα δεις την σκοτεινή και αθέατη πλευρά μου’

‘Χαχα! Μάλιστα. Ε τότε δεν έχω κανένα περιθώριο. Τρέχω πάω για να ετοιμαστώ.’

Ο Χάρης είναι φίλος από το σχολείο. Είναι gay και πολύ χαρούμενος για αυτό. Του πήρε χρόνια να συμβιβαστεί και να αποδεχθεί τον εαυτό του για αυτό που είναι. Έμενα από την άλλη μου άρεσε πάντα για αυτό που ήταν και είναι. Ένας άνθρωπος θετικός που σφύζει από ζωή.

Ο Χάρης με πήρε στο καλύτερο wine bar της πόλης, μου παρήγγειλε κόκκινο κρασί και τυριά. Μου κρατούσε το χέρι και με χάιδευε στο μάγουλο. Ξαφνικά η διάθεση άλλαξε με λίγες απλές κινήσεις. Με καλή παρέα, αγάπη και κρασί. Χμμμ έχει και ένα ωραίο αγόρι απέναντι. ‘Του αγοριού απέναντι πείτε του πως τον θέλω’ λέει το γνωστό τραγούδι. Άθελα μου κάρφωσα το ‘αγόρι’ με το βλέμμα μου.

‘Κοπέλα μου πως κοιτάζεις έτσι? Ούτε φλερτ δε ξέρεις να κάνεις. Όλα εγώ θα σου τα μάθω?’ Λέει ο Χάρης και γελά.

‘Παιδάκι μου τι γελάς και κοροϊδεύεις? Πως κάνουν φλερτ δηλαδή? Πες μας εσύ που έχεις κάνει διατριβή στο θέμα.’

‘Στο επόμενο επεισόδιο θα σου πω, τώρα απολαμβάνω το κρασί μου και εσένα που συμπεριφέρεσαι σαν μικρό κοριτσάκι’

Κατσούφιασα λιγάκι αλλά μου πέρασε. Το αγόρι δε μου έδωσε σημασία. Άραγε πόσο χρονών είναι? Είναι αγόρι ή είναι άντρας? Δηλαδή ξέρει τι θέλει? Δηλαδή να με παντρευτεί, να μου κάνει δύο παιδιά, να μου κτίσει ένα σπίτι, να μου αγοράσει ωραία ρούχα κτλ. Απλά πράγματα! Αυτά θέλω τελικά ή αυτά νομίζω ότι θέλω. Μάλλον νομίζω.

Επέστρεψα σπίτι με τα φωτεινά λαμπιόνια. Κάθισα για λίγο και συλλογιστικά και κατέληξα στο ότι τα πιο γλυκά Χριστούγεννα πρέπει να τα νιώσω είτε είμαι μόνη ή με παρέα. All I want for Christmas is for me to be well!!!! Όλα τα υπόλοιπα περιττά και αχρείαστα.

Ζαλίζομαι απ’ το πολύ ποτό. Μα δε με νοιάζει, δε με πειράζει….

Ζαλίζομαι και νομίζω ότι πέφτω, πέφτω στο κενό. Κάποιος να με αρπάξει παρακαλώ. Hello!!! Hello ………from the other side…………. Adele calling!!! Hello? Hello? Κανείς.

Ναι επίσημα για ακόμα μια φορά έχω καταφέρει να ξεφύγω. Γύρισα τον εαυτό μου πίσω πολλά χρόνια σε επίπεδα ωριμότητας. Αλλά από ότι φαίνεται το είχα ανάγκη. Ήπια βότκες, παγάκια, σφηνάκια. Η τελευταία φορά που έγινα λιώμα ήταν πριν 2-3 χρόνια στα Χανιά. Δεν έφταιγα όμως… ύπουλο ποτό το ρακόμελο, η τσικουδιά και ότι άλλο κατέβασα εκείνο το βράδυ που πήρα σβάρνα όλα τα μπαράκια και clubs της περιοχής. Βρέθηκα καβάλα σε σκουτεράκι η ώρα 7 το πρωί και στο δρόμο για το ξενοδοχείο γλιστρήσαμε σε μια λίμνη από λάδια και φυσικά πέσαμε και εγώ έγινα το καρότο και η άσφαλτος ο τρίφτης. Φυσικά ξεμέθυσα μετά από αυτό και δεν κοιμήθηκα καθόλου. Αουτς! Το σκέφτομαι και πονάω.

Αφού, δεν το σηκώνεις κοπέλα μου. Γιατί πίνεις. Γιατί?

Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι συνειδητοποίησα ότι πάσχω από το Bridget Jones σύνδρομο. Δηλαδή η ζωή μου είναι μια σειρά από αλλεπάλληλες γκάφες και από περιστατικά ‘ρόμπας ξεκούμπωτης’ η περιστατικά με περίεργη πλοκή και τέλος.

Επίσης με ελκύουν οι λάθος άντρες! Τα κακά παιδιά ή αλλιώς οι μ…… μπιπ μπιπ. Σαν την Bridget είμαι και εγώ.

Φυσικά η Bridget τα κατάφερε και βρήκε το σωστό άντρα μετά από πολύ κόπο, δάκρυ και επεισόδια ‘ρόμπας ξεκούμπωτης’. Εμένα που είναι κύριος Darcy μου? Σοβαρός, επαγγελματίας, κύριος. Ίσως με λίγο περισσότερο χιούμορ. Hello? Hello?

Και εκεί που απελπίζομαι τσουπ εμφανίζεται ο Άλκης. Με φλερτάρει και με συγχύζει. ‘Είσαι εντυπωσιακά όμορφη απόψε.’ Κοκκινίζω! ‘Ευχαριστώ!’ ‘Λες να ταιριάζουμε?’ μου λέει.

Κάγκελο εγώ. Τι εννοεί ο ποιητής. Ταιριάζουμε? Χαμογελώ και το παίζω έξυπνη Bridget. ‘Ναι, εννοείται! Θα κάναμε τέλειο ζευγάρι!’ Απαντώ! Μη χάσω! Λες να μου κάνει πρόταση να γίνουμε ζευγάρι?

‘Στο κρεβάτι εννοώ?’ Λέει αυτός.

Στο κρεβάτι? Ποιό κρεβάτι? Τι εννοεί. Τι βλάξ Θεέ μου. Που είναι ο Darcy? Κοιτάζω γύρω μου απελπισμένα και ο Αλκής εξαφανίζεται. Μα που πήγε? Ξανακοιτάζω γύρω μου μπας και δω φως και λύσω το μυστήριο.

Δεν το πιστεύω μιλάει με άλλη και της χαϊδεύει και το μάγουλο και μη πω τη άλλο. Προφανώς αυτή του είπε ότι ναι ταιριάζουμε στο κρεβάτι και έλα να αγαπηθούμε darling. Ενώ εγώ δεν είπα τίποτα. Σώπασα. Δεν ξέρω να μιλώ σωστά! Να προκαλώ!

‘Γεια σου όμορφη.’ Ο Στάθης! Όμορφος, γυμνασμένος, κορμί θανατηφόρο σε θέλω με έναν όρο. Δυστυχώς όμως έχει μεγάλη λίστα από κατακτήσεις και αυτό με απωθεί. ‘Φάε κάτι! Έχεις πιεί το Βόσπορο απόψε? Είσαι καλά?’

Με υποχρεώνει να φάω λίγα φρούτα, ψωμί και τυρί. Τι γλυκός σκέφτομαι.

‘Λοιπόν! Πάω και πρόσεχε!’

Πάει? Που πάει? Δεν πρόλαβα καν να αντιδράσω? Που πάει και αυτός….. Όχι βρε συ! Και αυτός με κοπέλα? Όχι πως θα γινόταν και τίποτα. Αλλά! Είναι αυτό το αλλά!

Θυμήθηκα την ιστορία ενός γνωστού πολιτικού που ήταν ηγέτης ενός μικρού κόμματος ο οποίος ήταν πολύ σεβαστός και αγαπητός από όλους τους πολιτικούς. Δυστυχώς όμως κανείς δεν στήριξε την υποψηφιότητα του για την προεδρία. Έτσι συνήθιζε να λέει ότι ‘ εμάς όλοι μας αγαπάνε αλλά κανείς δεν μας παντρεύεται!’

Έτσι νιώθω και εγώ σήμερα. Ότι όλοι με αγαπάνε αλλά κανείς δεν το πάει παραπέρα.

‘Έλα! Φύγαμε. Πάμε να φάμε και μετά σπίτι. Τέλος η νύχτα.’ Μου λέει η Νάντια.

Δυσκολεύομαι να σηκωθώ και καθώς ‘τα χείλη μου μυρίζουν αλκοόλ’ και με πιάνει και ο λόξιγκας προσπαθώ να βρω το σακάκι μου. Μετά από εκσκαφές στο στούλ με τα παλτά το βρίσκω. Αρχικά το φοράω και νιώθω περίεργα! Μάλιστα το φοράω ανάποδα. Ωραία! Ευτυχώς που το κατάλαβα. Το φοράω από την σωστή μεριά και περπατώ. Κυρία! Δε θα σκάσω. Περνώ μέσα από τον κόσμο, τις socialistes, τους επιβήτορες κτλ. Και ξαφνικά χάνω το βήμα μου, παραπατώ, γλιστρώ και πέφτω κάτω με τη μούρη στο πάτωμα. Λόγω της θεαματικής πτώσης το φουστάνι σηκώθηκε και το θέαμα δεν χρειάζεται περαιτέρω περιγραφή. Λίγη φαντασία αρκεί. Ρόμπα ξεκούμπωτη. Κάποιος να μου πει ότι δεν το ζω αυτό! Ζαλίζομαι απ’ το πολύ ποτό και άνοιξε πέτρα να κρυφτώ μαζί σε ρεμιξ!

Ξαφνικά κάποιος με τραβά και με σηκώνει, μου κατεβάζει το φουστάνι, με ισιώνει και μου χαμογελά! Oh My God! Μήπως είναι ο κύριος Darcy? Μα ποιος είναι ο μυστήριος άντρας με τα γυμνασμένα μπράτσα και τα πράσινα μάτια? Με συνοδεύει προς τα έξω και με παραδίδει στα χέρια της Νάντιας και φεύγει.

‘Μα αυτός δεν είναι ο Λάμπρος το μοντέλο και ηθοποιός?’ Λέει με έκπληξη η Νάντια!

Ξαφνικά νιώθω καλύτερα! Σαν οπτασία, σαν από μηχανής θεός ήρθε και με έσωσε! Φοβερό!

Ώρα να πάω για ύπνο εγώ και η Adele και η Bridget και ο από μηχανής θεός!

Δεν ξέρω πως τα καταφέρνω να είμαι πρώτη και καλύτερη στις συμβουλές για φίλους, γνωστούς και συναδέλφους και όταν πρόκειται για εμένα να κάνω όλες τις λάθος κινήσεις. Ακόμα και στα πολύ βασικά δεν πιάνω τη βάση. Τραγικό? Είναι λες και σταματά λειτουργία το κομμάτι του εγκεφάλου που ελέγχει την ισορροπία της λογική και των συναισθημάτων.

Δυστυχώς στη περίπτωση μου η λογική πάει περίπατο και το συναίσθημα κάνει μη ελεγχόμενα πάρτυ άνευ προηγούμενου. Είναι λες και μεταμορφώνομαι σε ‘σβούμ’!

Πόσες φορές να ζήσουμε αυτό το σκηνικό? Είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως ή έχω μνήμη χρυσόψαρου όπως μου είχε πει ένας πρώην. Ο συγκεκριμένος δεν καταλάβαινε πως ξεχνούσα με τόση ευκολία συμβάντα και συμπεριφορές. Πρέπει να νόμιζε ότι είμαι χαζούλα. Μπορεί και να είμαι. Η αλήθεια είναι ότι προσπερνώ αρνητικά συμβάντα και πάω παρακάτω με συνοπτικές διαδικασίες και σπάνια γυρίζω πίσω. Δεν λέω αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό αλλά ούτε και κακό.

Κάνω διαγραφή από τη μνήμη αλλά μάλλον μόνο από το ‘short memory’. Όλα είναι αποθηκευμένα στο σκληρό δίσκο κάπου σε ένα ξεχασμένο φάκελο του εγκεφάλου μου. Εκεί είναι όλα και υποβόσκουν. Κάποτε θα γίνει έκρηξη που θα πάει.

Πάλι χάθηκα στις σκέψεις μου αλλά ευτυχώς που σήμερα θα έχω έξοδο και αναγκαστικά θα πατήσω ‘pause‘ στο μυαλό μου που όλη μέρα τρέχει.

Τέλεια! Ετοιμάστηκα, έβαλα το κραγιόν το κόκκινο που είναι της μόδας, χτένισα το μαλλί και κατευθύνθηκα προς το κέντρο της πόλης. Πάρκαρα στο γνωστό σημείο. Έλειπε ο ‘προσωπικός’ μου παρκαδόρος. Κρίμα! Συνήθισα να είναι πάντα εκεί και να με ρωτά αν είμαι καλά. Τι καλός κύριος.

Βρήκα τι φίλη μου τη Νάντια και μέσα σε 5 λεπτά έφαγα και την πρώτη μου πόρτα. Πήγα πίσω στο 1995 όπου η πόρτα ήταν ο χειρότερος μου εφιάλτης. Το προσπέρασα όμως. Σε κάποια πράγματα ωρίμασα τελικά.

Πήγαμε στο επόμενο μπαράκι όπου είχε ξεμείνει μια γωνίτσα στο μπαρ δίπλα από μια πιατέλα με φρούτα. Μια χαρά, ας μην κάνουμε τις δύσκολες καθότι δύσκολες εποχές για πριγκίπισσες και ιδιοτροπίες.

Καθόμαστε στο μπαρ όπου στεκόταν ένα συμπαθητικός νεαρός. Μάλλον barman είναι σκέφτηκα. Φυσικά δεν σέρβιρε ποτά. Γυρνάω και λέω ασυναίσθητα ‘ Ο dj Γιώργος που είναι? Άκουσα ότι δουλεύει εδώ τις Παρασκευές? Μα που είναι το dj box?’

‘Εγώ είμαι ο dj! Μου λέει ο νεαρός? Ο Γιώργος δεν παίζει σήμερα.’

Κοκκίνισα. ‘Συγγνώμη! Δε κατάλαβα ότι! Εγώ δεν!’ Ξαφνικά βρήκα και το νόημα του υπολογιστή που είχε μπροστά του ο νεαρός ο οποίος χαμογέλασε και συστήθηκε. ‘Βαγγέλης!’ Τέλεια! Τι να πω εγώ? Πώς να συστηθώ? Ως κοιμισμένη καλλονή? Συστήθηκα και είπα και την ηλικία μου για να μη νομίζει ότι είμαι ανήλικη και απαγορεύετε το αλκοόλ. Τα 18 τα έκλεισα και είπα να το διευκρινίσω.

‘Μα καλά! Δεν βάφτηκες καθόλου σήμερα!’ μου λέει η Νάντια.

‘Τι λες κοπέλα μου’ λέω εγώ. Έβαλα make up, σκιά, το κόκκινο κραγιόν! Βεβαίως, βεβαίως!’

‘Ούτε και που φαίνεται!’ μου λέει η Νάντια.

Μέγα απογοήτευσης! Ρούφηξα το πότο μου από την στεναχώρια απότομα. Βότκα γκρέιπφρουτ σε χαμηλό ποτήρι και ξερό ψωμί.

Γυρνάω και κοιτάω το Βαγγέλη. Αλλά ο Βαγγέλης κοιτάει την νεοτάτη κοπελίτσα στα αριστερά μου. Δεύτερη μέγα απογοήτευσης.

Πέρασε η ώρα και είπα να αποχωρήσω. Αρκετά για ένα βράδυ. Πάω στο παρκινγκ και μέχρι να μου φέρουν το αυτοκίνητο έρχεται ο προσωπικός μου παρκαδόρος.

‘Τι κάνεις?’ μου λέει.

Χαμογελώ και συνομιλώ μαζί του. Τι καλός και ευγενικός. Πόσο σπάνιο στις μέρες μας.  

Ξέχασα και τον Βαγγέλη, και την κοπελίτσα και το κόκκινο κραγιόν!

Πήγα σπίτι και μπήκα στο ιντερνέτ. Διάβασα τα πρώτα νέα για το Παρίσι. Εκείνη την ώρα δεν κατάλαβα. Ήταν σαν όνειρο. Σαν ψέμα. Κοιμήθηκα ελάχιστα. Αυτό δυστυχώς δεν νομίζω να το ξεχάσω εύκολα. Δυστυχώς για έμενα και δυστυχώς για όλο τον πλανήτη και για το τι πιθανόν να ακολουθεί! Πρέπει όμως να βρούμε τη δύναμη να σκεφτούμε θετικά….! Μπορούμε αράγε?

Ναι το ομολογώ βλέπω τα αντρικά καλλιστεία και έχω ενθουσιαστεί. Γελάνε και τα μουστάκια μου! Όχι ότι έχουμε μουστάκια δηλαδή. Λέμε τώρα.

Είμαι έτοιμη για λιποθυμία. Απλά θα το αποφύγω καθότι είμαι μόνη μου σπίτι και δεν θα το πάρει κανένας είδηση. Άδικος κόπος δηλαδή. Ίσως αν πάω στο πλατό και λιποθυμήσω να έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Κάποιος θα βρεθεί να μου δώσει το φιλί της ζωής, τις πρώτες βοήθειες κτλ.

Πω! Πω! Ίσως είναι το στερητικό σύνδρομο. Ίσως είναι ο Σπαλιάρας. Όπως και να έχει είμαι πολύ ευτυχισμένη. Αυτά είναι!

Υπάρχει ένα θεματάκι με το ύψος αλλά δε βαριέσαι. Όπως είπε και ο Σπαλιάρας στη Κουλιανού στο κρεβάτι ξαπλωτοί όλοι το ίδιο είμαστε.

Σοφός! Πολύ σοφός. Κάτι ξέρει παραπάνω από εμάς.

Σκάνδαλο! Αλλά μου αρέσει και εν πάση περιπτώσει δικαιούμεθα και εμείς να έχουμε την δική μας γνώμη.

Μετά από την κατάπτωση λόγω της κατά φαντασία προδοσίας έχω για κάποιο περίεργο λόγο επανέλθει με τρελά κέφια. Λες να είναι κανένα σύμπτωμα της κατάθλιψης? Θέλει μελέτη το θέμα. Πως γίνεται να είμαι τόσο γρήγορα καλά. Είναι φυσιολογικό? Μήπως πρέπει να δω γιατρό? Λίγο σπαρακτικό κλάμα και τέλος? Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν. Υπό κανονικές συνθήκες θα ήθελα 1 μήνα στα πατώματα, 2 μήνες ψυχανάλυση και αφού έσπαγαν οι φραγμοί της σιωπής 222 ώρες σε τηλέφωνα ή τετ α τετ συζητήσεις με κοντινά μου πρόσωπα.

Τελικά όλα μια ιδέα είναι. Βρες κάτι θετικό και πιπίλα το. Δουλεύει. Είναι όλα εγκεφαλικά. Και γενικός είναι όλα περαστικά. Με το να στενοχωριόμαστε απλά χάνουμε επεισόδια. Χάνουμε πρόσωπα, κουβέντες, ευκαιρίες.

Δεν έχω χρόνο, για άλλο πόνο, για άλλα δάκρυα δεν έχω πια καιρό. Έτσι λέει ο Χατζηγιάννης και συμφωνώ απόλυτα.

Έχω χρόνο να δω τα καλλιστεία, να βγω έξω, να βρεθώ με φίλους και να χαμογελάσω. Τι και αν όλοι οι πρώην παντρεύτηκαν και έκαναν οικογένεια και τους βλέπω να περπατάνε στη Λήδρας με τα μωράκια τους. Τι και αν είμαι μόνη μου?

Σήμερα έτσι, αύριο γιουβέτσι.

Δεν ξέρεις τη κρύβει η ζωή στο επόμενο στενό. Για παράδειγμα, τις Δευτέρες η μητέρα μου κάνει όσπρια. Πήγα λοιπόν και εγώ σήμερα περιμένοντας να φάω ένα βαρετό, boring φαγητό. Το συνηθισμένο. Αντ’ αυτού βρήκα σνίτσελ με συνοδευτικό σπανακόρυζο. Έχει να κάνει νέα συνταγή η μητέρα μου από το 1821. Ε ναι λοιπόν γίνονται θαύματα και όσο ζω ελπίζω!!! Got it?

Ναι, ναι είναι αλήθεια. Οι άντρες είναι, είναι, είναι …………. είναι άντρες τελοσπάντων! Και πάντα θα σκέφτονται με το so called ‘μυαλό’ τους που είναι τόσο διαφορετικό από το γυναικείο μυαλό.

Φυσικά και το γυναικείο μυαλό και φύλο τον τελευταίο καιρό δεν πάει στα πολύ καλά του. Γενικώς μέρος της νεότερης γενεάς είναι αλλού για αλλού. Νιώθω λες και είμαι εγκλωβισμένη μέσα σε μια κοινωνία που λειτουργεί και σκέπτεται πολύ διαφορετικά από εμένα. Νιώθω σαν την μύγα μέσα στο γάλα. Σαν μια καλόγρια η ώρα 3 το πρωί στα μπουζούκια. Νιώθω τόσο μα τόσο απογοητευμένη.

Έχει από την ώρα που το έμαθα ότι αυτός τραβιέται τώρα με την κόρη της γειτόνισσας που τα έχω πάρει. Ναι τα έχω πάρει στο κρανίο. Αφού εγώ είμαι σε περίοδο ίασης δεν μπορούσα να προχωρήσω σε νέα σχέση. Δεν είμαι έτοιμη. Επομένως αυτός, τι πιο φυσιολογικό από το να κάνει σχέση με την κόρη της γειτόνισσας. Από όλο το γυναικείο πληθυσμό του τόπου μας (εντάξει δεν είμαστε και στη Νέα Υόρκη ‘still’ όμως) διάλεξε αυτήν. Λογικό. Απόλυτα φυσιολογικό και εγώ απλά υστερική και δύσκολη.

Ίσως όμως τελικά να είμαι δύσκολη. Πόσο επιτέλους θα διαρκέσει αυτή η περίφημη περίοδος ίασης. Και καθώς εγώ γιατρεύω τις εσωτερικές μου πληγές και βάζω σε τάξη τη ζωή μου πρέπει και ο υπόλοιπος κόσμος να πατήσει pause? Άκρως εγωιστική συμπεριφορά!

Εγώ όμως δεν είμαι των άκρων. Απλά αντιδρώ έντονα και δεν συγκρατώ τα λόγια μου. Αφήνω το συναίσθημα να μιλήσει και όχι το μυαλό. Έχασα πολλές μάχες με αυτό τον τρόπο. Όταν τελειώσει η θύελλα που εγώ δημιούργησα κάποτε είναι πολύ αργά να συμμαζέψεις την κατάσταση και να αντιστρέψεις το κλίμα. Δυστυχώς κάποτε τα ισοπεδώνω όλα. Όσοι με ξέρουν καλά με αφήνουν να ηρεμίσω και να επανέλθω. Όσοι δεν με ξέρουν μάλλον την κάνουν με αργά πηδηματάκια. Παραείναι η αλήθεια σκληρή για κάποιους ανθρώπους. Δυστυχώς ο τύπος πήρε μια ωραία δόση από αυτή μου την πλευρά χθες. Μάλλον δεν θα μου ξαναμιλήσει. Πρέπει να σκιάχτηκε.

Ξέρω είναι και ζωδιακό το θέμα. Οι τοξότες είναι πολύ συναισθηματικοί και έχουν ένα θέμα με την ειλικρίνεια, τη διαφάνεια και την δικαιοσύνη.

Επίσης κάθε φορά που υπάρχει κρίση ξυπνάνε μέσα μου και άλλες ανασφάλειες. Αυτό μάλλον χειροτερεύει την κατάσταση. Πως γίνεται όμως?

Τελικά νομίζουμε ότι λύνουμε θέματα αλλά ίσως απλά τα αποκοιμίζουμε και τα φυλάμε στο ντουλάπι. Δεν τα βλέπω άρα δεν υπάρχουν. Το πρόβλημα προκύπτει όταν κάποιος ανοίξει το ντουλάπι. Ίσως πρέπει να πετάξω ολόκληρο το ντουλάπι στον Καιάδα. Ποιος θα με βοηθήσει όμως. Ακόμα και αυτό είναι δύσκολο να το κάνεις.

Τελικά χρειάζομαι την βοήθεια συγγενή και φίλου .

‘Παιδάκι μου έτσι είναι οι άντρες. Ακόμα να το καταλάβεις? Είναι σαν παιδιά, δεν ωριμάζουν ποτέ και είναι όλο ανασφάλειες. Και αν ο τύπος σου αρέσει, κάνε κάτι. Τίποτε δεν τέλειωσε ακόμα. Στο χέρι σου είναι.’

Πολύ σοφή η ξαδέλφη τελικά. Ωραία ανάλυση, περιεκτική και ακριβής. Σε δύο γραμμές το εξήγησε και το έλυσε το θέμα. Το ίδιο θέμα για το οποίο εγώ προκάλεσα πανικό και θύελλα.

Είναι στο χέρι μου λοιπόν!

Τώρα νιώθω καλύτερα. Ίσως η αγορά μιας μπλουζίτσας ή μιας φουστίτσας να βελτιώσει περαιτέρω την ψυχολογική μου κατάσταση και φυσικά θα ενισχύσω και την Κυπριακή οικονομία!