Δεν ξέρω πως τα καταφέρνω να είμαι πρώτη και καλύτερη στις συμβουλές για φίλους, γνωστούς και συναδέλφους και όταν πρόκειται για εμένα να κάνω όλες τις λάθος κινήσεις. Ακόμα και στα πολύ βασικά δεν πιάνω τη βάση. Τραγικό? Είναι λες και σταματά λειτουργία το κομμάτι του εγκεφάλου που ελέγχει την ισορροπία της λογική και των συναισθημάτων.

Δυστυχώς στη περίπτωση μου η λογική πάει περίπατο και το συναίσθημα κάνει μη ελεγχόμενα πάρτυ άνευ προηγούμενου. Είναι λες και μεταμορφώνομαι σε ‘σβούμ’!

Πόσες φορές να ζήσουμε αυτό το σκηνικό? Είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως ή έχω μνήμη χρυσόψαρου όπως μου είχε πει ένας πρώην. Ο συγκεκριμένος δεν καταλάβαινε πως ξεχνούσα με τόση ευκολία συμβάντα και συμπεριφορές. Πρέπει να νόμιζε ότι είμαι χαζούλα. Μπορεί και να είμαι. Η αλήθεια είναι ότι προσπερνώ αρνητικά συμβάντα και πάω παρακάτω με συνοπτικές διαδικασίες και σπάνια γυρίζω πίσω. Δεν λέω αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό αλλά ούτε και κακό.

Κάνω διαγραφή από τη μνήμη αλλά μάλλον μόνο από το ‘short memory’. Όλα είναι αποθηκευμένα στο σκληρό δίσκο κάπου σε ένα ξεχασμένο φάκελο του εγκεφάλου μου. Εκεί είναι όλα και υποβόσκουν. Κάποτε θα γίνει έκρηξη που θα πάει.

Πάλι χάθηκα στις σκέψεις μου αλλά ευτυχώς που σήμερα θα έχω έξοδο και αναγκαστικά θα πατήσω ‘pause‘ στο μυαλό μου που όλη μέρα τρέχει.

Τέλεια! Ετοιμάστηκα, έβαλα το κραγιόν το κόκκινο που είναι της μόδας, χτένισα το μαλλί και κατευθύνθηκα προς το κέντρο της πόλης. Πάρκαρα στο γνωστό σημείο. Έλειπε ο ‘προσωπικός’ μου παρκαδόρος. Κρίμα! Συνήθισα να είναι πάντα εκεί και να με ρωτά αν είμαι καλά. Τι καλός κύριος.

Βρήκα τι φίλη μου τη Νάντια και μέσα σε 5 λεπτά έφαγα και την πρώτη μου πόρτα. Πήγα πίσω στο 1995 όπου η πόρτα ήταν ο χειρότερος μου εφιάλτης. Το προσπέρασα όμως. Σε κάποια πράγματα ωρίμασα τελικά.

Πήγαμε στο επόμενο μπαράκι όπου είχε ξεμείνει μια γωνίτσα στο μπαρ δίπλα από μια πιατέλα με φρούτα. Μια χαρά, ας μην κάνουμε τις δύσκολες καθότι δύσκολες εποχές για πριγκίπισσες και ιδιοτροπίες.

Καθόμαστε στο μπαρ όπου στεκόταν ένα συμπαθητικός νεαρός. Μάλλον barman είναι σκέφτηκα. Φυσικά δεν σέρβιρε ποτά. Γυρνάω και λέω ασυναίσθητα ‘ Ο dj Γιώργος που είναι? Άκουσα ότι δουλεύει εδώ τις Παρασκευές? Μα που είναι το dj box?’

‘Εγώ είμαι ο dj! Μου λέει ο νεαρός? Ο Γιώργος δεν παίζει σήμερα.’

Κοκκίνισα. ‘Συγγνώμη! Δε κατάλαβα ότι! Εγώ δεν!’ Ξαφνικά βρήκα και το νόημα του υπολογιστή που είχε μπροστά του ο νεαρός ο οποίος χαμογέλασε και συστήθηκε. ‘Βαγγέλης!’ Τέλεια! Τι να πω εγώ? Πώς να συστηθώ? Ως κοιμισμένη καλλονή? Συστήθηκα και είπα και την ηλικία μου για να μη νομίζει ότι είμαι ανήλικη και απαγορεύετε το αλκοόλ. Τα 18 τα έκλεισα και είπα να το διευκρινίσω.

‘Μα καλά! Δεν βάφτηκες καθόλου σήμερα!’ μου λέει η Νάντια.

‘Τι λες κοπέλα μου’ λέω εγώ. Έβαλα make up, σκιά, το κόκκινο κραγιόν! Βεβαίως, βεβαίως!’

‘Ούτε και που φαίνεται!’ μου λέει η Νάντια.

Μέγα απογοήτευσης! Ρούφηξα το πότο μου από την στεναχώρια απότομα. Βότκα γκρέιπφρουτ σε χαμηλό ποτήρι και ξερό ψωμί.

Γυρνάω και κοιτάω το Βαγγέλη. Αλλά ο Βαγγέλης κοιτάει την νεοτάτη κοπελίτσα στα αριστερά μου. Δεύτερη μέγα απογοήτευσης.

Πέρασε η ώρα και είπα να αποχωρήσω. Αρκετά για ένα βράδυ. Πάω στο παρκινγκ και μέχρι να μου φέρουν το αυτοκίνητο έρχεται ο προσωπικός μου παρκαδόρος.

‘Τι κάνεις?’ μου λέει.

Χαμογελώ και συνομιλώ μαζί του. Τι καλός και ευγενικός. Πόσο σπάνιο στις μέρες μας.  

Ξέχασα και τον Βαγγέλη, και την κοπελίτσα και το κόκκινο κραγιόν!

Πήγα σπίτι και μπήκα στο ιντερνέτ. Διάβασα τα πρώτα νέα για το Παρίσι. Εκείνη την ώρα δεν κατάλαβα. Ήταν σαν όνειρο. Σαν ψέμα. Κοιμήθηκα ελάχιστα. Αυτό δυστυχώς δεν νομίζω να το ξεχάσω εύκολα. Δυστυχώς για έμενα και δυστυχώς για όλο τον πλανήτη και για το τι πιθανόν να ακολουθεί! Πρέπει όμως να βρούμε τη δύναμη να σκεφτούμε θετικά….! Μπορούμε αράγε?