Η επάνοδος στο μικρό νησί της Μεσογείου ήταν τραυματική. Προσγειώθηκα ανώμαλα και ένιωσα λες και μου πέταξαν και τη βαλίτσα στα μούτρα με το καλωσόρισες.

Και μια φωνή από το υπερπέραν μου είπε επιβλητικά και έντονα ‘Πίσω στη δουλεία τώρα και στα ίδια. Αρκετά διασκέδασες για 3 ολόκληρες ημέρες!!’

Λες και διασκέδαζα μια ζωή ολόκληρη. Τι γίνετε; Κάποιος θέλει να με τιμωρήσει; Πιθανόν ο ίδιος μου ο εαυτός! Μια ζωή αυτοκαταστρέφομαι. Λες και έχω ειδικό μηχανισμό που μόλις χαλαρώσω ενεργοποιείται.

Ίσως να είναι και το κρύο και ο μίζερος χειμερινός καιρός.

Το 2015 τελείωσε αλλά είναι λες και ακόμα το κουβαλώ στους ώμους μου. Δεν έπρεπε να εξαφανιστούν όλα και να μηδενίσουν την πρώτη μέρα του χρόνου; Γιατί δεν έγινε αυτό;

Και τώρα;

Για αρκετές ημέρες δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ήθελα να κοιμάμαι σαν νεογέννητο μωρό. Δεν ήθελα να μιλώ, να σκέφτομαι και να αισθάνομαι. Ήθελα να είμαι σε μια κατάσταση παύσης από τη ζωή μέχρι να συγκροτήσω τις σκέψεις μου.

Δυστυχώς όμως δεν γίνετε. Η ζωή, οι προθεσμίες, οι λογαριασμοί και υποχρεώσεις τρέχουν και δεν σταματούν. Κανείς δεν μπορεί να σε περιμένει όταν εσύ πατάς το ‘pause’.

Το τοπίο το έχω βάψει σε χρώμα μαύρο και γκρι και δε ξέρω τι μπορεί να το ξαναζωντανέψει. Και τελικά δεν είναι θέμα του/των Darcy, του Σάκη, των φίλων και των συγγενών.

Η θετική ενέργεια πρέπει πρώτα να αναβλύζει από μέσα μας και πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να την κρατάμε ζωντανή! Δεν πρέπει να αφήνουμε τους γύρω μας να την αλλοιώνουν. Πρέπει να είμαστε αυτόφωτοι! Μια φορά ένας φίλος μου είπε ότι είμαι αυτόφωτη αλλά δεν τον πίστεψα γιατί εγώ δεν μπορούσα να το δω. Τώρα όμως που έκλεισε το φως και είναι σκοτάδι το κατάλαβα.

Τελικά μετά από κάποιες μέρες ψύχρας και βαρυχειμωνιάς βρήκα το θάρρος και άνοιξα το φως. Κάθισα και είδα κάμποσες ταινίες, έφαγα 204 σοκολατάκια και μια κούπα ξηρούς καρπούς.

Μια από τις ταινίες που είδα ήταν για την ζωή του Stephen Hawking. Νομίζω σε εκείνη τη φάση ντράπηκα. Ένας άνθρωπος με τη δύναμη του μυαλού του και της ψυχής του κατάφερε να επιβιώσει δεκαετίες ενώ του είχαν πει στα είκοσι κάτι του χρόνια ότι είχε μόνο 2 χρόνια ζωής. Όμως ο Hawking’s δεν έζησε απλά, αλλά έκανε οικογένεια και έγινε παγκόσμια γνωστός για τη δουλεία του. Δε σταμάτησε να αγωνίζεται παρόλη τη σταδιακή φθορά του οργανισμού του. Το πιο σημαντικό από όλα διατήρησε το χιούμορ του.

Η επόμενη ταινία που μου έφερε το χαμόγελο στα χείλη ήταν το My best friend’s wedding με την φοβερή Julia Roberts. Θα έλεγα ότι ταυτίστηκα με την Julia σε αυτή την ταινία στην οποία αν και η πρωταγωνίστρια ‘έχασε’ αυτόν που ήθελε (τον κέρδισε μια νεότερη της) το τέλος είναι αρκετά ενθαρρυντικό.

Μετά από όλα τα πιο πάνω πήρα τη μεγάλη απόφαση να πάω γυμναστήριο, έβαλα κάτω τους στόχους και τις αποφάσεις για το 2016 με λίγη καθυστέρηση φυσικά αλλά δε νομίζω να πειράξει κανένα.

Αχου μήνυμα! Ποιος είναι; Χμμμ υποπτεύομαι ένα καινούργιο φλερτ. Λοιπόν τα φώτα μου αναμμένα και το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Και αν κάποτε έχει κρύο και σας πιάνει και εσάς μια στεναχώρια εκμεταλλευτείτε την για να εκτιμήσετε όλα όσα έχετε και όλα όσα μπορείτε να αποκτήσετε όταν αποφασίσετε να ξανανοίξετε το φως και να βάλετε λίγο κόκκινο, πράσινο και γαλάζιο στην παλέτα των χρωμάτων σας!

Φτάνοντας στην Αθήνα ένιωσα αυτό το κάτι. Το αίσθημα της ελευθερίας. Πάντα το νιώθω αυτό όταν είμαι στην Ελλάδα. Φυσάει άλλος αέρας. ‘Η μπορεί να είναι πολύ απλά ότι αφήνω πίσω τα προβλήματα και την καθημερινότητα και την Μεγάλη Ιδέα του κυρίου Darcy.

‘Που είσαι κοπέλα μου? Πως είσαι? Όλα σούπερ?’ ρωτά η Ναταλία.

Τι να απαντήσω άραγε? Ότι το μόνο σούπερ που ξέρω είναι το ραδιοσταθμό ‘Σουπερ FM’?

Να πω για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα λαμπιόνια και τις νύχτες μοναξιάς? Να πω για τον Darcy? Να πω για το άγχος της ηλικίας που με κατατρέχει και με εξουσιάζει? Να πω ότι κλείνω 10 χρόνια ασταμάτητης εργασιακής πίεσης και ότι τρέχω όλο αυτό το καιρό χωρίς διάλλειμα και απλά δε μπορώ άλλο? Ότι το μυαλό μου δε χωρά άλλες πληροφορίες και η ψυχή μου δε χωρά άλλα έντονα συναισθήματα?

Και λέω ‘Δεν είμαι καλά!’ και ξαφνικά ένας ποταμός τρέχει από τα μάτια. ‘’Αλλά θα το κάψουμε! Είμαι εδώ μόνο για χαρά, κουβέντα και διασκέδαση.’ Λέω σπαστά.

Οι ζωές μας με την Ναταλία είναι βίοι παράλληλοι. Είναι από τους λίγους ανθρώπους που με καταλαβαίνουν γιατί είμαστε φτιαγμένες από παρόμοιο υλικό. Και δεν είναι εύκολο να βρεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να είσαι άπλα ο εαυτός σου χωρίς δήθεν και ενοχές και που δε πρέπει να δικαιολογηθείς ή να δώσεις και πολλές εξηγήσεις.

Το κύριο θέμα της συζήτησης μας είναι το trend για το πάγωμα των αυγών. Πως λέμε θέλω αυγά μελάτα, αυγά μάτια? Εμ τώρα μπορείς να θέλεις και αυγά παγωμένα. Όχι για φάγωμα όμως, αλλά για τεκνοποίηση.

Ήρθε άραγε το πλήρωμα του χρόνου?

Είναι η ώρα να κάνω τη μεγάλη κίνηση? Στο κάτω, κάτω είναι και θέμα προγραμματισμού. Αν δηλαδή ο Darcy κάνει εμφάνιση σε 3 χρόνια από σήμερα τι θα γίνει? Θα πρέπει να ζω εγώ με το άγχος 3 χρόνια αν θα είναι καλά τα αυγά μου ή όχι?

Στη ζωή πρέπει απλά να αφήνουμε τα πράγματα να παίρνουν τη σειρά τους και όποτε έρθει η ώρα τους ή πρέπει να βάζουμε και εμείς το χεράκι μας? Γιατί των φρονίμων τα παιδία πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.

Και καλά που θα φυλάξω τα αυγά? Στη πόλη μου, στην Αθήνα, στο Λονδίνο?

Επίσης αν ο Darcy τελικά ‘δεν’ τι θα γίνει? Θα βρούμε δότη? Σαν σενάριο αμερικάνικης ταινίας φαντάζει αυτή η εκδοχή.

Πρόσφατα ένας φίλος gay μου είπε. ‘Μην αγχώνεσαι. Αν μέχρι τα 40 δεν συμβεί πάρε με τηλέφωνο και θα το κανονίσουμε.’ Τι εννοεί θα το κανονίσουμε? Modern family style?

Πω! Πω! Νέο project. Νέες προκλήσεις στην ζωή.

Πάντως ακόμα και αυτές οι πολύ δύσκολες και πονεμένες σκέψεις όταν τις κάνεις στη Αθήνα σε συνδυασμό με ψώνια, καφεδάκι, φέτα, μπουζούκια και Σάκη Ρουβά, γίνονται πιο ανάλαφρες. Είναι λες και συζητάς αν το βράδυ θα φας σούπα ή σαλάτα?

Αρκετά όμως για τα παγωμένα αυγά. Το βράδυ του Σαββάτου φτιάχτηκα, έβαλα τη δανεική κοντή φούστα με τα κρόσσια, γόβα στιλέτο και το κόκκινο κραγιόν. Έπρεπε να είμαι τέλεια για το Σάκη.

Το μαγαζί γεμάτο με κόσμο όλων των ηλικιών. Τραγουδήσαμε όλοι μαζί τα ‘Μακαρόνια με κιμά’, το ‘Υπήρχες πάντα μέσα στη ζωή μου, συγκατοικούσαμε μες το κορμί μου’, το ‘Και σε θέλω’ και πολλά άλλα. Ο Σάκης είναι φαινόμενο, είναι απλά ένας Έλληνας Θεός. Ναι είμαι και εγώ μια ρουβίτσα!

Και ενώ εγώ έπινα το ποτό βότκα γκρέιπφρουτ σε χαμηλό ποτήρι (σταθερή αξία) με πλησιάζει ένας φίλος της Ναταλίας.

Πάω να συστηθώ.

‘Μα συστηθήκαμε ήδη.’ Μου λέει. ‘Είμαι ο Κίμωνας.’

Ωωω! Αυτό το ρεζίλικο να μη θυμάμαι ποιος, που και πότε είναι ότι χειρότερο. Χαμογελώ αμήχανα καθώς ο Κίμωνας φάνηκε ενοχλημένος.

Ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες και στο τέλος με αγκάλιασε και μου είπε και καλό ταξίδι.

Χμμ.. λες να ενδιαφέρετε? Έδειξε πάντως ότι δεν του ήμουν αδιάφορη.

‘Ναταλία, ο Κίμωνας πόσο χρονών είναι?’

’28!’ Απαντά.

’28!!! Δηλαδή είναι μικρότερος… κατά 2-3, 4-5, 6-7 και λίγο παραπάνω χρόνια.’

‘Μη σκας. Ο Κίμωνας είναι bi και μάλλον προς το gay.’ Λέει χαμογελαστά η Ναταλία.

Εγώ συνέχισα να πίνω το ποτάκι μου διότι τελικά η κατάσταση είναι άλλα ντ’ άλλων και εγώ πρέπει να πάω ξανά πανεπιστήμιο της ζωής για να μάθω να νέα δεδομένα.

Και ενώ καληνύχτισα το Σάκη, και έξω άρχισε να ξημερώνει σκέφτηκα ότι ίσως πρέπει να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία απλά να ηρεμήσει και να περνά καλά. Τους στόχους, την πίεση, τα πρέπει κτλ εμείς τα βάζουμε στους εαυτούς μας. Χρειάζονται, δε λέω αλλά πρέπει να είμαστε και έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε, γιατί αν δεν είμαστε τότε θα μας πνίξουν.

Ενώ ταξίδευα πίσω στο μικρό και πονεμένο νησί κοίταξα δίπλα μου και είπα ΖΉΣΕ, μιλά, γνώρισε και χαλάρωσε.. έτσι έκανα 3 νέες γνωριμίες και πέρασα 90 λεπτά αναπάντεχα διασκεδαστικά.

‘Και σε θέλω Σάκη…. Σε θέλω πολύ!!! Εις το επανιδείν!!!

Έλα λίγο να σε δούμε. Θα παραγγείλουμε σουβλάκια, θα πιούμε τις μπύρες μας. Θα’ ναι σούπερ.’

‘Βαριέμαι ρε σι Νάσο τώρα αλλά αν πέσεις στα πόδια μου και με παρακαλέσεις πολύ μπορεί και να έρθω. Θα έχει και άλλο κόσμο ή θα είμαστε οι δυο μας.’ Απαντώ.

‘ Είμαι ήδη στο πάτωμα και παρακαλώ τη θεϊκή μου γειτόνισσα να μου κάνει την τιμή. Θα είναι και η Φιλιώ στη παρέα μας!’

΄Τέλεια! Θα κρατώ το φανάρι δηλαδή!’ Απαντώ χαριτολογώντας.

Εν τέλει πήγα γιατί η πείνα ήταν μεγάλη και οι επιλογές περιορισμένες. Κάθισα στον καναπέ.

Ο Νάσος και η Φιλιώ ήταν στην κουζίνα και έκαναν τα πιτσουνάκια.

Χτυπά η πόρτα!

‘΄Νασο να ανοίξω?’

‘Ναι άνοιξε. Μάλλον είναι ο Ορέστης.’

Ποίος είναι ο Ορέστης? Ο μόνος Ορέστης που ξέρω είναι ο Ορέστης Μακρής. Σπουδαίος ηθοποιός.

Ανοίγω την πόρτα με περιέργεια. Και να σου ο Ορέστης. Ψηλός, γεροδεμένος και αξύριστος.

Συστήθηκα με επιφύλαξη. Αυτός με κοίταξε στα μάτια με ύφος εφευρέτη που μόλις είδε το αποτέλεσμα από ένα πειραματικό τεστ που έτρεξε 100 φορές και για πρώτη φορά βγήκαν ανώμαλα αποτελέσματα.

Ντράπηκα και κοκκίνισα.

Ενδιαφέρον άτομο ο Ορέστης και διαφορετικός. Μορφωμένος, προσεκτικός σε ότι λέει, μετρημένος, λογικός και ήρεμος. Καμία σχέση με τους συνηθισμένους επιφανειακούς ερωτύλους που κυκλοφορούν.

Βγήκα στη βεράντα για τσιγάρο. Ο Ορέστης ακολούθησε.

‘ Για πες λοιπόν. Πως γίνεται εσύ να είσαι ακόμα ελεύθερη?’ ρωτά με περιέργεια ο Ορέστης.

Πως γίνεται? Τι να απαντήσω τώρα? Τι να πρωτοπώ? Ότι την ίδια απορία έχει και άλλος κόσμος και μαζί με αυτούς και εγώ. Ότι όταν ακούω αυτή την ερώτηση θέλω να βρω μια γωνιά να κρυφτώ?

‘Βασικά δεν έχει βρεθεί ακόμα η απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Είναι ένα άλυτο μυστήριο. Ξέρεις η περίπτωση μου θεωρείται case study και την διδάσκουν και στο πανεπιστήμιο. Μεγάλη τιμή. Δε νομίζεις?’ απάντησα με ύφος σοβαρό.

Με κοίταξε και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ξέσπασε σε γέλια.

Ακολούθησε μια όμορφη συζήτηση περί ανέμων και υδάτων. Πήγα σπίτι στις 12:00 με χαμόγελο στα χείλη. Ξάπλωσα, σκέφτηκα και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ο Ορέστης είναι σαν τον κύριο Darcy. Ναι είναι ένας Darcy!

Το πρωί κάλεσα το Νάσο να μάθω λεπτομέρειες. Προς μεγάλη μου έκπληξη έμαθα ότι ο Ορέστης τελικά δεν ήταν μια απλή υπόθεση…

‘Τι εννοείς δε μένει εδώ? Τι εννοείς μένει Νέα Υόρκη? Και καλά χριστιανέ μου γιατί δε μου είπε έμενα κάποιος από τους δύο κάτι?’

Συγχύστηκα! Ο Ορέστης εργάζεται και μένει Νέα Υόρκη εδώ και χρόνια. Και εγώ τόση ώρα συζήτηση και δε ρώτησα που μένει.

Λες να βρήκα τον Darcy και πριν προλάβω να το καταλάβω να τον χάσω μέσα από τα χέρια μου?

‘Λίγο υπερβολική σε βρίσκω‘ μου είπε η Νάντια και ότι μάλλον δεν είμαι και πολύ καλά, ότι το ταξίδι στην Αθήνα θα με βοηθήσει και ότι είχα δύσκολη χρονιά κτλ. Μου μίλαγε λες και είμαι ψυχασθενής που δεν του κάνουν πλέον τα χάπια και πρέπει να του αλλάξουν τη δόση.

Ναι ίσως να είμαι λίγο υπερβολική. Αλλά αν είναι ο Darcy? Αν είναι βράσε ρύζι και βάλτου ρίγανη.

Κτυπά το κινητό μου. Το κοιτάζω και βλέπω ότι έχω μήνυμα στο whatsup.

Απίστευτο και όμως αληθινό. Ο κύριος Darcy!!!

‘Γεια σου! Μετά από τη συνάντηση μας που βρήκα άκρως ενδιαφέρον αποφάσισα να γραφτώ στο πανεπιστήμιο να κάνω το course που διδάσκουν το case study σου.’

Έμεινα! Κάθισα. Νομίζω ζαλίστηκα και λίγο.

Έκπληκτη σκέφτηκα που έμπλεξα πάλι αλλά ταυτόχρονα και πόσο γλυκός είναι. Μια ζωή στα δύσκολα και στα άπιαστα σκέφτηκα. Αλλά είναι ωραίο το συναίσθημα!

Ο άπιαστος κύριος Darcy ήρθε για να μου επιβεβαιώσει ότι υπάρχει και ότι όντως είναι άπιαστος? Ή μήπως ήρθε για να μου επιβεβαιώσει ότι δεν έχει εκλείψει το είδος και ότι πρέπει να συνεχίσω να ελπίζω και προπαντός να μην επαναπαύομαι.

Ίσως για αλλαγή να πρέπει να σκεφτώ θετικά και να πιστέψω ότι ήρθε για να μου πει ότι πρέπει να συνεχίσω να ελπίζω και ότι η ζωή είναι γεμάτη από εκπλήξεις. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να θέλουμε να ζούμε και να έχουμε τις αισθήσεις μας σε εγρήγορση και αυτό γιατί δε ξέρουμε ποτέ τι κρύβει για εμάς το επόμενο στενό.

Άραγε να απαντήσω στο μήνυμα του?

‘Και τελικά τι σημασία τώρα έχει αν δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν πολύ… και τελικά πάντα ο ένας θα πονάει… Και τελικά τι σημασία τώρα έχει που μοιραστήκαμε ως εδώ την διαδρομή…’

Λατρεύω Βανδή και το τραγούδι.

Δεν ξέρω αν νιώθω ανακούφιση που τελείωσαν οι διακοπές. Δεν ήταν τόσο δράμα τελικά. Είχα ωραίες στιγμές. Μετανιώνω που δεν πήγα μια εκδρομή, ένα ταξίδι ή έστω ένα διήμερο.

Δε θέλω όμως πλέον να μετανιώνω για αυτά που δεν κάνω ούτε για αυτά που κάνω. Πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. ‘Για ότι έχω κάνει δε μετανιώνω, δε μετανιώνω! Είναι η ζωή μια πλάνη….’

Τηλεφωνώ στη φίλη μου που μένει Αθήνα. ‘Ναταλία. Κορίτσι μου! Ομορφιά μου ατελείωτη! Ετοιμάσου γιατί το επόμενο σαββατοκύριακο έρχομαι Αθήνα.’

Ναι λοιπόν πρέπει να φύγω από όλους και από όλα έστω για λίγο.

Χτυπά το τηλέφωνο. Η Νάντια! Άραγε τι τρέλα σκέφτηκε πάλι να κάνει ή να πει.

‘Ετοιμάσου φιλενάδα γιατί απόψε θα πάμε σε ένα φοβερό μαγαζί με ζωντανή μουσική. Θα το κάψουμε!’

‘Είναι από αυτά τα μέρη που πας για να μεθύσεις και να ξεχάσεις το όνομα σου?’ λέω εγώ.

Απαντά θυμωμένα ‘ Όχι μίζερο κορίτσι. Θα πάμε και θα περάσουμε όμορφα. Ξεκόλλα από τον καινούργιο σου καναπέ, που παρεμπιπτόντως είναι θεϊκός, και ετοιμάσου.’

Γιατί όλοι μου οι φίλοι με πιέζουν να βγω. Τι δεν καταλαβαίνουν? Ότι περνώ και μόνη μου καλά? Ότι τα έχω βρει με τον εαυτό μου και πλέον μπορώ να περάσω ακόμα και 24 ώρες δίχως να μιλήσω σε κανέναν? Μη σου πω πως αν προσπαθήσω μπορώ και 48 ώρες! Ίσως έπρεπε να γίνω ερημίτης. Το μόνο αρνητικό είναι ότι δεν θα έχω υπολογιστή, διαδίκτυο και τηλεόραση. Άστο καλύτερα. Εν πάση περιπτώσει πάω να ετοιμαστώ γιατί αυτή είναι ικανή να έρθει να με πάρει σηκωτή.

Έβαλα το δερμάτινο παντελόνι, μποτάκια και ένα απλό μπλουζάκι. Η Νάντια κατέφθασε με μισή ώρα καθυστέρηση το οποίο ήταν και το αναμενόμενο.

Στη παρέα ήταν και η φίλη μας η Κατερίνα.

‘Κατερινιώ μου τι νέα? Βρήκες φως στην άκρη του τούνελ?’

Η Κατερίνα με κοίταξε με ένα θλιμμένο βλέμμα και ξαφνικά πόνεσε το στομάχι μου. Αυτό το κορίτσι ταλαιπωρήθηκε αρκετά συναισθηματικά. Είναι άτομο που ενθουσιάζεται, είναι ειλικρινής και δεν παίζει παιχνίδια. Είναι απλά ο εαυτός της δίχως φίλτρο. Είναι ο στρατιώτης που πάει στον πόλεμο χωρίς προστασία, χωρίς στολή. Πέφτει αλλά μετά ξανασηκώνεται.

Τώρα πρέπει να είναι στα πατώματα!

‘Τι έγινε Κατερίνα μου? Ο ‘έτσι’ την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια?’ Ρωτά η Νάντια άγαρμπα.

Αγριοκοιτάζω τη Νάντια! Τελικά όμως είχε δίκιο. Ο τύπος όντως την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. 6 Μήνες! Ούτε λίγοι ούτε πολλοί αλλά αρκετοί για να πονέσεις. Έδωσε πολλά η Κατερίνα για ακόμα μια φορά και έμεινε στον άσσο. Άραγε ο πόνος είναι πάντα ο ίδιος ή με τα χρόνια αλλάζει. Μεγαλώνοντας δυναμώνει το στομάχι και γινόμαστε πιο σκληροί. Το βλέμμα της Κατερίνας όμως λέει άλλα. Είναι λες και πονάει το ίδιο.

Κάθισα στο τραπέζι και παρήγγειλα το γνωστό ποτό βότκα γκρέιπφρουτ σε χαμηλό ποτήρι.

Ξαφνικά ακούω την μαγική αυτή πενιά. Αυτή που με τρελαίνει και με παρασέρνει σε έναν άλλο κόσμο. ‘Ραγίζει απόψε η καρδία με το μπαγλαμαδάκι. Πολλά κομμάτια έγινε σπασμένο ποτηράκι.’

Είναι λες και βλέπω τη ζωή της Κατερίνας σπασμένη σε χίλια-δύο κομμάτια. Θέλω να τη βοηθήσω να τα μαζέψει αλλά δε ξέρω αν μαζεύονται. Είναι χίλια-δύο.. Και αν μαζευτούν τι έγινε? Θα μπορεί να τα κολλήσει? Δύσκολο το εγχείρημα. Δύσκολο να είσαι υπερευαίσθητος. Είναι μεγάλη αδυναμία. Και όποιος το καταλάβει σε πατάει και φεύγει.

Η Κατερίνα σηκώνεται και χορεύει. Με κοίτα και μου χαμογελά με δυσκολία. Σαν να θέλει να μου πει ότι θα βρει τον τρόπο να τα καταφέρει. Χορεύει μαγικά όπως πάντα! Όλο το μαγαζί την κοίτα και την θαυμάζει.

Τελικά ο κάθε ένας από εμάς έχει κάτι να πει, να τραγουδήσει ή να χορέψει. Κάλο είναι να μάθουμε να ακούμε και να βλέπουμε λοιπόν πέρα από εμάς. Ίσως έτσι να μπορέσουμε να βοηθηθούμε ή να βοηθήσουμε.

Και όπως είπε και η Σκάρλετ Ο’Χάρα στο Όσα Παίρνει ο Άνεμος’

«Άλλωστε, αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα»

Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία, τα ίδια τραγούδια που για κάποιο λόγο με συγκινούν. Ειδικά την ώρα που στολίζω το Χριστουγεννιάτικο μου δέντρο.

Η όλη διαδικασία όμως είναι τραυματική κάθε φορά. Η στιγμή που πρέπει να φέρω το δέντρο από την αποθήκη το οποίο είναι ασήκωτο για τα δεδομένα μου. Αλλά σωπαίνω και υπομονετικά μετά από την μισάωρη επιχείρηση μεταφοράς του δέντρου τα καταφέρνω. Νιώθω όμως χάλια αφού έχω γεμίσει σκόνες στα μαλλιά, στα ρούχα, στο πρόσωπο, στο στόμα.

Στήνω το δέντρο και πάλι με υπομονή (την οποία δεν έχω). Και έρχεται η ώρα για τα λαμπιόνια. Κατάληξα να αγκαλιάζω το δέντρο 4-5 φορές για να καταφέρω να περάσω τα λαμπιόνια γύρω γύρω.

Έβαλα τα στολίδια τα οποία δεν μου αρέσουν γιατί θεωρώ ότι δεν είναι ‘ζεστά’ άλλα ‘κρύα’, άναψα τα λαμπιόνια, έκλεισα τα φώτα και κάθισα στον καναπέ και έβλεπα αποχαυνωμένη το δέντρο και στο background ακούγεται το ‘All I want for Christmas is you.’ Άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί και το μυαλό ταξίδεψε στο παρελθόν και μέτρησε τις στιγμές μοναξιάς. Χάθηκα μέσα στα κρύα στολίδια που έκαναν παρέα στη παγωμένη μοναξιά μου.

Το τηλέφωνο κτυπά. Είναι ο Χάρης μου!

‘Ελπίζω να μην κάθεσαι να μιζεριάζεις δίπλα στο δένδρο και να παριστάνεις την μοναχική παρθενώπη’

Χαμογελώ. ‘Που το ξέρεις ότι αυτό κάνω?’

‘Εγώ σε ξέρω αγαπημένη μου απέξω και ανακατωτά. Το πρόβλημα είναι ότι εσύ ακόμα δεν κατάλαβες ποια είσαι. Έλεος πια κοπέλα μου. Jesus Christ πλέον μαζί σου!! Τέλος η μιζέρια για σήμερα, ντύσου και πάμε για ποτό.’

‘Ποτό? Αποκλείεται. Θέλω να πάω για ύπνο.’

‘Δε με νοιάζει. Σε 20 λεπτά είμαι εκεί και κανόνισε να μην είσαι έτοιμη γιατί θα δεις την σκοτεινή και αθέατη πλευρά μου’

‘Χαχα! Μάλιστα. Ε τότε δεν έχω κανένα περιθώριο. Τρέχω πάω για να ετοιμαστώ.’

Ο Χάρης είναι φίλος από το σχολείο. Είναι gay και πολύ χαρούμενος για αυτό. Του πήρε χρόνια να συμβιβαστεί και να αποδεχθεί τον εαυτό του για αυτό που είναι. Έμενα από την άλλη μου άρεσε πάντα για αυτό που ήταν και είναι. Ένας άνθρωπος θετικός που σφύζει από ζωή.

Ο Χάρης με πήρε στο καλύτερο wine bar της πόλης, μου παρήγγειλε κόκκινο κρασί και τυριά. Μου κρατούσε το χέρι και με χάιδευε στο μάγουλο. Ξαφνικά η διάθεση άλλαξε με λίγες απλές κινήσεις. Με καλή παρέα, αγάπη και κρασί. Χμμμ έχει και ένα ωραίο αγόρι απέναντι. ‘Του αγοριού απέναντι πείτε του πως τον θέλω’ λέει το γνωστό τραγούδι. Άθελα μου κάρφωσα το ‘αγόρι’ με το βλέμμα μου.

‘Κοπέλα μου πως κοιτάζεις έτσι? Ούτε φλερτ δε ξέρεις να κάνεις. Όλα εγώ θα σου τα μάθω?’ Λέει ο Χάρης και γελά.

‘Παιδάκι μου τι γελάς και κοροϊδεύεις? Πως κάνουν φλερτ δηλαδή? Πες μας εσύ που έχεις κάνει διατριβή στο θέμα.’

‘Στο επόμενο επεισόδιο θα σου πω, τώρα απολαμβάνω το κρασί μου και εσένα που συμπεριφέρεσαι σαν μικρό κοριτσάκι’

Κατσούφιασα λιγάκι αλλά μου πέρασε. Το αγόρι δε μου έδωσε σημασία. Άραγε πόσο χρονών είναι? Είναι αγόρι ή είναι άντρας? Δηλαδή ξέρει τι θέλει? Δηλαδή να με παντρευτεί, να μου κάνει δύο παιδιά, να μου κτίσει ένα σπίτι, να μου αγοράσει ωραία ρούχα κτλ. Απλά πράγματα! Αυτά θέλω τελικά ή αυτά νομίζω ότι θέλω. Μάλλον νομίζω.

Επέστρεψα σπίτι με τα φωτεινά λαμπιόνια. Κάθισα για λίγο και συλλογιστικά και κατέληξα στο ότι τα πιο γλυκά Χριστούγεννα πρέπει να τα νιώσω είτε είμαι μόνη ή με παρέα. All I want for Christmas is for me to be well!!!! Όλα τα υπόλοιπα περιττά και αχρείαστα.