«Το βρήκα! Ναι. Αυτό είναι!» Λέω μπροστά από το καθρέπτη στο μπάνιο. Δεν ακούει κανείς αλλά το είπα δυνατά από ενθουσιασμό.

Λοιπόν, βρήκα ποιο είναι το πρόβλημα μου. Ψάχνω το τέλειο το οποίο πολύ απλά δεν υπάρχει επομένως άδικα ψάχνω.  Δηλαδή να μην κουράζομαι.

«Πήρα κόκκινα γυαλιά και όλα γύρω σινεμά μου μοιάζουν» μου τραγουδά ο Κραουνάκης. «Ούτε ξέρω πώς να ζω, ούτε και πώς να αγαπώ τη ζωή μου επιβλέπω».

Κοιτούσα στο κενό για αρκετή ώρα. Έσβησε η μηχανή των σκέψεων, άναψε το σήμα «εκτός λειτουργίας» και εγώ στο απόλυτο κενό. Όχι δεν πήρα καμία ουσία, χαπάκι κτλ. Μπορώ να το καταφέρω από μόνη μου χωρίς βοήθεια.

Ακούω το κινητό μου στο βάθος του δωματίου σα ξυπνητήρι. Σηκώνομαι νωχελικά, το βρίσκω και κοιτώ τα μηνύματα μου. Μήνυμα από τον αστρολόγο μου εκ Αθηνών ο οποίος είναι φίλος μου που ασχολείται με ελληνική αρχαία αστρολογία (ιδέα δεν είχα ότι υπάρχει αυτό το πράγμα).

«Λοιπόν, συγκεντρώσου και διάβασε προσεκτικά αυτά που θα γράψω. Είναι μια κρίσιμη χρόνια γεμάτη αλλαγές, κινδύνους κτλ»

Déjà vu!  Πείτε μου ποια χρονιά θα είναι απλά ήρεμη και θα μου φέρει αυτά που θέλω. Λίγα θέλω όχι πολλά!!!

Διάβασα και κάτι καινούργιο για πιθανό έρωτα στο εξωτερικό ο οποίος μπορεί να είναι και κρυφός. Ίσως ο Brad Pitt ή ο Σάκης. Προτιμώ τον δεύτερο που μιλάμε και την ίδια γλώσσα.

Δε θέλω να διαβάσω άλλο. Κουράστηκα. Θέλω απλά να ζω χωρίς να σκέφτομαι! Γίνεται;

Χτυπά το τηλέφωνο μου. Η Νάντια. «Λοιπόν τι έγινε; Μιλήσατε; Τι σου είπε; Έγινε κάτι;»

«Δεν έγινε. Ντρέπομαι! Δε ξέρω. Φοβάμαι … κρυώνω» λέω με ύφος περίλυπο σαν απροστάτευτο μικρό φοβισμένο κουταβάκι.

«Κρυώνεις; Σκεπάσου τότε με την κουβερτούλα σου και κοιμήσου  και όλα θα είναι καλά την επόμενη μέρα. Ναι, ναι. Θα σου πω και ένα νανούρισμα….» σιωπή και μετά « Παιδάκι μου τι λες; Είσαι καλά; Ολόκληρη κοπέλα, δυο μέτρα. Οκ δυο μέτρα δεν είσαι αλλά άσχετο, και μου λες ότι κρυώνεις και φοβάσαι. Πω! πω! Τι θα κάνουμε μαζί σου; Σα μωρό κάνεις.»

Η Νάντια τα έχει πάρει στο κρανίο και νομίζω είναι έτοιμη να βγει από το τηλέφωνο και να με αρπάξει από το αυτί. Παρένθεση! Όταν ήμουν δημοτικό η κύρια Ιωάννα με είχε αρπάξει από το αυτί μια φορά γιατί έγραψα λάθος τη λέξη ψυγείο. Με είχε βάλει να σταθώ στον πίνακα και επομένως με κοιτούσε όλη η τάξη. Έγραψα ‘ζυγίο’. Τραγικό; Με άρπαξε από το αυτί γεμάτη μένος λες και είχα διαπράξει μέγα έγκλημα. Ντράπηκα τόσο πολύ. Μου πέρασε μετά αλλά αυτή η σκηνή πήρε περίοπτη θέση στις παιδικές μου αναμνήσεις.

«Ναι το ξέρω ότι κάνω σα μωρό. Έχεις δίκιο. Απολογούμαι.» Λέω θυμωμένη.

«Χμ.. Νάντια; Νάντια;»

Μου έκλεισε το τηλέφωνο! Ωραίο. Λες να έρθει εδώ να μου κάνει επίθεση face to face.

Ακολουθεί μήνυμα. « Δεν έχω άλλη μπαταρία να σπαταλήσω για να ακούω βλακείες. Συγκεντρώσου! Να θυμάσαι ότι σε αγαπώ έστω και αν είσαι σπαστικιά και αυτοκαταστροφική. Πάρε με όταν συνέλθεις χχχχχ»

Πάρα πολύ ωραία. Πονάει και το κεφάλι μου σήμερα και νιώθω χάλια. Αυτό το χάπι το ορμονικό φταίει για όλα. Πότε θα την ρίξει την ορμόνη να ησυχάσουμε; Ίσως πρέπει να πάω μια βόλτα να ξεσκάσω. Ντύνομαι και πάω και χτυπώ τη πόρτα του γείτονα.

Ανοίγει η πόρτα. Με κοιτά έκπληκτος και μου λέει «Πως είσαι έτσι σαν την Μεγάλη Παρασκευή;»

«Είναι αυτό το χάπι που ρίχνει και την πίεση…και …. και.. πιάσε με γιατί πέφτωωωωωω….»

Ναι έπεσα κάτω και με μάζεψε με πήρε αγκαλιά και με πήρε στις Πρώτες Βοήθειες. Νοσοκόμοι (μόνο άντρες), γιατροί, βελόνες και εγώ ριγούσα. Κρύωνα τόσο πολύ. Δεν καταλάβαινα τι λέγανε. Μου χτυπούσανε το χέρι για να βρούνε φλέβα κάμποση ώρα. Τελικά μου έβαλαν ορό.

Άνοιξα τα μάτια κάποια φάση και είδα μπροστά μου το γιατρό. Με ρωτούσε τι ακριβώς έγινε. Δεν ήξερα τι να πω. Τι έγινε;  Έγειρα …έσβησα… χάθηκα.

Ο γιατρός συνέχισε να επιμένει έντονα να μάθει τι έγινε αλλά εγώ απαντούσα αόριστα. Νομίζω τσαντίστηκε το τέλος….

Άσχετο μα κάτι μου θυμίζει ο γιατρός αλλά δεν είμαι σίγουρη τι και από πότε; Επίσης έχω να πω ότι είναι νοστιμούλης. Μοιάζει με τον Παπαμιχαήλ στο «Χτυποκάρδια στο θρανίο».  Μόνο που  η Βουγιουκλάκη στην ταινία είχε τη μισή ηλικία του Παπαμιχαήλ … ενώ εγώ όσο είναι αυτός και λίγο παραπάνω.

«Όχι άλλες βελόνες» Είπα φωναχτά !

«Μα δε γίνεται κυρία. Ο γιατρός είπε να κάνουμε αιματολογικές.»

«Ε και;» Σκέφτηκα. Όλα τα ξέρουν οι γιατροί δηλαδή;

Κατάφτασε στις Πρώτες Βοήθειες και η αδελφή μου και τα ανιψάκια μου. Ο μικρός ήταν σε τρελά κέφια. Πολλής ενθουσιασμός και πανικός. Γιατρός θα γίνει το παιδί σίγουρα. Η μικρή μας χόρεψε μπαλέτο. Ότι πρέπει για την ψυχαγωγία των ασθενών.

Επέστρεψε και ο γιατρός. Και ναι θυμήθηκα. Είναι φίλος πρώην (εποχής προ Χριστού). Ορίστε πάλι με λάθος άντρα έβγαινα. Ο φίλος του πρώην προφανώς είναι πολύ καλύτερος και θα μου μετρούσε κάθε μέρα και την πίεση.

« Λοιπόν κυρία Juliette η αιμοσφαιρίνη σας είναι λίγο χαμηλή. Πρέπει να το δείτε το θέμα. Πρέπει να προσέξετε τη διατροφή σας. Θα σας γράψω ένα συμπλήρωμα και  εισηγούμαι όπως ……» και συνέχισε να μιλά ο γιατρούλης μου άλλα εγώ πονούσα το κεφάλι μου και γενικώς σκεφτόμουνα τις λάθος επιλογές που έκανα και πως θα τις διορθώσω.

Αφού πλήρωσα και το λογαριασμό και το ευχαριστήθηκα πραγματικά με πήγαν σπίτι. Με έπαιρνε η Νάντια αλλά δεν της απάντησα. Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανένα. Τελικά όντως κρύωνα… δεν έλεγα βλακείες.

Ξάπλωσα και ευχήθηκα αύριο να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα. Που θα πάει μετά την καταιγίδα θα βγει ο ήλιος και με τις ηλιαχτίδες του θα απαλύνει τις ψυχές όλων και μαζί και τη δική μου. Θα φορέσω και τα κόκκινα γυαλιά και όλα γύρω θα μοιάζουν σινεμά!!!!