“Μια φυλακή είν’ ο κόσμος μακριά σου μα η νύχτα αυτή μου `φερε το άρωμά σου!
Τι λάθος κάνω κι όλο φτάνω πιο κοντά κι όλο σε χάνω κι όλο απ’ την αρχή ξανά;”

«Τι τραγουδάρα είναι αυτή» μου λέει η Ναταλία και βουρκώνει. «Έτσι νιώθω! Πως όλο φτάνω πιο κοντά και όλο τον χάνω. Τι λάθος κάνω; Τι λάθος κάνω; Δεν καταλαβαίνω. Γιατί;» Και δώστου κλάμα η Ναταλία. Εγώ και η Ναταλία κοντράρουμε τη Μάρθα Βούρτση και το Ξανθόπουλο στο κλάμα!

Είναι μεγάλη υπόθεση να συνειδητοποιούμε ποια λάθη κάνουμε. Μερικοί από εμάς αφήνουμε τη ζωή να περάσει χωρίς να διερωτηθούμε καν. Λέμε στον εαυτό μας πως έτυχε, δεν πειράζει, πάμε παρακάτω. Μειώνουμε το περιθωρίου ρίσκου και επιλέγουμε τις πιο ασφαλείς επιλογές γιατί έτσι είναι τόσο εύκολο. Αλλά κάπου χάνουμε το νόημα. Ζούμε για να γινόμαστε καλύτεροι, να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε και όχι για να βολευόμαστε.

Η Ναταλία κάθεται και κλαίει και εγώ σκέφτομαι.. Χμμ. Εντάξει ο τύπος είναι μεγάλος … άντε μη πω… και την ταλαιπώρησε τόσους μήνες. Την πλήγωσε, την τσάκισε και αυτή έκανε υπομονή και κάθε φορά τον συγχωρούσε και έδινε ακόμα μια ευκαιρία. Δεν ξέρω πόσες ευκαιρίες έδωσε τελικά… έχασα το μέτρημα.

«Ναταλία να σου πω το λάθος; Του έδινες ευκαιρίες! Ενώ έπρεπε να τον φτύσεις , με τακτ εννοείται, αν και δεν ξέρω αν γίνεται αυτό… αλλά τελοσπάντων να γυρίσεις την πλάτη και να πας παρακάτω.  Αφού έβλεπες την κολοσυρμαθκιά της κουφής. Βασικά το λάθος  είναι ότι δεν αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου.   Αν τον αγαπούσες θα τον άφηνες να υποστεί όλη αυτή την αρρωστημένη κατάσταση; Μην ανησυχείς όμως. Αυτά διορθώνονται. Απλά πρέπει να φανείς δυνατή και να το πάρεις απόφαση. Πρέπει να κόψεις αυτή τη γάγγραινα και να πας παρακάτω. Είναι καιρός να ηρεμήσει η ψυχούλα σου που ταλαιπωρείται τόσο καιρό.»

Ωραία τα είπα νομίζω (ψυχολόγος έπρεπε να γίνω) αλλά μάλλον δεν με ακούει; «Hello! Με ακούς. Δεν έχει ήχο; Χάλασε πάλι αυτό το μαραφέτι;» Κουνώ τον υπολογιστή πάνω κάτω …  (δίκη μου μέθοδος επιδιόρθωσης υπολογιστών).

Η Ναταλία ανταποκρίθηκε τελικά «Ρε συ. Τι είναι η κολοσυρμαθκιά της κουφής;» Ρωτά απορημένη 🙂 🙂 🙂

Τέλεια. Πως το εξηγούμε τώρα αυτό. Μπαίνω στο ιντερνετ το κάνω google και της δίνω την απάντηση.

«Λοιπόν… είναι το ίχνος πορείας στο έδαφος που αφήνει το φίδι.» Χαμογελώ.

Η Ναταλία έσκασε στα γέλια. «Βρε συ. Εδώ ο κόσμος μου γκρεμίστηκε και εσύ μου κάνεις μάθημα Κυπριακής διαλέκτου. Κώλοι και κουφάδες γίνανε όλα. Το κάλο είναι ότι με έκανες και γέλασα. »

«Μαλλιά κουβάρια θες να πεις ότι γίνανε όλα. Και επίσης εδώ ταιριάζει γάντι και το ‘μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα  της Αρλέτας.» Λέω και εγώ γελώντας.

« Να ξέρεις ότι εγώ σε αγαπώ ανεξαρτήτως με το πόσους μπιπ μπιπ θα μπλέξεις. Απλά… δεν μπορώ να μην είσαι καλά. Θέλω η φίλη μου να χαμογελά και να έχει όρεξη να ρουφήξει τη ζωή και όχι να την ρουφά η ζωή. Βγες από την μαύρη τρύπα επιτέλους.» Ας το καλό συγκινήθηκα πάλι.

Αφού φιλοσοφήσαμε ακόμα λίγη ώρα, είπαμε και τα αστεία μας και έτσι το skype call έκλεισε με μια νότα χαράς. Εύχομαι να διαρκέσει καμιά ώρα πριν ξαναπέσει στα πατώματα η Ναταλία.

Εύκολο είναι να δίνεις συμβουλές για όλους τους απέξω. Κάποτε ήμουν πρώτη και μέγα συμβουλάτορας. Μετά που κατάλαβα ότι πρώτη εγώ ήθελα να ακούσω τις συμβουλές μου και επίσης και ότι έχριζα βοηθείας από ειδικούς είπα να περιορίσω τις γνώμες και τα πολλά πολλά. Έτσι έσκασα, μουγκάθηκα και αποτραβήχτηκα από το επάγγελμα διότι είχα χάσει την αξιοπιστία μου. Εγώ πρώτη δεν εμπιστευόμουνα τον εαυτό μου. Εδώ και αρκετό καιρό κάνω ενδοσκόπηση. Πιστεύω είμαι σε κάλο δρόμο. Τουλάχιστον έχω ηρεμίσει. Νιώθω καλά. Μετά τη φουρτούνα έρχεται το ουράνιο τόξο με πληθώρα χρωμάτων που εκπέμπουν ηρεμία και ισορροπία.

Και αυτή τη φορά είμαι πιο έτοιμη για την επόμενη συναισθηματική ιστορία γιατί ξέρω ότι θα έρθει, έτσι είναι η ζωή. Είμαι έτοιμη λοιπόν! Όσο γίνεται δηλαδή ή έτσι νομίζω.
Αχ! Τι έχουμε ανάγκη όλοι σε τούτη τη ζωή. Μια σφιχτή, ζεστή αγκαλιά. Την ευκαιρία να είμαστε ο εαυτός μας. Τουλάχιστον αυτό θέλω εγώ. Και ότι λάθος έκανα το κατάλαβα και τώρα το διορθώνω. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Παρασκευή βράδυ και έχει μπει για τα καλά η άνοιξη και νιώθω ένα κάτι. Ένα φτερούγισμα, μια λαχτάρα και ένα δημιουργικό άγχος.

Η άνοιξη μου θυμίζει και τη γιαγιά Μαρίτσα που καθόταν στην βεράντα της αυτή την εποχή και μας περίμενε να πάμε το Σάββατο το απόγευμα να της κάνουμε παρέα. Κάποτε έκανε πανέρια με τα καλάμια με χρώματα κόκκινα, κίτρινα και μπλε. Έβριζε παράλληλα τους Τούρκους που της πήρανε το σπίτι και έπινε και το άσπρο αναψυκτικό της γιατί πονούσε το στομάχι της. Αυτό που όποιος αρρωστά πίνει sprite δεν το κατάλαβα ποτέ! Εννοείται ότι μπορεί να είχε φάει τον αγλέουρα πριν. Θεά η γιαγιά. «Γιαγιά μου το ξέρω ότι με βλέπεις από εκεί ψηλά. Σε πεθύμησα πολύ.» Λέω φωναχτά για να βεβαιωθώ ότι θα με ακούσει.

Έβαλα λίγη μουσική και μπήκα στο facebook (φάτσo βιβλίο). Και τότε αποφάσισα και έστειλα αίτημα φιλίας στο Θανάση. Έχει μέρες που το σκεφτόμουνα. Τώρα νιώθω έτοιμη και νομίζω ότι συμφωνεί και η γιαγιά. Μέχρι να τελειώσει το τραγούδι δέχτηκε την πρόσκληση μου. Μέχρι να πιώ το κρασί μου έλαβα και μήνυμα. Κάτι γίνεται εδώ σκέφτηκα. Λες; Ποιός ξέρει άραγε; Κανείς και δε πρέπει να το πολυσκεφτόμαστε. Νομίζω και η γιαγιά μου λέει «προχώρα και μη φοβάσαι. Αν δεις καπνούς και ξεραΐλα κάνεις πίσω. Αν δεις κόκκινα, κίτρινα και μπλε συνεχίζεις (θα κάνεις ωραίο πανέρι)». Ώρα  να εφαρμόσω αυτά που έμαθα. Ευχηθείτε μου καλή επιτυχία. Θα την χρειαστώ.