Ναι το ομολογώ βλέπω τα αντρικά καλλιστεία και έχω ενθουσιαστεί. Γελάνε και τα μουστάκια μου! Όχι ότι έχουμε μουστάκια δηλαδή. Λέμε τώρα.

Είμαι έτοιμη για λιποθυμία. Απλά θα το αποφύγω καθότι είμαι μόνη μου σπίτι και δεν θα το πάρει κανένας είδηση. Άδικος κόπος δηλαδή. Ίσως αν πάω στο πλατό και λιποθυμήσω να έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Κάποιος θα βρεθεί να μου δώσει το φιλί της ζωής, τις πρώτες βοήθειες κτλ.

Πω! Πω! Ίσως είναι το στερητικό σύνδρομο. Ίσως είναι ο Σπαλιάρας. Όπως και να έχει είμαι πολύ ευτυχισμένη. Αυτά είναι!

Υπάρχει ένα θεματάκι με το ύψος αλλά δε βαριέσαι. Όπως είπε και ο Σπαλιάρας στη Κουλιανού στο κρεβάτι ξαπλωτοί όλοι το ίδιο είμαστε.

Σοφός! Πολύ σοφός. Κάτι ξέρει παραπάνω από εμάς.

Σκάνδαλο! Αλλά μου αρέσει και εν πάση περιπτώσει δικαιούμεθα και εμείς να έχουμε την δική μας γνώμη.

Μετά από την κατάπτωση λόγω της κατά φαντασία προδοσίας έχω για κάποιο περίεργο λόγο επανέλθει με τρελά κέφια. Λες να είναι κανένα σύμπτωμα της κατάθλιψης? Θέλει μελέτη το θέμα. Πως γίνεται να είμαι τόσο γρήγορα καλά. Είναι φυσιολογικό? Μήπως πρέπει να δω γιατρό? Λίγο σπαρακτικό κλάμα και τέλος? Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν. Υπό κανονικές συνθήκες θα ήθελα 1 μήνα στα πατώματα, 2 μήνες ψυχανάλυση και αφού έσπαγαν οι φραγμοί της σιωπής 222 ώρες σε τηλέφωνα ή τετ α τετ συζητήσεις με κοντινά μου πρόσωπα.

Τελικά όλα μια ιδέα είναι. Βρες κάτι θετικό και πιπίλα το. Δουλεύει. Είναι όλα εγκεφαλικά. Και γενικός είναι όλα περαστικά. Με το να στενοχωριόμαστε απλά χάνουμε επεισόδια. Χάνουμε πρόσωπα, κουβέντες, ευκαιρίες.

Δεν έχω χρόνο, για άλλο πόνο, για άλλα δάκρυα δεν έχω πια καιρό. Έτσι λέει ο Χατζηγιάννης και συμφωνώ απόλυτα.

Έχω χρόνο να δω τα καλλιστεία, να βγω έξω, να βρεθώ με φίλους και να χαμογελάσω. Τι και αν όλοι οι πρώην παντρεύτηκαν και έκαναν οικογένεια και τους βλέπω να περπατάνε στη Λήδρας με τα μωράκια τους. Τι και αν είμαι μόνη μου?

Σήμερα έτσι, αύριο γιουβέτσι.

Δεν ξέρεις τη κρύβει η ζωή στο επόμενο στενό. Για παράδειγμα, τις Δευτέρες η μητέρα μου κάνει όσπρια. Πήγα λοιπόν και εγώ σήμερα περιμένοντας να φάω ένα βαρετό, boring φαγητό. Το συνηθισμένο. Αντ’ αυτού βρήκα σνίτσελ με συνοδευτικό σπανακόρυζο. Έχει να κάνει νέα συνταγή η μητέρα μου από το 1821. Ε ναι λοιπόν γίνονται θαύματα και όσο ζω ελπίζω!!! Got it?