Καλοκαίρι , μεσημέρι παρέα με τον Κυπριακό λάλλαρο.

Και ενώ είμαι για Σαββατοκύριακο πλήρης χαλάρωσης από το μυαλό μου περνούν χίλιες σκέψεις από την ώρα που ξύπνησα. Είχα την φοβερή ιδέα να διαβάσω επιστημονικά περιοδικά και να δω εκπομπές του National Geographic.  Και εκεί που νόμιζα ότι η θαλπωρή μιας σχέσης, που αισίως μπήκε στη ζωή μου την πιο κατάλληλη στιγμή, θα ηρεμούσε τo σημείο του εγκέφαλου μου που σκέφτεται νυχθημερόν προσπαθώντας να μου γεννά άγχος από το κάθε τι, συνειδητοποίησα ότι ο πόλεμος ακόμα να τελειώσει. Η παραγωγή άγχους ξαναρχίνησε. Τώρα πια οι ανησυχίες μου είναι οικολογικές, ιατρικές, συμπαντικές κτλ. Η οξύτητα των ωκεανών αυξήθηκε δραματικά, η θαλάσσια ζωή πεθαίνει, τα μικρόβια κάνουν μεταλλάξεις και δεν θα δουλεύουν πλέον οι αντιβιώσεις και γενικός δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα άλλα μπορεί να είμαστε και είδος προς εξαφάνιση.

Και είναι και αυτή η ζέστη η βασανιστική που είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης παρέμβασης στη φύση με ένα τρόπο χωρίς προηγούμενο. Η ανθρωπότητα γιορτάζει τα επιτεύγματα της και την εξερεύνηση του διαστήματος που όντως είναι μεγάλη υπόθεση αλλά ταυτόχρονα καταστρέφει το ίδιο της το σπίτι. Είμαστε ανίκανοι να προστατέψουμε τους εαυτούς μας. Τραγικό.

Και τώρα μετά από όλες αυτές τις σκέψεις πονάει και το κεφάλι μου. Άραγε φταίει η προλακτίνη; Μήπως έχει πάει στα ύψη και πιο πέρα; Περιμένω τα αποτελέσματα των εξετάσεων τη Δευτέρα. Ελπίζω να έχει κάτσει φρόνιμη.

Ήρθε η παρέα μας και κάτσαμε για φαγητό δίπλα από την πισίνα του ξενοδοχείου. Τρωγόμουν.. ήθελα να ανοίξω συζήτηση για τα θέματα που με απασχολούσαν. Να συζητήσω για το τι μπορώ να κάνω εγώ και ο καθένας από εμάς. Αλλά με πρόλαβαν. Άνοιξαν συζήτηση για οπίσθια, σιλικόνες όπου φανταστεί ο ανθρώπινος νους, κυτταρίτιδα και γενικά λεπτομερείς σχολιασμό.  Κριτική προς πάσα κατεύθυνση. Άραγε τι λένε για εμένα εν τι απουσία μου; Για τα 2-3 κιλά που έβαλα και για τα συγκεκριμένα σημεία που τα έβαλα. Υπερασπίστηκα όσο μπορούσα τα «θύματα» του σχολιασμού. Αλλά μάταια.

Παλαιότερα με ένοιαζαν τα σχόλια του κόσμου. Οι ατέλειες μου μεγεθύνονταν και αλλοίωναν την εικόνα μου. Με τα χρόνια όμως και τις εμπειρίες ωρίμασα. Έμαθα να βλέπω πέρα από την κυτταρίτιδα, τα σημάδια, το λίπος και τις ατέλειες. Αλλά δυστυχώς πολλοί γύρω μας έμειναν στάσιμοι να αρκούνται στο να βλέπουν και να σχολιάζουν την εικόνα. Ίσως στο τέλος να είναι η δική τους εικόνα που δεν έχουν αποδεκτεί. Ίσως η κριτική στους άλλους να έχει τελικό προορισμό τον ίδιο τους τον εαυτό.

«Που τρέχει ο νους σου δεσποινίς μου;»

Κοιτώ δίπλα μου «αυτόν» χαμογελώ και ξαφνικά όλες οι σκέψεις εξανεμίστηκαν.

Την επόμενη μέρα το ξύπνημα ήταν δύσκολο. Σηκώθηκα, ετοιμάστηκα και μπήκα στο αυτοκίνητο. Ανάβω το ράδιο και ακούω αγαπημένη Χριστιάνα και Τάσο. Χτυπά το τηλέφωνο. Όπα! ο γιατρός μου. «Ναι!» λέω με ύφος φοβισμένο. «Juliette, καλημέρα.» Ο γιατρός κόμπιασε. Κάτι θέλει να μου πει… «’Ελαβα πριν λίγο τα αποτελέσματα των εξετάσεων σου. Η προλακτίνη σου έχει ανέβει ανησυχητικά. Πρέπει να ξεκινήσουμε θεραπεία και αυτή τη φορά πρέπει να αυξήσουμε τη δόση. »

Τι να πω τώρα; Τα μάτια γέμισαν λίμνες δακρύων. « Εννοείται. Μάλιστα γιατρέ. Ότι πεις. Θα κάνω ότι πρέπει…»

Τι σου κάνει ένα τόσο δα μικρό χαπάκι. Σου χαλάει τη μέρα, τη βδομάδα. Σου προκαλεί πονοκεφάλους, αδυναμίες, εισβάλει στον προσωπικό σου χώρο και σου αλλοιώνει το είναι σου.

Όμως, η ζωή συνεχίζεται και ο αγώνας επιβίωσης σε όλα τα επίπεδα για όλους. Φοράω λοιπόν το χαμόγελο μου και αποφασίζω ότι μπόρα είναι θα περάσει. Και φυσικά είναι θέμα χρόνου ώσπου να συνηθίσει ο οργανισμός την «ξενική» ουσία και να μπορεί να συνυπάρχει μαζί της.

«Θες καφέ;» Ρωτά η Σία στο γραφείο.

«Αμέ. Freddo cappuccino σκέτο! Και ένα μπισκοτάκι παρακαλώ.» Η γεύση του καφέ είναι στην αρχή πικρή αλλά μετά μετριάζει και απαλύνει. Και αυτό μου πήρε χρόνια να το καταλάβω και να το εκτιμήσω.

«Πως πέρασες το ΣΚ; Ήσουνα με το αμόρε; Πάντως ο ήλιος δε σε είδε. Γιατί του κρύβεσαι;» λέει με νάζι η Σία.

«Συγνώμη που προστατεύω το δέρμα μου από την υπεριώδη ηλιακή ακτινοβολία και δε κάθομαι να λιώσω από τη ζέστη και να πάθω ηλίαση. Και ναι πέρασα υπέροχα χωρίς μαύρισμα» είπα με αυστηρό ύφος. Μετά χαλάρωσα όμως « Ναι ήμουν με το αγόρι.» Νομίζω έσταξε και λίγο μέλι από τα χείλη μου…

Μπήκα στο γραφείο μου που έμοιαζε να είναι σάουνα. Άνοιξα τα παράθυρα, τον υπολογιστή, το κλιματιστικό. Κάθισα στη καρέκλα μου και σκέφτηκα το ΣΚ, τον πλανήτη γη, την κυτταρίτιδα, την προλακτίνη… και σκέφτηκα πως θέλω επειγόντως διακοπές…. με το «αγόρι».

 

 

 

 

“Μια φυλακή είν’ ο κόσμος μακριά σου μα η νύχτα αυτή μου `φερε το άρωμά σου!
Τι λάθος κάνω κι όλο φτάνω πιο κοντά κι όλο σε χάνω κι όλο απ’ την αρχή ξανά;”

«Τι τραγουδάρα είναι αυτή» μου λέει η Ναταλία και βουρκώνει. «Έτσι νιώθω! Πως όλο φτάνω πιο κοντά και όλο τον χάνω. Τι λάθος κάνω; Τι λάθος κάνω; Δεν καταλαβαίνω. Γιατί;» Και δώστου κλάμα η Ναταλία. Εγώ και η Ναταλία κοντράρουμε τη Μάρθα Βούρτση και το Ξανθόπουλο στο κλάμα!

Είναι μεγάλη υπόθεση να συνειδητοποιούμε ποια λάθη κάνουμε. Μερικοί από εμάς αφήνουμε τη ζωή να περάσει χωρίς να διερωτηθούμε καν. Λέμε στον εαυτό μας πως έτυχε, δεν πειράζει, πάμε παρακάτω. Μειώνουμε το περιθωρίου ρίσκου και επιλέγουμε τις πιο ασφαλείς επιλογές γιατί έτσι είναι τόσο εύκολο. Αλλά κάπου χάνουμε το νόημα. Ζούμε για να γινόμαστε καλύτεροι, να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε και όχι για να βολευόμαστε.

Η Ναταλία κάθεται και κλαίει και εγώ σκέφτομαι.. Χμμ. Εντάξει ο τύπος είναι μεγάλος … άντε μη πω… και την ταλαιπώρησε τόσους μήνες. Την πλήγωσε, την τσάκισε και αυτή έκανε υπομονή και κάθε φορά τον συγχωρούσε και έδινε ακόμα μια ευκαιρία. Δεν ξέρω πόσες ευκαιρίες έδωσε τελικά… έχασα το μέτρημα.

«Ναταλία να σου πω το λάθος; Του έδινες ευκαιρίες! Ενώ έπρεπε να τον φτύσεις , με τακτ εννοείται, αν και δεν ξέρω αν γίνεται αυτό… αλλά τελοσπάντων να γυρίσεις την πλάτη και να πας παρακάτω.  Αφού έβλεπες την κολοσυρμαθκιά της κουφής. Βασικά το λάθος  είναι ότι δεν αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου.   Αν τον αγαπούσες θα τον άφηνες να υποστεί όλη αυτή την αρρωστημένη κατάσταση; Μην ανησυχείς όμως. Αυτά διορθώνονται. Απλά πρέπει να φανείς δυνατή και να το πάρεις απόφαση. Πρέπει να κόψεις αυτή τη γάγγραινα και να πας παρακάτω. Είναι καιρός να ηρεμήσει η ψυχούλα σου που ταλαιπωρείται τόσο καιρό.»

Ωραία τα είπα νομίζω (ψυχολόγος έπρεπε να γίνω) αλλά μάλλον δεν με ακούει; «Hello! Με ακούς. Δεν έχει ήχο; Χάλασε πάλι αυτό το μαραφέτι;» Κουνώ τον υπολογιστή πάνω κάτω …  (δίκη μου μέθοδος επιδιόρθωσης υπολογιστών).

Η Ναταλία ανταποκρίθηκε τελικά «Ρε συ. Τι είναι η κολοσυρμαθκιά της κουφής;» Ρωτά απορημένη 🙂 🙂 🙂

Τέλεια. Πως το εξηγούμε τώρα αυτό. Μπαίνω στο ιντερνετ το κάνω google και της δίνω την απάντηση.

«Λοιπόν… είναι το ίχνος πορείας στο έδαφος που αφήνει το φίδι.» Χαμογελώ.

Η Ναταλία έσκασε στα γέλια. «Βρε συ. Εδώ ο κόσμος μου γκρεμίστηκε και εσύ μου κάνεις μάθημα Κυπριακής διαλέκτου. Κώλοι και κουφάδες γίνανε όλα. Το κάλο είναι ότι με έκανες και γέλασα. »

«Μαλλιά κουβάρια θες να πεις ότι γίνανε όλα. Και επίσης εδώ ταιριάζει γάντι και το ‘μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα  της Αρλέτας.» Λέω και εγώ γελώντας.

« Να ξέρεις ότι εγώ σε αγαπώ ανεξαρτήτως με το πόσους μπιπ μπιπ θα μπλέξεις. Απλά… δεν μπορώ να μην είσαι καλά. Θέλω η φίλη μου να χαμογελά και να έχει όρεξη να ρουφήξει τη ζωή και όχι να την ρουφά η ζωή. Βγες από την μαύρη τρύπα επιτέλους.» Ας το καλό συγκινήθηκα πάλι.

Αφού φιλοσοφήσαμε ακόμα λίγη ώρα, είπαμε και τα αστεία μας και έτσι το skype call έκλεισε με μια νότα χαράς. Εύχομαι να διαρκέσει καμιά ώρα πριν ξαναπέσει στα πατώματα η Ναταλία.

Εύκολο είναι να δίνεις συμβουλές για όλους τους απέξω. Κάποτε ήμουν πρώτη και μέγα συμβουλάτορας. Μετά που κατάλαβα ότι πρώτη εγώ ήθελα να ακούσω τις συμβουλές μου και επίσης και ότι έχριζα βοηθείας από ειδικούς είπα να περιορίσω τις γνώμες και τα πολλά πολλά. Έτσι έσκασα, μουγκάθηκα και αποτραβήχτηκα από το επάγγελμα διότι είχα χάσει την αξιοπιστία μου. Εγώ πρώτη δεν εμπιστευόμουνα τον εαυτό μου. Εδώ και αρκετό καιρό κάνω ενδοσκόπηση. Πιστεύω είμαι σε κάλο δρόμο. Τουλάχιστον έχω ηρεμίσει. Νιώθω καλά. Μετά τη φουρτούνα έρχεται το ουράνιο τόξο με πληθώρα χρωμάτων που εκπέμπουν ηρεμία και ισορροπία.

Και αυτή τη φορά είμαι πιο έτοιμη για την επόμενη συναισθηματική ιστορία γιατί ξέρω ότι θα έρθει, έτσι είναι η ζωή. Είμαι έτοιμη λοιπόν! Όσο γίνεται δηλαδή ή έτσι νομίζω.
Αχ! Τι έχουμε ανάγκη όλοι σε τούτη τη ζωή. Μια σφιχτή, ζεστή αγκαλιά. Την ευκαιρία να είμαστε ο εαυτός μας. Τουλάχιστον αυτό θέλω εγώ. Και ότι λάθος έκανα το κατάλαβα και τώρα το διορθώνω. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Παρασκευή βράδυ και έχει μπει για τα καλά η άνοιξη και νιώθω ένα κάτι. Ένα φτερούγισμα, μια λαχτάρα και ένα δημιουργικό άγχος.

Η άνοιξη μου θυμίζει και τη γιαγιά Μαρίτσα που καθόταν στην βεράντα της αυτή την εποχή και μας περίμενε να πάμε το Σάββατο το απόγευμα να της κάνουμε παρέα. Κάποτε έκανε πανέρια με τα καλάμια με χρώματα κόκκινα, κίτρινα και μπλε. Έβριζε παράλληλα τους Τούρκους που της πήρανε το σπίτι και έπινε και το άσπρο αναψυκτικό της γιατί πονούσε το στομάχι της. Αυτό που όποιος αρρωστά πίνει sprite δεν το κατάλαβα ποτέ! Εννοείται ότι μπορεί να είχε φάει τον αγλέουρα πριν. Θεά η γιαγιά. «Γιαγιά μου το ξέρω ότι με βλέπεις από εκεί ψηλά. Σε πεθύμησα πολύ.» Λέω φωναχτά για να βεβαιωθώ ότι θα με ακούσει.

Έβαλα λίγη μουσική και μπήκα στο facebook (φάτσo βιβλίο). Και τότε αποφάσισα και έστειλα αίτημα φιλίας στο Θανάση. Έχει μέρες που το σκεφτόμουνα. Τώρα νιώθω έτοιμη και νομίζω ότι συμφωνεί και η γιαγιά. Μέχρι να τελειώσει το τραγούδι δέχτηκε την πρόσκληση μου. Μέχρι να πιώ το κρασί μου έλαβα και μήνυμα. Κάτι γίνεται εδώ σκέφτηκα. Λες; Ποιός ξέρει άραγε; Κανείς και δε πρέπει να το πολυσκεφτόμαστε. Νομίζω και η γιαγιά μου λέει «προχώρα και μη φοβάσαι. Αν δεις καπνούς και ξεραΐλα κάνεις πίσω. Αν δεις κόκκινα, κίτρινα και μπλε συνεχίζεις (θα κάνεις ωραίο πανέρι)». Ώρα  να εφαρμόσω αυτά που έμαθα. Ευχηθείτε μου καλή επιτυχία. Θα την χρειαστώ.

 

 

«Το βρήκα! Ναι. Αυτό είναι!» Λέω μπροστά από το καθρέπτη στο μπάνιο. Δεν ακούει κανείς αλλά το είπα δυνατά από ενθουσιασμό.

Λοιπόν, βρήκα ποιο είναι το πρόβλημα μου. Ψάχνω το τέλειο το οποίο πολύ απλά δεν υπάρχει επομένως άδικα ψάχνω.  Δηλαδή να μην κουράζομαι.

«Πήρα κόκκινα γυαλιά και όλα γύρω σινεμά μου μοιάζουν» μου τραγουδά ο Κραουνάκης. «Ούτε ξέρω πώς να ζω, ούτε και πώς να αγαπώ τη ζωή μου επιβλέπω».

Κοιτούσα στο κενό για αρκετή ώρα. Έσβησε η μηχανή των σκέψεων, άναψε το σήμα «εκτός λειτουργίας» και εγώ στο απόλυτο κενό. Όχι δεν πήρα καμία ουσία, χαπάκι κτλ. Μπορώ να το καταφέρω από μόνη μου χωρίς βοήθεια.

Ακούω το κινητό μου στο βάθος του δωματίου σα ξυπνητήρι. Σηκώνομαι νωχελικά, το βρίσκω και κοιτώ τα μηνύματα μου. Μήνυμα από τον αστρολόγο μου εκ Αθηνών ο οποίος είναι φίλος μου που ασχολείται με ελληνική αρχαία αστρολογία (ιδέα δεν είχα ότι υπάρχει αυτό το πράγμα).

«Λοιπόν, συγκεντρώσου και διάβασε προσεκτικά αυτά που θα γράψω. Είναι μια κρίσιμη χρόνια γεμάτη αλλαγές, κινδύνους κτλ»

Déjà vu!  Πείτε μου ποια χρονιά θα είναι απλά ήρεμη και θα μου φέρει αυτά που θέλω. Λίγα θέλω όχι πολλά!!!

Διάβασα και κάτι καινούργιο για πιθανό έρωτα στο εξωτερικό ο οποίος μπορεί να είναι και κρυφός. Ίσως ο Brad Pitt ή ο Σάκης. Προτιμώ τον δεύτερο που μιλάμε και την ίδια γλώσσα.

Δε θέλω να διαβάσω άλλο. Κουράστηκα. Θέλω απλά να ζω χωρίς να σκέφτομαι! Γίνεται;

Χτυπά το τηλέφωνο μου. Η Νάντια. «Λοιπόν τι έγινε; Μιλήσατε; Τι σου είπε; Έγινε κάτι;»

«Δεν έγινε. Ντρέπομαι! Δε ξέρω. Φοβάμαι … κρυώνω» λέω με ύφος περίλυπο σαν απροστάτευτο μικρό φοβισμένο κουταβάκι.

«Κρυώνεις; Σκεπάσου τότε με την κουβερτούλα σου και κοιμήσου  και όλα θα είναι καλά την επόμενη μέρα. Ναι, ναι. Θα σου πω και ένα νανούρισμα….» σιωπή και μετά « Παιδάκι μου τι λες; Είσαι καλά; Ολόκληρη κοπέλα, δυο μέτρα. Οκ δυο μέτρα δεν είσαι αλλά άσχετο, και μου λες ότι κρυώνεις και φοβάσαι. Πω! πω! Τι θα κάνουμε μαζί σου; Σα μωρό κάνεις.»

Η Νάντια τα έχει πάρει στο κρανίο και νομίζω είναι έτοιμη να βγει από το τηλέφωνο και να με αρπάξει από το αυτί. Παρένθεση! Όταν ήμουν δημοτικό η κύρια Ιωάννα με είχε αρπάξει από το αυτί μια φορά γιατί έγραψα λάθος τη λέξη ψυγείο. Με είχε βάλει να σταθώ στον πίνακα και επομένως με κοιτούσε όλη η τάξη. Έγραψα ‘ζυγίο’. Τραγικό; Με άρπαξε από το αυτί γεμάτη μένος λες και είχα διαπράξει μέγα έγκλημα. Ντράπηκα τόσο πολύ. Μου πέρασε μετά αλλά αυτή η σκηνή πήρε περίοπτη θέση στις παιδικές μου αναμνήσεις.

«Ναι το ξέρω ότι κάνω σα μωρό. Έχεις δίκιο. Απολογούμαι.» Λέω θυμωμένη.

«Χμ.. Νάντια; Νάντια;»

Μου έκλεισε το τηλέφωνο! Ωραίο. Λες να έρθει εδώ να μου κάνει επίθεση face to face.

Ακολουθεί μήνυμα. « Δεν έχω άλλη μπαταρία να σπαταλήσω για να ακούω βλακείες. Συγκεντρώσου! Να θυμάσαι ότι σε αγαπώ έστω και αν είσαι σπαστικιά και αυτοκαταστροφική. Πάρε με όταν συνέλθεις χχχχχ»

Πάρα πολύ ωραία. Πονάει και το κεφάλι μου σήμερα και νιώθω χάλια. Αυτό το χάπι το ορμονικό φταίει για όλα. Πότε θα την ρίξει την ορμόνη να ησυχάσουμε; Ίσως πρέπει να πάω μια βόλτα να ξεσκάσω. Ντύνομαι και πάω και χτυπώ τη πόρτα του γείτονα.

Ανοίγει η πόρτα. Με κοιτά έκπληκτος και μου λέει «Πως είσαι έτσι σαν την Μεγάλη Παρασκευή;»

«Είναι αυτό το χάπι που ρίχνει και την πίεση…και …. και.. πιάσε με γιατί πέφτωωωωωω….»

Ναι έπεσα κάτω και με μάζεψε με πήρε αγκαλιά και με πήρε στις Πρώτες Βοήθειες. Νοσοκόμοι (μόνο άντρες), γιατροί, βελόνες και εγώ ριγούσα. Κρύωνα τόσο πολύ. Δεν καταλάβαινα τι λέγανε. Μου χτυπούσανε το χέρι για να βρούνε φλέβα κάμποση ώρα. Τελικά μου έβαλαν ορό.

Άνοιξα τα μάτια κάποια φάση και είδα μπροστά μου το γιατρό. Με ρωτούσε τι ακριβώς έγινε. Δεν ήξερα τι να πω. Τι έγινε;  Έγειρα …έσβησα… χάθηκα.

Ο γιατρός συνέχισε να επιμένει έντονα να μάθει τι έγινε αλλά εγώ απαντούσα αόριστα. Νομίζω τσαντίστηκε το τέλος….

Άσχετο μα κάτι μου θυμίζει ο γιατρός αλλά δεν είμαι σίγουρη τι και από πότε; Επίσης έχω να πω ότι είναι νοστιμούλης. Μοιάζει με τον Παπαμιχαήλ στο «Χτυποκάρδια στο θρανίο».  Μόνο που  η Βουγιουκλάκη στην ταινία είχε τη μισή ηλικία του Παπαμιχαήλ … ενώ εγώ όσο είναι αυτός και λίγο παραπάνω.

«Όχι άλλες βελόνες» Είπα φωναχτά !

«Μα δε γίνεται κυρία. Ο γιατρός είπε να κάνουμε αιματολογικές.»

«Ε και;» Σκέφτηκα. Όλα τα ξέρουν οι γιατροί δηλαδή;

Κατάφτασε στις Πρώτες Βοήθειες και η αδελφή μου και τα ανιψάκια μου. Ο μικρός ήταν σε τρελά κέφια. Πολλής ενθουσιασμός και πανικός. Γιατρός θα γίνει το παιδί σίγουρα. Η μικρή μας χόρεψε μπαλέτο. Ότι πρέπει για την ψυχαγωγία των ασθενών.

Επέστρεψε και ο γιατρός. Και ναι θυμήθηκα. Είναι φίλος πρώην (εποχής προ Χριστού). Ορίστε πάλι με λάθος άντρα έβγαινα. Ο φίλος του πρώην προφανώς είναι πολύ καλύτερος και θα μου μετρούσε κάθε μέρα και την πίεση.

« Λοιπόν κυρία Juliette η αιμοσφαιρίνη σας είναι λίγο χαμηλή. Πρέπει να το δείτε το θέμα. Πρέπει να προσέξετε τη διατροφή σας. Θα σας γράψω ένα συμπλήρωμα και  εισηγούμαι όπως ……» και συνέχισε να μιλά ο γιατρούλης μου άλλα εγώ πονούσα το κεφάλι μου και γενικώς σκεφτόμουνα τις λάθος επιλογές που έκανα και πως θα τις διορθώσω.

Αφού πλήρωσα και το λογαριασμό και το ευχαριστήθηκα πραγματικά με πήγαν σπίτι. Με έπαιρνε η Νάντια αλλά δεν της απάντησα. Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανένα. Τελικά όντως κρύωνα… δεν έλεγα βλακείες.

Ξάπλωσα και ευχήθηκα αύριο να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα. Που θα πάει μετά την καταιγίδα θα βγει ο ήλιος και με τις ηλιαχτίδες του θα απαλύνει τις ψυχές όλων και μαζί και τη δική μου. Θα φορέσω και τα κόκκινα γυαλιά και όλα γύρω θα μοιάζουν σινεμά!!!!

«Έλα, χαλάρωσε! Έτσι μου είχε πει. Αλλά εγώ δεν κατάλαβα.» Λέω κοιτώντας την βεράντα με περίλυπο ύφος.

«Ποιος σου είπε; Πότε;» Με ρώτα η Αλίνα  απορημένη.  «Πάμε στη βεράντα να κάνουμε τσιγάρο και να μου πεις;»

Πάω έξω και κάθομαι δίπλα από ένα πουλί του παραδείσου. Πόσο μου αρέσουν! Είναι τόσο ιδιαίτερο φυτό. Έχει κάτι το διαφορετικό και εξωτικό. Μου θυμίζει τον εαυτό μου. Εντάξει δεν είμαι εξωτική .. μάλλον προς το ξωτικό με κόβω. Ένα ξωτικό που ολημερίς δουλεύει για να ετοιμάσει δώρα για όλους μη μείνει κανείς παραπονεμένος.

«Λοιπόν! Ποίος σου είπε να χαλαρώσεις; Και τελικά τι έγινε; Χαλάρωσες;» Ρωτά η Αλίνα  και περιμένει με ανυπομονησία την απάντηση μου.

«Όχι δε χαλάρωσα. Ούτε τότε και ούτε ποτέ. Δεν τα κατάφερε ποτέ κανείς!»

Ψέματα είπα. Κάποιος κάποτε τα είχε καταφέρει αλλά με πρόδωσε και έτσι από τότε δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να αφεθεί ελεύθερος. Είμαι ένα πούλι του παραδείσου φυλακισμένο σε κλουβί μέσα σε μια ασπρόμαυρη ταινία από την εποχή του βουβού κινηματογράφου.

«Και εγώ προχθές πήγα σπίτι του Αργύρη. Νόμιζα ότι θα χαλάρωνα αλλά άδικος κόπος. Με πίεσε και σκιάχτηκα. Ήθελε αλλά εγώ δεν ήμουν έτοιμη. Δεν έγινε όπως έπρεπε και ξενέρωσα. Και αυτός δε καταλάβαινε. Πίεζε. Ένιωσα λες και ήμουν 16 χρόνων και ήμουν με το αγόρι μου που λόγω ανωριμότητας δεν μπορούσε να καταλάβει τι είναι σωστό και τι λάθος. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει το on από το off. O τύπος δε ξέρει να χειριστεί πραγματικά μια γυναίκα. Βασικά είναι ανώριμος και βασικά καλησπέρα σας!»

Τα είπε όλα πολύ γρήγορα η Αλίνα  και με σύγχυσε. Τι εννοεί ήταν πιεστικός; Μήπως έκανε και τίποτα που δεν έπρεπε; Θα τον διαλύσω αν έκανε κάτι απρεπές! Τι σου είναι οι άντρες; Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν εμάς τις γυναίκες; Έλεος πλέον.

« Τελικά δηλαδή δε τον θες; Τελείωσε το ειδύλλιο;» Ρωτώ και ανάβω ένα τσιγάρο Silk Cut silver.

«Δε ξέρω. Θα το σκεφτώ. Ίσως πρέπει να δώσω και δεύτερη ευκαιρία; Θες να πιείς κάτι;»

Θέλω να πιω 3-4 βότκες γιατί ίσως έτσι χαλαρώσω και γίνω πάλι ο εαυτός μου. Αυτός που κάποιοι προσπάθησαν να πνίξουν γιατί έτσι βόλευε καλύτερα. Αυτοί οι κάποιοι που σε ισοπεδώνουν και μετά πατάνε πάνω σου και σου απλώνουν και το χέρι και σου δίνουν τη σανίδα παριστάνοντας τους σωτήρες. Ποιοι; Αυτοί που σε διέλυσαν. Ε όχι λοιπόν δε χαλαρώνω… Πότε ξανά. Ποτέ! Ποτέ! Λίγο μελό νιώθω απόψε. Πάλι όλα μου φταίνε.

«Να μη δώσεις άλλη ευκαιρία. Είναι γάιδαρος και δε θα αλλάξει. Μην κουράζεσαι και μη σκας. Έδωσες ευκαιρία και αυτός την χαράμισε.»

Πω! πω! Δε κάνει να δίνω εγώ συμβουλές. Πολύ απολυτή και απότομη είμαι. Λες να είναι οι ορμόνες μου; Λες να είναι που η προλακτίνη μου είναι 850 φορές πάνω από το όριο (οκ δεν είναι 850 φορές αλλά 6-7 είναι).

Ανάβω ακόμα ένα τσιγάρο και νιώθω ότι έχω φουντώσει από τα νεύρα. Νιώθω λες και είμαι μέσα σε σάουνα εγκλωβισμένη για ώρες!

Με κυνηγά αυτό το ερώτημα. «Γιατί να μη μπορώ να χαλαρώσω.» Τι είναι αυτό που με σταματά πραγματικά; Οι προηγούμενες σχέσεις ή ένας δικός μου μηχανισμός. Ένα δικό μου κατασκεύασμα το οποίο και καλά με προστατεύει. Φυτό έγινα τελικά και μάλιστα άχαρο και άοσμο. Πάλι αυτόμαστιγώνομαι.  Πω! Πω! Είναι δύσκολη η κατάσταση μου. Έχει και άλλους σαν και εμένα; Υπάρχει κάποιο γκρουπ με ανθρώπους μη χαλαρούς και άκαμπτους;

Σίγουρα έχει!

Η Αλίνα σκέφτεται τον Αργύρη και διερωτάται και αυτή ποιος και τι φταίει. Σκέφτεται και τον προηγούμενο μαλ..α ο οποίος στάθηκε πολύ κατώτερος των περιστάσεων.

Γυρνάει, με κοιτάει και χαμογελά. « Όλα καλά θα πάνε! Έχει ο Θεός! Ότι θέλει Αυτός θα γίνει! Έχω πίστη!»

Χμμ!! Νιώθω κάπως τώρα μετά από τον αχταρμά των σκέψεων μου η Αλίνα να έχει μια τόσο ξεκάθαρη εικόνα και άποψη. Απλή και ωραία. Παρόλα τα όσα πέρασε (άλλη ώρα τα αναλύουμε γιατί και αυτή γράφει βιβλίο 4-5 τόμους και γυρίζει και 2-3 ταινίες με sequels).

Κοκκίνισα, σώπασα και θυμήθηκα την Αγία Υπομονή. Συνειδητοποιώ ότι έχω δρόμο μπροστά μου μέχρι να φτάσω στο επιθυμητό αποτέλεσμα στο οποίο το να χαλαρώσω θα είναι υποπροϊόν γιατί ο απώτερος σκοπός κάτι άλλο είναι … Ακόμα το γυρεύω άλλα που θα πάει θα το βρώ!

Και ενώ κάθομαι στον καναπέ Παρασκευή βράδυ στο πάρτι της Καίτης ακούω τον σύγχρονο Έλληνα ημίθεο Σάκη να τραγουδά…

«Και σε θέλω Σαν τρελός εγώ σε γυρεύω
Ψάχνω να σε βρω έλα λίγο
Έλα πιο κοντά άγγιξε με να ανεβώ ψηλά
Και σε θέλω τώρα πιο πολύ
Περιμένω να φανείς εσύ
Μ’ ενα σώμα και με μια αγκαλιά
Να καούμε στην φωτιά ξανά»

Ναι Σάκη μου τα ‘παμε αυτά. Σε θέλω πολύ. Αλλά μη καούμε κιόλας. Φτάνει φωτιές. Δεν αντέχει άλλες το σύστημά μου. Δεν με ενθουσιάζουν πλέον όπως δεν με ενθουσιάζει:

(α) Το κακόγουστο και ξενέρωτο φλερτ

(β) Η παντελής έλλειψη φλερτ. Οι απευθείας εξηγήσεις και η ‘υπερβολική’ ειλικρίνεια ήτοι συνοπτικές διαδικασίες γιατί είμαστε ώριμοι άνθρωποι και ξέρουμε τι θέλουμε.

Δυστυχώς σχεδόν πάντα έρχομαι αντιμέτωπη και με τις δύο πιο πάνω περιπτώσεις. Χάθηκε το ωραίο, χαριτωμένο και έξυπνο φλερτ!

Και ενώ το καλοκαίρι φτάνει προς το τέλος του ένα έχω να πω «Δύσκολη η κατάσταση!»

Δεν υπάρχει το αντρικό προϊόν στην αγορά. Είναι δυσεύρετο και μόλις εμφανιστεί μια ευκαιρία την αρπάζουν αμέσως και δεν την αφήνουν ο κόσμος να χαλάσει. Κάτι σαν τα καταστήματα τύπου Zara που μόλις φτάσει η νέα παραλαβή πριν προλάβεις να πεις κύμινο εξαφανίζεται. Ή κάτι σαν τις εκπτώσεις που τα καλύτερα κομμάτια χάνονται πριν αυτές ξεκινήσουν. Τυχαίο; Δε νομίζω. Κύμινο, κύμινο, κύμινοοοοοοοοοοο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ούφ. Πότε δεν θα προλάβω να το πω;

Άτιμη κοινωνία. Νιώθω το αντίστοιχο του μικρού Βασίλη Καΐλα στο συναισθηματικό τομέα. Φυσικά ο Καΐλας από λούστρος έγινε γιατρός. Και μπράβο του!  Τα κατάφερε στο τέλος. Λες και εγώ να τα καταφέρω; Νιώθω επίσης σαν τον Ξανθόπουλο που κλαψούριζε κατά την διάρκεια όλης της ταινίας καθώς τραγουδούσε  το πετραδάκι, πετραδάκι κτλ.

Το ρολόι στο γκρίζο τοίχο στο σαλόνι χτυπάει και εγώ το κοιτώ με προσοχή. Δεν είναι με το μέρος μου ο χρόνος ή είναι και δεν το κατάλαβα. Ο χρόνος με βοήθησε να ωριμάσω. Με έμαθε να ξεχωρίζω τους μαλ…ες. Δυσκολευτήκαμε λίγο σε αυτό το κεφάλαιο. Χτύπα, σήκω, ξαναχτύπα, ξανασηκώσου και πάλι από την αρχή. Πόσες φορές; Πολλές! Όσες χρειαζόταν για να καταλάβω ότι πρέπει να μάθω να ακούω το ένστικτό μου και να το εμπιστεύομαι. Αφού πάντα ήξερα από την αρχή ότι ο άλλος  που είχα απέναντι μου δεν …… αλλά επέλεγα να με αγνοώ. Τι σου είναι ο άνθρωπος! Ζώο με περικεφαλαία.

«Αφού σε θέλει! Δεν έχει ξεκολλήσει τα μάτια του από πάνω σου! Τι γλυκούλης που είναι! Κάνε κάτι. Δώσε μια ευκαιρία. Α μα πια! Μας έσκασες!  Ξύπνα επιτέλους!» Λέει η Νάντια σε κατάσταση απελπισίας.

«Δεν ξέρω!! Δεν ξέρω!!!» Και το μυαλό ταξιδεύει αλλού. Στο άγνωστο και το υπερπέραν. Στους εξωγήινους! «Λες να βρω έναν εξωγήινο; » Ρωτώ με νάζι.

«Όλο ωραίες ιδέες έχεις. Όλο παραπονιέσαι ότι δεν υπάρχουν άντρες και όταν εμφανιστούν μπροστά σου είναι λες και επιλέγεις να μην τους βλέπεις! Τι είσαι εσύ; Περίεργο πλάσμα! » Λέει η Νάντια και γυρίζει από την άλλη και απομακρύνεται με χάρη για να πάει στον ….. Χάρη! Το δικό της Χάρη που βρέθηκε στη ζωή της τόσο όμορφα, φυσιολογικά και αβίαστα. Και ταιριάζουν τόσο. Αυτοί πως τα κατάφεραν;

Γυρίζω και ξανακοιτώ το ρόλοι στο τοίχο. Σταμάτησε όμως. Σταμάτησε ο χρόνος ή ζαλίστηκα από τα mojito που ήπια; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και ειδικότερα η δική μου. Δεν απελπίζομαι όμως! Ποτέ! Ο αγώνας συνεχίζετε για όλους και για έμενα. Μπορεί να έχασα λίγες μάχες αλλά όχι και τον πόλεμο!

Όσο για εσένα Σάκη σημείωσε ότι σε θέλω πολύ με ή χωρίς φλερτ!

 

 

Τρείς τοξότες κάθονται σε ένα μπαράκι και τα πίνουν.  Ο καθένας και μια μοναδική ιστορία! Τι ιστορία δηλαδή; Ολόκληρο  μυθιστόρημα γράφεις. Θυελλώδεις σχέσεις, έρωτες, πόνος, δάκρυ, γέλιο, κλάμα, γάμοι, διαζύγια, αγάπη και κόκκινες γραμμές. Όλα στο ζενίθ.  Η όλα ή τίποτα!  Δεν μπορούν οι τρείς τοξότες την μετριότητα.

Ποτέ μίσος όμως! Ποτέ κακία! Οι τοξότες, για όσους δεν ξέρουν, είναι πολύ ευαίσθητοι. Μπορεί να σε φτύσουν και να προχωρήσουν αλλά δε στο κρατάνε και μανιάτικο. Βλέπετε είναι εκ φύσεως υπεράνω τρομάρα τους.

Τρείς τοξότες που έχουν τόσα να δώσουν και όμως είναι τόσοι μόνοι. Θέλουν τη θαλπωρή μιας σχέσης και χτυπιούνται που δεν την έχουν. Όταν τη βρουν (αφού περάσουν από διάφορες άκυρες καταστάσεις) για κάποιο λόγο δεν είναι η κατάλληλη. Βλέπετε οι σχέσεις τους πνίγουν τους τοξότες.  Λένε ότι συμβιβάζονται αλλά στη πραγματικότητα μόνο προσωρινά. Δεν αντέχουν γιατί θέλουν την ελευθερία τους. Ελευθερία ή θάνατος. Όχι στην καταπίεση! Ζήτω οι τέσσερεις τοίχοι και το τραπέζι για ένα άτομο! Ζήτω τα τραγούδια για τη μοναξιά. Το τραγούδι «Άνθρωποι Μονάχοι»

«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι»

για τοξότη γράφτηκε (για μένα γράφτηκε και ας ήμουν αγέννητη).  Και εγώ σαν στάχυ είμαι. OK δεν είμαι ξεχασμένο στάχυ αλλά έχει στιγμές που έτσι νιώθω ή τουλάχιστον έτσι με κάνω να νιώθω. Είναι αυτό το μελό που έχω έμφυτο μέσα μου. Το drama queen syndrome.  Όταν με πιάνει δεν ακούω τίποτα και κανένα. Κλείνω την πόρτα και καληνύχτα σας. Μόνος ένας τοξότης μπορεί να με καταλάβει. Είναι εκείνες τις στιγμές που όσοι δεν σε καταλαβαίνουν σε φοβούνται και απομακρύνονται για να μη λαβωθούν. Δε ξέρουν ότι ο τοξότης μόνο τον εαυτό του θέλει και μπορεί να τιμωρήσει. Λυπηρό; Πολύ θα έλεγα.

Τρεις τοξότες πίνουν τεκίλα και βότκα και είναι και οι τρείς Singles! Πως γίνεται; Ελπίζω να είναι τυχαίο. Ή μήπως δεν είναι; Ίσως πρέπει απλά να το αποδεχτώ, να χαλαρώσω και να σταματήσω να με νοιάζει. Να σταματήσω να σκέφτομαι και να κουράζω το μυαλουδάκι μου που από την πολύ σκέψη δεν ξέρει που είναι και τι κάνει. Η μήπως ξέρει;

Το ομολογώ ότι σε κάποιους τομείς ξέρω τι κάνω. Είναι στα συναισθηματικά που δε ξέρω. Και για όλα φταίει ο τοξότης. 12 ζώδια έχει ο ζωδιακός κύκλος. Η ρουλέτα σταμάτησε στο Σπίτι του Τοξότη όμως και άντε να ξεφύγεις.

Τρείς τοξότες κάθονται σε ένα τραπέζι και είναι τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο και συνάμα τόσο ίδιοι στον τρόπο που αντιμετωπίζουν καταστάσεις.  Υπομονετικοί μέχρι αηδίας. Μπορούν να ανεχτούν να ζουν το θέατρο του παραλόγου αλλά μια μέρα ξυπνάνε έστω και με καθυστέρηση και σου λένε «δε μπορώ άλλο, το ποτήρι ξεχείλισε. Φεύγω.» Και ο άλλος λέει οκ αστειεύεται ο τοξότης. Αλλά δεν αστειεύεται. Φεύγει γιατί στέρεψε το πηγάδι. Τελείωσε η υπομονή. Είναι «out of stock». Τα έδωσε όλα ο τοξότης και  έκανε μεγαλειώδη έξοδο. Τα έδωσε όλα γιατί αυτό ξέρει να κάνει. Και το κάνει καλά! Δεν μπορεί το λίγο, το σιγά, σίγα. Δεν μπορεί τη μετριότητα. Και ο άλλος που έμαθε μια ζωή να παίρνει, να ρουφά τη δύναμη του τοξότη τώρα δεν το πιστεύει ότι το εννοεί ο τοξότης. Παράνοια! Δε γίνεται!

Να και ο Αρτούρος με ένα μπουκάλι τεκίλα παγωμένη. Ήρθε για να γεμίσει και πάλι τα ποτήρια των δύο εκ των τριών. Η τρίτη πίνει βότκα. Μέθυσε πριν χρόνια με τεκίλα. Ήπιε το Βόσπορο εκείνη τη νύχτα αλλά θα την θυμάται για όλη της τη ζωή. Όχι ότι έγινε και κάτι σπουδαίο αλλά γιατί ενώ μέθυσε και ήταν χάλια όταν ξάπλωσε να κοιμηθεί χαμογελούσε. Ήταν χαρούμενη. Πώς γίνεται αυτό το πράγμα μόνο ο τοξότης ξέρει.

«Cheers guys! Να ζήσουμε! Να αγαπάμε, να γελάμε και να είμαστε αληθινοί!»

Φιλιά στους απανταχού τοξότες και σε όλους όσους κρύβουν ένα τοξότη μέσα τους.  Μην ανησυχείτε η τρέλα σας δεν είναι μεταδοτική μόνο δοτική!!!

 

 

Όσοι είναι λάτρεις του Ελληνικού κινηματογράφου και ειδικότερα της Ρένα Βλαχοπούλου έχουν δει όπως και εγώ αμέτρητες φορές τη σκηνή από την ταινία «Η Παριζιάνα» όπου η Πελαγία (Ρένα Βλαχοπούλου) προβάρει το φουστάνι της Σούζης η οποία είχε παραπανίσια κιλά και φανερά είχε πάρει ακόμα λίγα κιλά από την τελευταία φορά που πρόβαρε το φουστάνι της.

«Σούζη τρως! Και ψεύδεσαι και τρως!» Λέει εκνευρισμένη η Πελαγία που δεν βρίσκει ούτε το χέρι της Σουζης για να της φορέσει το φουστάνι. Η Σούζη όμως μια χαρά στη κοσμαρία της. Άνετη!

Ε! Ναι λοιπόν! Και εγώ τρώω. Ανοίγω το ψυγείο κάθε δέκα λεπτά και τρώω λίγο κάθε φορά. Πλέον είναι αργά να  χάσω βάρος, να τονωθούν οι μύες, να μαζευτούν τα ψωμάκια από δεξιά και αριστερά. Είναι αργά να πάει μέσα η κοιλιά και να μειωθεί η κυτταρίτιδα.  Το μόνο που έχω να δείξω στη παραλία είναι χαλαρότητες και ασπρίλα. Και για πρώτη φορά απλά δε με νοιάζει. Αν είχα ωραίο σώμα δηλαδή θα ήταν καλύτερη η ζωή μου; Το αμφιβάλω!

Προχθές που πήγα στο εμπορικό κέντρο παρατηρούσα τα ζευγάρια που περνούσαν από δίπλα μου και πρόσεξα ότι είχε πολλές κοπέλες απλές και καθημερινές παρέα με το αγόρι τους.  Και εγώ! Μπούφος! Σαν καλαμιά στο κάμπο. Δεν έχει σχέση η εμφάνιση τελικά. Το πρόβλημα είμαι εγώ. Τον έβαλα πολύ ψηλά τον πήχη. Τόσο ψηλά που και εγώ η ίδια ώρες ώρες κουράζομαι προσπαθώντας να τον φτάσω. Που θα πάει αυτή η κατάσταση; Δεν έχω άλλες αντοχές.

«Που πας; Μα δε βλέπεις ότι είναι κόκκινο;» Ρωτά ο πατέρας μου.

«Κόκκινο; Μου φάνηκε βαθύ πορτοκαλί… » Απαντώ με φωνή μικρού παιδιού που μετά που κάνει τη  ζαβολιά του προσπαθεί να σώσει ότι σώζετε πριν φάει την παντόφλα στον ποπό.

Όταν ήμουν μικρή μετά από ζαβολιές ξάπλωνα και πίεζα τον εαυτό μου να κοιμηθεί. Πίστευα ότι τα προβλήματα θα εξαφανίζονταν όταν ξυπνούσα. Τελικά δεν εξαφανίζονταν αλλά ο χρόνος που περνούσε όσο λίγος και αν ήταν με βοηθούσε να δω το πρόβλημα διαφορετικά και στο τέλος να το αντιμετωπίσω… αν χρειαζόταν τελικά.

Ο πατέρας μου με αγριοκοίταξε και μου είπε συγκρατημένα « Να προσέχεις όταν οδηγείς. Δεν είναι αστείο το να περνάς με κόκκινο.»

Έχει δίκαιο. Ήμουν αφηρημένη. Τι να που πω;  Ότι σκεφτόμουνα τη Σούζη, το φουστάνι, το καλοκαίρι, τα ζευγάρια και εμένα με μαγιό; Α! Και ότι τελικά σκασίλα μου. Δε με νοιάζει!  Έχω βαρεθεί να με νοιάζει γενικός. Δε μπορώ άλλο να αγχώνομαι για το παραμικρό. Κατάντησα ένα κινητό άγχος. Φτάνει πια.

Σε αυτό το σημείο ταιριάζει απόλυτα το τραγούδι «Θωμά είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει. Αν τελικά θα πάμε στη Χαβάη πάρε και συ λεφτά απ’ το σπίτι!»

«Που να είναι άραγε ο Θωμάς;» Λέω φωναχτά.

«Κόρη μου είσαι καλά ή σε πείραξε η ζέστη.» Λέει ο πατέρας μου απορημένος.

Και πάλι δίκαιο έχει. Δεν είμαι καλά. Λίγο η ζέστη, λίγο η στασιμότητα, λίγο η  κυτταρίτιδα και γενικός ένα λίγο από όλα έκαναν τη ζημία τους. Ευτυχώς φτάσαμε με ασφάλεια στον προορισμό μας.

«Τι είναι αυτή η κατάσταση μαζί σου σήμερα; Δε πάει άλλο κόρη μου. Πρέπει να ηρεμήσεις. Πιες μια μπίρα να δροσιστείς. » Μου είπε ο πατέρας μου σε κατάσταση απελπισίας.

Τι καλός που είναι. Δεν θέλει να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια ή να γίνω παρουσιάστρια ή να γίνω αστροναύτης (κάποτε ήθελε  να γίνω φαρμακοποιός ή οπτικός αλλά του πέρασε). Θέλει μονάχα να ηρεμήσω.

Και εγώ θέλω. Το προσπαθώ από τον καιρό που μπήκα στην εφηβεία. Θα κοπάσει ποτέ αυτή η τρικυμία στη ψυχή μου;

Αουτς! Πονάει και η πλάτη μου. Τι να είναι άραγε; Κανένα νεύρο, δίσκος, πιάσιμο; Αυτό μου έλειπε τώρα.

«Η ζωή που λες κόρη μου είναι μικρή και δεν πρέπει να αγχώνεσαι. Πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να εκφραστεί και να ζήσει. »  Λέει ο πατέρας μου. Ξέρει ότι ρίχνει αυγά στον τοίχο αλλά δεν πτοείται.

Εντάξει λοιπόν θα πάω διακοπές. Δε θα κάτσω σπίτι. Και ναι θα το κάνω για εμένα. Μόνο για εμένα.

«Ο Θωμάς ποιος είναι; Όποτε θες να μας τον γνωρίσεις εμείς δεν έχουμε πρόβλημα. Καλό παιδί να είναι μόνο και τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε. » Λέει ο πατέρας μου και πίνει λίγη μπύρα.

Χμμμ. Ο Θωμάς; Ποιος να είναι ο Θωμάς… άραγε! Τελικά θα πάμε στη Χαβάη ή το πολύ μέχρι πιο κάτω;

Ήρθε η ώρα που θα πέσουν οι ρυθμοί, που θα κλείσω τον υπολογιστή, θα κλείσουν οι διακόπτες και θα κλειδώσω το γραφείο. Για λίγες μέρες θα τα αφήσω όλα πίσω.

Θεέ μου! Λες να ξέχασα κάτι; Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ για να σκεφτώ αν άφησα κάτι πίσω. Δεν μπορώ; Δε θέλω; Δεν αντέχει άλλο το μυαλό; Θέλω απλά να φύγω. Θέλω όμως πραγματικά; Μπορώ;  Μια φωνή μέσα μου με εκλιπαρεί να φύγω και να μη κοιτάξω πίσω. « Έχεις φθαρεί! Δε το βλέπεις; Τα νευρά σου έχουν γίνει σμπαράλια. Οφείλεις στον εαυτό σου να ξεκουραστείς!»

Οφείλω! Ναι οφείλω στον εαυτό μου. Αυτό το ξεχνώ πολύ συχνά.  Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που προτεραιότητα έχουν οι άλλοι. Δε λέω, κάποτε δικαιολογημένα έχουν οι άλλοι άλλα όχι πάντα.

Το σπίτι της θείας είναι ένα κλασσικό αγγλικό σπίτι που έχει όμως εμφανείς επιδράσεις από την Κύπρο όπως τα παραδοσιακά πετσετάκια στα τραπεζάκια. Το δωμάτιο μου μοιάζει με δωμάτιο ξενοδοχείου. Το κλίμα της Αγγλίας μου προκαλεί υπνηλία. Θέλω να κοιμάμαι ατέλειωτες ώρες,  μετά να χουζουρεύω και τέλος να κάθομαι στον καναπέ και να πίνω English tea και να βλέπω τηλεόραση.

Η θεία ξέθαψε διάφορες φωτογραφίες από τα παλιά, από καλοκαιρινές διακοπές, από πάρτι γενεθλίων. Ένιωσα ένα μείγμα συναισθημάτων όταν τις πήρα στα χέρια μου. Σκέφτομαι από πού και πως ξεκίνησαν ο παππούς, η γιαγιά, οι γονείς μου και τα αδέλφια τους και που είναι σήμερα αυτοί, τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Που είμαι εγώ σήμερα και που και πως θα είμαι αύριο. Είναι περίεργο αλλά το βλέπω το πώς θα είμαι αύριο στο πρόσωπο της θείας μου. Της μοιάζω τόσο πολύ που όταν την κοιτώ μπερδεύομαι.

Ποια είμαι; Για αυτή την ερώτηση έπρεπε να είχα ήδη την απάντηση. Το προσπαθώ πολύ. Άραγε όσοι είναι γύρω μου έχουν βρει την απάντηση για τους ίδιους; Ξέρουν; Τους νοιάζει;

«Η μητέρα σου ήταν πολύ όμορφη. She was like a model! Ξέρεις μια φορά τη σταμάτησαν στο δρόμο και της πρόσφεραν a modeling job. Είπε όχι όμως. Άλλες εποχές τότε!»

«Θες λίγο pudding; Θες τσάι ή καφέ;» Ρωτά η θεία.

« Με κακομαθαίνεις θεία. Αλλά μου αρέσει!» της απαντώ με χαμόγελο μικρού παιδιού.

«Πρέπει να πιω και το χάπι μου τώρα!» Λέει η θεία.

Ένα από τα χάπια της εννοεί φυσικά. Από το πρωί πίνει κοκτέιλ χαπιών. Πίεση, ζάχαρο, βιταμίνες κτλ.

Η θεία δε με ρώτησε αν είμαι με κάποιον ή μόνη. Με ρώτησε μονάχα αν είμαι καλά. Αν η υγεία μου είναι καλά. « It is all that really matters you know! » Από εδώ καταλαβαίνεις αν ένας άνθρωπος συνάντησε δυσκολίες στη ζωή του ώστε να μπορέσει να εκτιμήσει τι πραγματικά έχει νόημα στη ζωή  μας.

Έξω βρέχει ασταμάτητα. Σε Κύπρο και Ελλάδα όμως έχει άκρως καλοκαιρινό καιρό. Δε με πειράζει όμως. Εκτός από το ότι δεν είμαι έτοιμη για την καλοκαιρινή σεζόν νιώθω ότι για πρώτη φορά ο Αγγλικός καιρός μου ταιριάζει. Αν είναι δυνατόν. Εγώ που έφυγα από αυτή τη χώρα σαν κυνηγημένη με την πρώτη ευκαιρία γιατί δεν άντεχα το μουντό συννεφιασμένο Λονδρέζικο καιρό!

Στην επιστροφή τίμησα τα εξαιρετικά καταστήματα στο Heathrow airport, Terminal 5. Κρατούσα 500 τσάντες και φτάνοντας στο gate συνειδητοποιώ ότι λείπει μια τσάντα. Που είναι; Σίγουρα δεν τη κρατώ εγώ. Μάλλον κάποια άλλη θα χαρεί τις καλοκαιρινές μπλούζες που ψώνισα…. Έκανα ένα τροχάδι στο Terminal μπας και βρω τη τσάντα και ένιωσα σαν να πρωταγωνιστώ σε ταινία θρίλερ με μια κάμερα να με ακολουθεί. Εν πάση περιπτώσει τίποτα δε βρήκα και η ταινία θρίλερ εξελίχθητε σε δράμα. Ήμουν απαρηγόρητη. Έκανα 5 ώρες να ξαναμιλήσω.

Αλλά όπως έχω μάθει για πράγματα που δε μπορείς να αλλάξεις μη σκας. Δέξου τα και πήγαινε παρακάτω!  Αναγκαστικά θα πρέπει να επαναλάβω τα ψώνια μου…. Επίσης φτάνει ο ύπνος! Καιρός να ξυπνήσω!!! Έχουμε πολλές δουλείες να κάνουμε….

«Ο Φειδίας είναι εξαιρετικό παιδί! Το καλύτερο παιδί και κούκλος! Όλοι τον αγαπούν. Η μητέρα μου τον λατρεύει. Και η πρώην του ήταν πραγματικά μεγάλη μπιπ μπιπ. Δεν φταίει αυτός που χώρισαν. Αυτή τα έκανε όλα. Αν σου πω τα διάφορα σκηνικά που παίχτηκαν θα καταλάβεις.»

Άκουγα την Νάντια αποσβολωμένη. Καταλάβαινα ότι προσπαθούσε απεγνωσμένα να με πείσει να του δώσω μια ευκαιρία. Η Νάντια συνειδητοποιεί ότι ο χρόνος δεν είναι πλέον με το μέρος μου. Και εγώ το ίδιο! Αλλά είναι αρκετό να είναι κάποιος καλό παιδί και κούκλος; Πρέπει να αναθεωρήσω αυτά που θέλω και πιστεύω τόσο δραστικά;

Πρέπει να συμβιβαστώ απλά και μόνο επειδή δεν κατάφερα να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια; Η απλή απάντηση που όλοι θα σου δώσουν είναι πως όχι. Δεν πρέπει! Αλλά μπορώ να συνεχίσω να ζω μόνη; Αντέχεται η μοναξιά;  Και πάλι η απάντηση είναι όχι! Λοιπόν; Αδιέξοδο;

Δυστυχώς στη ζωή τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Γκρίζο! Αυτό είναι το χρώμα που κυριαρχεί. Το μουντό αυτό χρώμα που όμως είναι ευκολοσυνδίαστο! Πάει με τα περισσότερα χρώματα. Είναι ουδέτερο. Φοριέται όλες τις εποχές ανάλογα με την απόχρωση.

Ω! Δε θέλω τη ζωή μου να είναι γκρίζα. Δεν θέλω! Δεν το μπορώ. Νιώθω ότι πνίγομαι. Είμαι τοξότης! Ζώδιο της φωτιάς! Το γκρίζο με σκοτώνει. Εγώ είμαι για άλλα χρώματα και πιο συγκεκριμένα μου αρέσει το κόκκινο. Απλά πρέπει να ψάξω να βρω την κατάλληλη απόχρωση του κόκκινου. Έχει τόσες αποχρώσεις αυτό το χρώμα. Εγώ ψάχνω να βρω μια συγκεκριμένη που διαφαίνεται πως είναι δυσεύρετη.

«Νάντια δεν το θέλω το γκρίζο! Θέλω αυτήν την απόχρωση του κόκκινου που δεν μπορώ να περιγράψω με ακρίβεια. Θυμάσαι αυτό το φόρεμα που φόρεσα στο γάμο του ξάδελφου μου το 2013; Νομίζω αυτή είναι η αγαπημένη μου απόχρωση! Με καταλαβαίνεις; Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με το γκρίζο! »

«Α καλά! Εσένα σου σάλεψε. Κάηκε ο εγκέφαλος από τις πολλές ταινίες, τους Darcy που ζουν μόνο στη φαντασία σου και από την πολλή δουλεία. Κάηκε επίσης από τις πολλές επιλογές που πάντα είχες και απλά δεν μπορούσες να διαλέξεις σωστά. Και αφού μιλάμε για ρούχα και χρώματα καιρός είναι να σου πω ότι πάντα διάλεγες τα φανταχτερά και τα ακριβά ρούχα που είτε μόνο μια φορά φοριούνται ή που δεν ήταν τα κατάλληλα για εσένα. Άφησες λοιπόν τα απλά και τα καθημερινά ‘κομμάτια’ διαθέσιμα για όλες τις άλλες και τώρα απλά έχουν εξαφανιστεί. Τα πήρανε! Και επειδή δεν νομίζω να θέλεις να φοράς ρούχα ‘δανεικά’, ελπίζω δηλαδή, το μόνο που μας απομένει είναι τα ελαττωματικά και τα χρησιμοποιημένα. Καλές επιτυχίες λοιπόν!»

«Όχι δεν θέλω ‘δανεικά’ και ούτε τα υπόλοιπα! Θα μείνω έτσι όπως είμαι. Καληνύχτα!» Έκλεισα το τηλέφωνο σκυθρωπή. Είχε δίκιο. Ζω τις επιλογές μου. Τα φανταχτερά φουστάνια που διάλεξα δεν ήταν για εμένα! Ωραία το παραδέχομαι. Έκανα λάθος, μάλλον πολλά λάθη. Πόσο ακριβά πρέπει να τα πληρώσω δηλαδή; Και επιτέλους κάποιος να της πει ότι δεν διάλεγα πάντα εγώ λάθος. Κάποιες φορές ήμουν και εγώ το ρούχο το πεταμένο. Που απλά δεν τους έκανα χωρίς να φταίω. Και εν πάση περιπτώσει ίσως το παράκανα με τις αλληγορίες. Οδήγησα μόνη μου τη συζήτηση στα άκρα.

Το επόμενο πρωί έστειλα μήνυμα στο Φειδία για καφέ. Τι το θελα; Με τρέλανε στα μηνύματα. Και όλο κάτι έλεγε λάθος.

Δεν είναι αυτό που θέλω! Δεν θέλω αυτό τον καφέ. Θα είναι πικρός φαρμάκι. Δεν φταίει αυτός. Ίσως και εγώ για κάποιους να ήμουν η καλή κοπέλα που απλά δεν ήταν αυτό που γύρευαν.

Και τι θα κάνω; Θα κάνω αυτό που ξέρω. Να δουλεύω. Να σκύβω το κεφάλι και να χάνομαι στην οθόνη του υπολογιστή. Να στέλνω εμαιλς, να κάνω συναντήσεις, να σχολάω η ώρα 9 το βράδυ και όταν μπαίνω στο άδειο σπίτι να είμαι πολύ κουρασμένη για να σκεφτώ. Να έχω δύναμη μόνο να κάνω μπάνιο, να φάω και να κοιμηθώ. Αυτό! Αν και ξέρω είναι λάθος δεν μπορώ να το αποτρέψω. Πρέπει να συνεχίσω και αν είναι να έρθει θα έρθει εκεί που δεν το περιμένω. Και αν δεν έρθει γιατί απλά ήρθε ήδη και δεν το κατάλαβα… τότε δεν έχω κάτι να κάνω. Δεν μπορώ να αλλάξω αυτό που είμαι ούτε αυτά που έγιναν.

Μπορώ όμως ότι κάνω τουλάχιστον να το κάνω συνειδητοποιημένα. Μπορώ επίσης να χαμογελώ και να ελπίζω.

Γύρισα και είδα την Εικόνα της Αγίας Υπομονής. Ίσως αυτή η συζήτηση να ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Ίσως να είναι ένα ακόμα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Ίσως η έκρηξη αυτή των συναισθημάτων να με οδηγήσει στο ‘σωστό δρόμο’!  Ίσως μια ανώτερη δύναμη θέλει να με οδηγήσει σε νέα μονοπάτια! Ίσως.

 

Μετά από την grande φετινή μελαγχολία του Ιανουαρίου και Φεβρουαρίου είδα φως στην άκρη του τούνελ. Ένα πρωί ξύπνησα ήρεμα με το απαλό χάδι των ηλιαχτίδων και το τιτίβισμα των πουλιών. Στη βεράντα άρχισαν δειλά δειλά να εμφανίζονται τα μπουμπουκάκια με τα ανοιξιάτικα χρώματα.

Πώς να μην είμαι καλά; Η ζωή είναι όμορφη και κυλά σαν το ρυάκι για να φτάσει στο ποτάμι και μετά στη θάλασσα. Άραγε η δική μου η ζωή σε ποια φάση είναι; Μάλλον είναι ήδη στη θάλασσα!

Είναι λες και κάποιος πάτησε ένα μαγικό κουμπί που ονομάζεται ‘θετικότητα’. Και επειδή τώρα είμαι και εγώ θετική ξεκίνησαν να γίνονται πράγματα. Σταμάτησε η ενέργεια μου να αναλώνεται στο μουρμουρητό και τα παραπόνα. Τώρα η ενέργεια μου διοχετεύεται με τρόπο που θα φέρει αποτελέσματα σε εμένα αλλά και στους γύρω μου.

Είναι τόσο απλό τελικά; Η απάντηση είναι όχι. Είναι πολύ δύσκολο για τους περισσότερους ανθρώπους. Στη ζωή όλα θέλουν το χρόνο τους για να ριζώσουν, να ανθίσουν, να ωριμάσουν. Τίποτα δεν γίνεται έτσι απλά. Όλα θέλουν υπομονή. Κάτι το οποίο δεν είχα. Νόμιζα ότι όλα έπρεπε να γίνουν την ώρα που ένιωθα και ήθελα εγώ. Και δεν καταλάβαινα ότι αυτό δε γίνεται. Και έτσι τσαντιζόμουν και θύμωνα με τους άλλους και με εμένα. Έκλαιγα επίσης το οποίο τώρα που το σκέφτομαι ήταν άκρως ανώριμη και παιδική συμπεριφορά…

Πριν κάποια χρόνια ένας συγγενής από την πλευρά της μητέρας μου που είναι θρησκόληπτος με βρήκε τυχαία στο δρόμο και μου είπε αφού σε είδα θα σου κάνω ένα δώρο. Μου έδωσε λοιπόν την εικόνα της Αγίας Υπομονής. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε αυτή η Αγία. Την έβαλα λοιπόν και εγώ στο σπίτι σε περίοπτη θέση. Όμως εγώ δεν την έβλεπα…. Περίεργο αλλά μου συμβαίνει στη ζωή μου να μη βλέπω τα εμφανές. Ενώ αυτά μου φωνάζουν ότι ‘ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ’ εγώ απλά δε βλέπω. Ξεκίνησα να βλέπω την εικόνα τον τελευταίο χρόνο και να συνδέω το νόημα της με τη ζωή μου. Και τελικά διαπιστώνω ότι τα τυχαία συμβάντα στη ζωή μας δεν είναι τελικά τόσο τυχαία.

Χτυπά το τηλέφωνο. Εγώ χαμένη στο λαβύρινθο των σκέψεων μου σάστισα και τρόμαξα. ‘Ποιος είναι άραγε;’

‘Ντύσου πρόχειρα και βγάλε ή βάλε το κραγιόν σου!!! Πάμε βόλτα φιλενάδα να πιούμε καφέ και να δούμε και την Σάντρα με το μωράκι της!!! Πρέπει επιτέλους να της δώσουμε το δώρο της.’

Η Σάντρα, το δώρο, το μωρό! Το είχα αμελήσει η αλήθεια.

‘Εννοείται να πάμε!’

Πήγαμε λοιπόν σε ένα παιδικό καφέ. Τα μωρά έπαιζαν, έκλαιγαν και φώναζαν. Οι μητέρες έτρεχαν πάνω κάτω σαν τρελές εναλλάξ με τους συζύγους.

‘Άλλη ζωή.’ Σκέφτηκα. Σίγουρα καμία σχέση με τη δική μου. Παλαιοτέρα μπορεί και να ένιωθα σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Όχι πια! Χαμογέλασα, πήρα φόρα και είπα τα νέα μου στις φίλες μου που τόσο πολύ πεθύμησα.

Όταν επέστρεψα σπίτι είδα μια ταινία της Jane Austen. Το Pride and Prejudice με τον γνωστό πλέον και αγαπημένο μου Darcy. Από περιέργεια διάβασα στο Wikipedia για την ζωή αυτής της εκπληκτικής συγγραφέα που έγραφε τόσο όμορφα για τον ερώτα, με ένα τόσο ρομαντικό και ευγενικό τρόπο. Και τελικά ανακαλύπτω ότι η Austen δεν παντρεύτηκε ποτέ στη ζωή της, ούτε έκανε παιδιά και πέθανε και σχετικά νέα. Πως γίνεται; Οι ιστορίες της είχαν πάντα happy end… Τελικά δεν υπάρχει το Happy End; Μπερδεύτηκα. Προσγειώθηκα στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει Happy End. Πολύ απλά γιατί η ζωή που ρέει στο ρυάκι, στα ποτάμια και στη θάλασσα δεν είναι στατική. Όλα αλλάζουν, τίποτα δε μένει ίδιο και δεν μπορείς ποτέ να γυρίσεις πίσω.

Ξανά-μπερδεύτηκα και θυμήθηκα και τον Darcy! Αχ κύριε Darcy! Υπάρχεις τελικά; Μήπως είσαι και εσύ ένας φανταστικός χαρακτήρας σαν τον Κάσπερ το φάντασμα; Χαμογελώ και βλέπω την Αγία Υπομονή! Σκέφτηκα το τραγούδι της Βουγιουκλάκη ‘ Κάντε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός! Κάντε υπομονή μια λεμονιά θα ανθίσει στη γειτονιά!’ Χαμογελώ ξανά!

Τελεία και παύλα!