Φτάνοντας στην Αθήνα ένιωσα αυτό το κάτι. Το αίσθημα της ελευθερίας. Πάντα το νιώθω αυτό όταν είμαι στην Ελλάδα. Φυσάει άλλος αέρας. ‘Η μπορεί να είναι πολύ απλά ότι αφήνω πίσω τα προβλήματα και την καθημερινότητα και την Μεγάλη Ιδέα του κυρίου Darcy.

‘Που είσαι κοπέλα μου? Πως είσαι? Όλα σούπερ?’ ρωτά η Ναταλία.

Τι να απαντήσω άραγε? Ότι το μόνο σούπερ που ξέρω είναι το ραδιοσταθμό ‘Σουπερ FM’?

Να πω για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα λαμπιόνια και τις νύχτες μοναξιάς? Να πω για τον Darcy? Να πω για το άγχος της ηλικίας που με κατατρέχει και με εξουσιάζει? Να πω ότι κλείνω 10 χρόνια ασταμάτητης εργασιακής πίεσης και ότι τρέχω όλο αυτό το καιρό χωρίς διάλλειμα και απλά δε μπορώ άλλο? Ότι το μυαλό μου δε χωρά άλλες πληροφορίες και η ψυχή μου δε χωρά άλλα έντονα συναισθήματα?

Και λέω ‘Δεν είμαι καλά!’ και ξαφνικά ένας ποταμός τρέχει από τα μάτια. ‘’Αλλά θα το κάψουμε! Είμαι εδώ μόνο για χαρά, κουβέντα και διασκέδαση.’ Λέω σπαστά.

Οι ζωές μας με την Ναταλία είναι βίοι παράλληλοι. Είναι από τους λίγους ανθρώπους που με καταλαβαίνουν γιατί είμαστε φτιαγμένες από παρόμοιο υλικό. Και δεν είναι εύκολο να βρεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να είσαι άπλα ο εαυτός σου χωρίς δήθεν και ενοχές και που δε πρέπει να δικαιολογηθείς ή να δώσεις και πολλές εξηγήσεις.

Το κύριο θέμα της συζήτησης μας είναι το trend για το πάγωμα των αυγών. Πως λέμε θέλω αυγά μελάτα, αυγά μάτια? Εμ τώρα μπορείς να θέλεις και αυγά παγωμένα. Όχι για φάγωμα όμως, αλλά για τεκνοποίηση.

Ήρθε άραγε το πλήρωμα του χρόνου?

Είναι η ώρα να κάνω τη μεγάλη κίνηση? Στο κάτω, κάτω είναι και θέμα προγραμματισμού. Αν δηλαδή ο Darcy κάνει εμφάνιση σε 3 χρόνια από σήμερα τι θα γίνει? Θα πρέπει να ζω εγώ με το άγχος 3 χρόνια αν θα είναι καλά τα αυγά μου ή όχι?

Στη ζωή πρέπει απλά να αφήνουμε τα πράγματα να παίρνουν τη σειρά τους και όποτε έρθει η ώρα τους ή πρέπει να βάζουμε και εμείς το χεράκι μας? Γιατί των φρονίμων τα παιδία πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.

Και καλά που θα φυλάξω τα αυγά? Στη πόλη μου, στην Αθήνα, στο Λονδίνο?

Επίσης αν ο Darcy τελικά ‘δεν’ τι θα γίνει? Θα βρούμε δότη? Σαν σενάριο αμερικάνικης ταινίας φαντάζει αυτή η εκδοχή.

Πρόσφατα ένας φίλος gay μου είπε. ‘Μην αγχώνεσαι. Αν μέχρι τα 40 δεν συμβεί πάρε με τηλέφωνο και θα το κανονίσουμε.’ Τι εννοεί θα το κανονίσουμε? Modern family style?

Πω! Πω! Νέο project. Νέες προκλήσεις στην ζωή.

Πάντως ακόμα και αυτές οι πολύ δύσκολες και πονεμένες σκέψεις όταν τις κάνεις στη Αθήνα σε συνδυασμό με ψώνια, καφεδάκι, φέτα, μπουζούκια και Σάκη Ρουβά, γίνονται πιο ανάλαφρες. Είναι λες και συζητάς αν το βράδυ θα φας σούπα ή σαλάτα?

Αρκετά όμως για τα παγωμένα αυγά. Το βράδυ του Σαββάτου φτιάχτηκα, έβαλα τη δανεική κοντή φούστα με τα κρόσσια, γόβα στιλέτο και το κόκκινο κραγιόν. Έπρεπε να είμαι τέλεια για το Σάκη.

Το μαγαζί γεμάτο με κόσμο όλων των ηλικιών. Τραγουδήσαμε όλοι μαζί τα ‘Μακαρόνια με κιμά’, το ‘Υπήρχες πάντα μέσα στη ζωή μου, συγκατοικούσαμε μες το κορμί μου’, το ‘Και σε θέλω’ και πολλά άλλα. Ο Σάκης είναι φαινόμενο, είναι απλά ένας Έλληνας Θεός. Ναι είμαι και εγώ μια ρουβίτσα!

Και ενώ εγώ έπινα το ποτό βότκα γκρέιπφρουτ σε χαμηλό ποτήρι (σταθερή αξία) με πλησιάζει ένας φίλος της Ναταλίας.

Πάω να συστηθώ.

‘Μα συστηθήκαμε ήδη.’ Μου λέει. ‘Είμαι ο Κίμωνας.’

Ωωω! Αυτό το ρεζίλικο να μη θυμάμαι ποιος, που και πότε είναι ότι χειρότερο. Χαμογελώ αμήχανα καθώς ο Κίμωνας φάνηκε ενοχλημένος.

Ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες και στο τέλος με αγκάλιασε και μου είπε και καλό ταξίδι.

Χμμ.. λες να ενδιαφέρετε? Έδειξε πάντως ότι δεν του ήμουν αδιάφορη.

‘Ναταλία, ο Κίμωνας πόσο χρονών είναι?’

’28!’ Απαντά.

’28!!! Δηλαδή είναι μικρότερος… κατά 2-3, 4-5, 6-7 και λίγο παραπάνω χρόνια.’

‘Μη σκας. Ο Κίμωνας είναι bi και μάλλον προς το gay.’ Λέει χαμογελαστά η Ναταλία.

Εγώ συνέχισα να πίνω το ποτάκι μου διότι τελικά η κατάσταση είναι άλλα ντ’ άλλων και εγώ πρέπει να πάω ξανά πανεπιστήμιο της ζωής για να μάθω να νέα δεδομένα.

Και ενώ καληνύχτισα το Σάκη, και έξω άρχισε να ξημερώνει σκέφτηκα ότι ίσως πρέπει να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία απλά να ηρεμήσει και να περνά καλά. Τους στόχους, την πίεση, τα πρέπει κτλ εμείς τα βάζουμε στους εαυτούς μας. Χρειάζονται, δε λέω αλλά πρέπει να είμαστε και έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε, γιατί αν δεν είμαστε τότε θα μας πνίξουν.

Ενώ ταξίδευα πίσω στο μικρό και πονεμένο νησί κοίταξα δίπλα μου και είπα ΖΉΣΕ, μιλά, γνώρισε και χαλάρωσε.. έτσι έκανα 3 νέες γνωριμίες και πέρασα 90 λεπτά αναπάντεχα διασκεδαστικά.

‘Και σε θέλω Σάκη…. Σε θέλω πολύ!!! Εις το επανιδείν!!!