Ζαλίζομαι απ’ το πολύ ποτό. Μα δε με νοιάζει, δε με πειράζει….

Ζαλίζομαι και νομίζω ότι πέφτω, πέφτω στο κενό. Κάποιος να με αρπάξει παρακαλώ. Hello!!! Hello ………from the other side…………. Adele calling!!! Hello? Hello? Κανείς.

Ναι επίσημα για ακόμα μια φορά έχω καταφέρει να ξεφύγω. Γύρισα τον εαυτό μου πίσω πολλά χρόνια σε επίπεδα ωριμότητας. Αλλά από ότι φαίνεται το είχα ανάγκη. Ήπια βότκες, παγάκια, σφηνάκια. Η τελευταία φορά που έγινα λιώμα ήταν πριν 2-3 χρόνια στα Χανιά. Δεν έφταιγα όμως… ύπουλο ποτό το ρακόμελο, η τσικουδιά και ότι άλλο κατέβασα εκείνο το βράδυ που πήρα σβάρνα όλα τα μπαράκια και clubs της περιοχής. Βρέθηκα καβάλα σε σκουτεράκι η ώρα 7 το πρωί και στο δρόμο για το ξενοδοχείο γλιστρήσαμε σε μια λίμνη από λάδια και φυσικά πέσαμε και εγώ έγινα το καρότο και η άσφαλτος ο τρίφτης. Φυσικά ξεμέθυσα μετά από αυτό και δεν κοιμήθηκα καθόλου. Αουτς! Το σκέφτομαι και πονάω.

Αφού, δεν το σηκώνεις κοπέλα μου. Γιατί πίνεις. Γιατί?

Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι συνειδητοποίησα ότι πάσχω από το Bridget Jones σύνδρομο. Δηλαδή η ζωή μου είναι μια σειρά από αλλεπάλληλες γκάφες και από περιστατικά ‘ρόμπας ξεκούμπωτης’ η περιστατικά με περίεργη πλοκή και τέλος.

Επίσης με ελκύουν οι λάθος άντρες! Τα κακά παιδιά ή αλλιώς οι μ…… μπιπ μπιπ. Σαν την Bridget είμαι και εγώ.

Φυσικά η Bridget τα κατάφερε και βρήκε το σωστό άντρα μετά από πολύ κόπο, δάκρυ και επεισόδια ‘ρόμπας ξεκούμπωτης’. Εμένα που είναι κύριος Darcy μου? Σοβαρός, επαγγελματίας, κύριος. Ίσως με λίγο περισσότερο χιούμορ. Hello? Hello?

Και εκεί που απελπίζομαι τσουπ εμφανίζεται ο Άλκης. Με φλερτάρει και με συγχύζει. ‘Είσαι εντυπωσιακά όμορφη απόψε.’ Κοκκινίζω! ‘Ευχαριστώ!’ ‘Λες να ταιριάζουμε?’ μου λέει.

Κάγκελο εγώ. Τι εννοεί ο ποιητής. Ταιριάζουμε? Χαμογελώ και το παίζω έξυπνη Bridget. ‘Ναι, εννοείται! Θα κάναμε τέλειο ζευγάρι!’ Απαντώ! Μη χάσω! Λες να μου κάνει πρόταση να γίνουμε ζευγάρι?

‘Στο κρεβάτι εννοώ?’ Λέει αυτός.

Στο κρεβάτι? Ποιό κρεβάτι? Τι εννοεί. Τι βλάξ Θεέ μου. Που είναι ο Darcy? Κοιτάζω γύρω μου απελπισμένα και ο Αλκής εξαφανίζεται. Μα που πήγε? Ξανακοιτάζω γύρω μου μπας και δω φως και λύσω το μυστήριο.

Δεν το πιστεύω μιλάει με άλλη και της χαϊδεύει και το μάγουλο και μη πω τη άλλο. Προφανώς αυτή του είπε ότι ναι ταιριάζουμε στο κρεβάτι και έλα να αγαπηθούμε darling. Ενώ εγώ δεν είπα τίποτα. Σώπασα. Δεν ξέρω να μιλώ σωστά! Να προκαλώ!

‘Γεια σου όμορφη.’ Ο Στάθης! Όμορφος, γυμνασμένος, κορμί θανατηφόρο σε θέλω με έναν όρο. Δυστυχώς όμως έχει μεγάλη λίστα από κατακτήσεις και αυτό με απωθεί. ‘Φάε κάτι! Έχεις πιεί το Βόσπορο απόψε? Είσαι καλά?’

Με υποχρεώνει να φάω λίγα φρούτα, ψωμί και τυρί. Τι γλυκός σκέφτομαι.

‘Λοιπόν! Πάω και πρόσεχε!’

Πάει? Που πάει? Δεν πρόλαβα καν να αντιδράσω? Που πάει και αυτός….. Όχι βρε συ! Και αυτός με κοπέλα? Όχι πως θα γινόταν και τίποτα. Αλλά! Είναι αυτό το αλλά!

Θυμήθηκα την ιστορία ενός γνωστού πολιτικού που ήταν ηγέτης ενός μικρού κόμματος ο οποίος ήταν πολύ σεβαστός και αγαπητός από όλους τους πολιτικούς. Δυστυχώς όμως κανείς δεν στήριξε την υποψηφιότητα του για την προεδρία. Έτσι συνήθιζε να λέει ότι ‘ εμάς όλοι μας αγαπάνε αλλά κανείς δεν μας παντρεύεται!’

Έτσι νιώθω και εγώ σήμερα. Ότι όλοι με αγαπάνε αλλά κανείς δεν το πάει παραπέρα.

‘Έλα! Φύγαμε. Πάμε να φάμε και μετά σπίτι. Τέλος η νύχτα.’ Μου λέει η Νάντια.

Δυσκολεύομαι να σηκωθώ και καθώς ‘τα χείλη μου μυρίζουν αλκοόλ’ και με πιάνει και ο λόξιγκας προσπαθώ να βρω το σακάκι μου. Μετά από εκσκαφές στο στούλ με τα παλτά το βρίσκω. Αρχικά το φοράω και νιώθω περίεργα! Μάλιστα το φοράω ανάποδα. Ωραία! Ευτυχώς που το κατάλαβα. Το φοράω από την σωστή μεριά και περπατώ. Κυρία! Δε θα σκάσω. Περνώ μέσα από τον κόσμο, τις socialistes, τους επιβήτορες κτλ. Και ξαφνικά χάνω το βήμα μου, παραπατώ, γλιστρώ και πέφτω κάτω με τη μούρη στο πάτωμα. Λόγω της θεαματικής πτώσης το φουστάνι σηκώθηκε και το θέαμα δεν χρειάζεται περαιτέρω περιγραφή. Λίγη φαντασία αρκεί. Ρόμπα ξεκούμπωτη. Κάποιος να μου πει ότι δεν το ζω αυτό! Ζαλίζομαι απ’ το πολύ ποτό και άνοιξε πέτρα να κρυφτώ μαζί σε ρεμιξ!

Ξαφνικά κάποιος με τραβά και με σηκώνει, μου κατεβάζει το φουστάνι, με ισιώνει και μου χαμογελά! Oh My God! Μήπως είναι ο κύριος Darcy? Μα ποιος είναι ο μυστήριος άντρας με τα γυμνασμένα μπράτσα και τα πράσινα μάτια? Με συνοδεύει προς τα έξω και με παραδίδει στα χέρια της Νάντιας και φεύγει.

‘Μα αυτός δεν είναι ο Λάμπρος το μοντέλο και ηθοποιός?’ Λέει με έκπληξη η Νάντια!

Ξαφνικά νιώθω καλύτερα! Σαν οπτασία, σαν από μηχανής θεός ήρθε και με έσωσε! Φοβερό!

Ώρα να πάω για ύπνο εγώ και η Adele και η Bridget και ο από μηχανής θεός!

Δεν ξέρω πως τα καταφέρνω να είμαι πρώτη και καλύτερη στις συμβουλές για φίλους, γνωστούς και συναδέλφους και όταν πρόκειται για εμένα να κάνω όλες τις λάθος κινήσεις. Ακόμα και στα πολύ βασικά δεν πιάνω τη βάση. Τραγικό? Είναι λες και σταματά λειτουργία το κομμάτι του εγκεφάλου που ελέγχει την ισορροπία της λογική και των συναισθημάτων.

Δυστυχώς στη περίπτωση μου η λογική πάει περίπατο και το συναίσθημα κάνει μη ελεγχόμενα πάρτυ άνευ προηγούμενου. Είναι λες και μεταμορφώνομαι σε ‘σβούμ’!

Πόσες φορές να ζήσουμε αυτό το σκηνικό? Είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως ή έχω μνήμη χρυσόψαρου όπως μου είχε πει ένας πρώην. Ο συγκεκριμένος δεν καταλάβαινε πως ξεχνούσα με τόση ευκολία συμβάντα και συμπεριφορές. Πρέπει να νόμιζε ότι είμαι χαζούλα. Μπορεί και να είμαι. Η αλήθεια είναι ότι προσπερνώ αρνητικά συμβάντα και πάω παρακάτω με συνοπτικές διαδικασίες και σπάνια γυρίζω πίσω. Δεν λέω αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό αλλά ούτε και κακό.

Κάνω διαγραφή από τη μνήμη αλλά μάλλον μόνο από το ‘short memory’. Όλα είναι αποθηκευμένα στο σκληρό δίσκο κάπου σε ένα ξεχασμένο φάκελο του εγκεφάλου μου. Εκεί είναι όλα και υποβόσκουν. Κάποτε θα γίνει έκρηξη που θα πάει.

Πάλι χάθηκα στις σκέψεις μου αλλά ευτυχώς που σήμερα θα έχω έξοδο και αναγκαστικά θα πατήσω ‘pause‘ στο μυαλό μου που όλη μέρα τρέχει.

Τέλεια! Ετοιμάστηκα, έβαλα το κραγιόν το κόκκινο που είναι της μόδας, χτένισα το μαλλί και κατευθύνθηκα προς το κέντρο της πόλης. Πάρκαρα στο γνωστό σημείο. Έλειπε ο ‘προσωπικός’ μου παρκαδόρος. Κρίμα! Συνήθισα να είναι πάντα εκεί και να με ρωτά αν είμαι καλά. Τι καλός κύριος.

Βρήκα τι φίλη μου τη Νάντια και μέσα σε 5 λεπτά έφαγα και την πρώτη μου πόρτα. Πήγα πίσω στο 1995 όπου η πόρτα ήταν ο χειρότερος μου εφιάλτης. Το προσπέρασα όμως. Σε κάποια πράγματα ωρίμασα τελικά.

Πήγαμε στο επόμενο μπαράκι όπου είχε ξεμείνει μια γωνίτσα στο μπαρ δίπλα από μια πιατέλα με φρούτα. Μια χαρά, ας μην κάνουμε τις δύσκολες καθότι δύσκολες εποχές για πριγκίπισσες και ιδιοτροπίες.

Καθόμαστε στο μπαρ όπου στεκόταν ένα συμπαθητικός νεαρός. Μάλλον barman είναι σκέφτηκα. Φυσικά δεν σέρβιρε ποτά. Γυρνάω και λέω ασυναίσθητα ‘ Ο dj Γιώργος που είναι? Άκουσα ότι δουλεύει εδώ τις Παρασκευές? Μα που είναι το dj box?’

‘Εγώ είμαι ο dj! Μου λέει ο νεαρός? Ο Γιώργος δεν παίζει σήμερα.’

Κοκκίνισα. ‘Συγγνώμη! Δε κατάλαβα ότι! Εγώ δεν!’ Ξαφνικά βρήκα και το νόημα του υπολογιστή που είχε μπροστά του ο νεαρός ο οποίος χαμογέλασε και συστήθηκε. ‘Βαγγέλης!’ Τέλεια! Τι να πω εγώ? Πώς να συστηθώ? Ως κοιμισμένη καλλονή? Συστήθηκα και είπα και την ηλικία μου για να μη νομίζει ότι είμαι ανήλικη και απαγορεύετε το αλκοόλ. Τα 18 τα έκλεισα και είπα να το διευκρινίσω.

‘Μα καλά! Δεν βάφτηκες καθόλου σήμερα!’ μου λέει η Νάντια.

‘Τι λες κοπέλα μου’ λέω εγώ. Έβαλα make up, σκιά, το κόκκινο κραγιόν! Βεβαίως, βεβαίως!’

‘Ούτε και που φαίνεται!’ μου λέει η Νάντια.

Μέγα απογοήτευσης! Ρούφηξα το πότο μου από την στεναχώρια απότομα. Βότκα γκρέιπφρουτ σε χαμηλό ποτήρι και ξερό ψωμί.

Γυρνάω και κοιτάω το Βαγγέλη. Αλλά ο Βαγγέλης κοιτάει την νεοτάτη κοπελίτσα στα αριστερά μου. Δεύτερη μέγα απογοήτευσης.

Πέρασε η ώρα και είπα να αποχωρήσω. Αρκετά για ένα βράδυ. Πάω στο παρκινγκ και μέχρι να μου φέρουν το αυτοκίνητο έρχεται ο προσωπικός μου παρκαδόρος.

‘Τι κάνεις?’ μου λέει.

Χαμογελώ και συνομιλώ μαζί του. Τι καλός και ευγενικός. Πόσο σπάνιο στις μέρες μας.  

Ξέχασα και τον Βαγγέλη, και την κοπελίτσα και το κόκκινο κραγιόν!

Πήγα σπίτι και μπήκα στο ιντερνέτ. Διάβασα τα πρώτα νέα για το Παρίσι. Εκείνη την ώρα δεν κατάλαβα. Ήταν σαν όνειρο. Σαν ψέμα. Κοιμήθηκα ελάχιστα. Αυτό δυστυχώς δεν νομίζω να το ξεχάσω εύκολα. Δυστυχώς για έμενα και δυστυχώς για όλο τον πλανήτη και για το τι πιθανόν να ακολουθεί! Πρέπει όμως να βρούμε τη δύναμη να σκεφτούμε θετικά….! Μπορούμε αράγε?

Ναι το ομολογώ βλέπω τα αντρικά καλλιστεία και έχω ενθουσιαστεί. Γελάνε και τα μουστάκια μου! Όχι ότι έχουμε μουστάκια δηλαδή. Λέμε τώρα.

Είμαι έτοιμη για λιποθυμία. Απλά θα το αποφύγω καθότι είμαι μόνη μου σπίτι και δεν θα το πάρει κανένας είδηση. Άδικος κόπος δηλαδή. Ίσως αν πάω στο πλατό και λιποθυμήσω να έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Κάποιος θα βρεθεί να μου δώσει το φιλί της ζωής, τις πρώτες βοήθειες κτλ.

Πω! Πω! Ίσως είναι το στερητικό σύνδρομο. Ίσως είναι ο Σπαλιάρας. Όπως και να έχει είμαι πολύ ευτυχισμένη. Αυτά είναι!

Υπάρχει ένα θεματάκι με το ύψος αλλά δε βαριέσαι. Όπως είπε και ο Σπαλιάρας στη Κουλιανού στο κρεβάτι ξαπλωτοί όλοι το ίδιο είμαστε.

Σοφός! Πολύ σοφός. Κάτι ξέρει παραπάνω από εμάς.

Σκάνδαλο! Αλλά μου αρέσει και εν πάση περιπτώσει δικαιούμεθα και εμείς να έχουμε την δική μας γνώμη.

Μετά από την κατάπτωση λόγω της κατά φαντασία προδοσίας έχω για κάποιο περίεργο λόγο επανέλθει με τρελά κέφια. Λες να είναι κανένα σύμπτωμα της κατάθλιψης? Θέλει μελέτη το θέμα. Πως γίνεται να είμαι τόσο γρήγορα καλά. Είναι φυσιολογικό? Μήπως πρέπει να δω γιατρό? Λίγο σπαρακτικό κλάμα και τέλος? Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν. Υπό κανονικές συνθήκες θα ήθελα 1 μήνα στα πατώματα, 2 μήνες ψυχανάλυση και αφού έσπαγαν οι φραγμοί της σιωπής 222 ώρες σε τηλέφωνα ή τετ α τετ συζητήσεις με κοντινά μου πρόσωπα.

Τελικά όλα μια ιδέα είναι. Βρες κάτι θετικό και πιπίλα το. Δουλεύει. Είναι όλα εγκεφαλικά. Και γενικός είναι όλα περαστικά. Με το να στενοχωριόμαστε απλά χάνουμε επεισόδια. Χάνουμε πρόσωπα, κουβέντες, ευκαιρίες.

Δεν έχω χρόνο, για άλλο πόνο, για άλλα δάκρυα δεν έχω πια καιρό. Έτσι λέει ο Χατζηγιάννης και συμφωνώ απόλυτα.

Έχω χρόνο να δω τα καλλιστεία, να βγω έξω, να βρεθώ με φίλους και να χαμογελάσω. Τι και αν όλοι οι πρώην παντρεύτηκαν και έκαναν οικογένεια και τους βλέπω να περπατάνε στη Λήδρας με τα μωράκια τους. Τι και αν είμαι μόνη μου?

Σήμερα έτσι, αύριο γιουβέτσι.

Δεν ξέρεις τη κρύβει η ζωή στο επόμενο στενό. Για παράδειγμα, τις Δευτέρες η μητέρα μου κάνει όσπρια. Πήγα λοιπόν και εγώ σήμερα περιμένοντας να φάω ένα βαρετό, boring φαγητό. Το συνηθισμένο. Αντ’ αυτού βρήκα σνίτσελ με συνοδευτικό σπανακόρυζο. Έχει να κάνει νέα συνταγή η μητέρα μου από το 1821. Ε ναι λοιπόν γίνονται θαύματα και όσο ζω ελπίζω!!! Got it?

Ναι, ναι είναι αλήθεια. Οι άντρες είναι, είναι, είναι …………. είναι άντρες τελοσπάντων! Και πάντα θα σκέφτονται με το so called ‘μυαλό’ τους που είναι τόσο διαφορετικό από το γυναικείο μυαλό.

Φυσικά και το γυναικείο μυαλό και φύλο τον τελευταίο καιρό δεν πάει στα πολύ καλά του. Γενικώς μέρος της νεότερης γενεάς είναι αλλού για αλλού. Νιώθω λες και είμαι εγκλωβισμένη μέσα σε μια κοινωνία που λειτουργεί και σκέπτεται πολύ διαφορετικά από εμένα. Νιώθω σαν την μύγα μέσα στο γάλα. Σαν μια καλόγρια η ώρα 3 το πρωί στα μπουζούκια. Νιώθω τόσο μα τόσο απογοητευμένη.

Έχει από την ώρα που το έμαθα ότι αυτός τραβιέται τώρα με την κόρη της γειτόνισσας που τα έχω πάρει. Ναι τα έχω πάρει στο κρανίο. Αφού εγώ είμαι σε περίοδο ίασης δεν μπορούσα να προχωρήσω σε νέα σχέση. Δεν είμαι έτοιμη. Επομένως αυτός, τι πιο φυσιολογικό από το να κάνει σχέση με την κόρη της γειτόνισσας. Από όλο το γυναικείο πληθυσμό του τόπου μας (εντάξει δεν είμαστε και στη Νέα Υόρκη ‘still’ όμως) διάλεξε αυτήν. Λογικό. Απόλυτα φυσιολογικό και εγώ απλά υστερική και δύσκολη.

Ίσως όμως τελικά να είμαι δύσκολη. Πόσο επιτέλους θα διαρκέσει αυτή η περίφημη περίοδος ίασης. Και καθώς εγώ γιατρεύω τις εσωτερικές μου πληγές και βάζω σε τάξη τη ζωή μου πρέπει και ο υπόλοιπος κόσμος να πατήσει pause? Άκρως εγωιστική συμπεριφορά!

Εγώ όμως δεν είμαι των άκρων. Απλά αντιδρώ έντονα και δεν συγκρατώ τα λόγια μου. Αφήνω το συναίσθημα να μιλήσει και όχι το μυαλό. Έχασα πολλές μάχες με αυτό τον τρόπο. Όταν τελειώσει η θύελλα που εγώ δημιούργησα κάποτε είναι πολύ αργά να συμμαζέψεις την κατάσταση και να αντιστρέψεις το κλίμα. Δυστυχώς κάποτε τα ισοπεδώνω όλα. Όσοι με ξέρουν καλά με αφήνουν να ηρεμίσω και να επανέλθω. Όσοι δεν με ξέρουν μάλλον την κάνουν με αργά πηδηματάκια. Παραείναι η αλήθεια σκληρή για κάποιους ανθρώπους. Δυστυχώς ο τύπος πήρε μια ωραία δόση από αυτή μου την πλευρά χθες. Μάλλον δεν θα μου ξαναμιλήσει. Πρέπει να σκιάχτηκε.

Ξέρω είναι και ζωδιακό το θέμα. Οι τοξότες είναι πολύ συναισθηματικοί και έχουν ένα θέμα με την ειλικρίνεια, τη διαφάνεια και την δικαιοσύνη.

Επίσης κάθε φορά που υπάρχει κρίση ξυπνάνε μέσα μου και άλλες ανασφάλειες. Αυτό μάλλον χειροτερεύει την κατάσταση. Πως γίνεται όμως?

Τελικά νομίζουμε ότι λύνουμε θέματα αλλά ίσως απλά τα αποκοιμίζουμε και τα φυλάμε στο ντουλάπι. Δεν τα βλέπω άρα δεν υπάρχουν. Το πρόβλημα προκύπτει όταν κάποιος ανοίξει το ντουλάπι. Ίσως πρέπει να πετάξω ολόκληρο το ντουλάπι στον Καιάδα. Ποιος θα με βοηθήσει όμως. Ακόμα και αυτό είναι δύσκολο να το κάνεις.

Τελικά χρειάζομαι την βοήθεια συγγενή και φίλου .

‘Παιδάκι μου έτσι είναι οι άντρες. Ακόμα να το καταλάβεις? Είναι σαν παιδιά, δεν ωριμάζουν ποτέ και είναι όλο ανασφάλειες. Και αν ο τύπος σου αρέσει, κάνε κάτι. Τίποτε δεν τέλειωσε ακόμα. Στο χέρι σου είναι.’

Πολύ σοφή η ξαδέλφη τελικά. Ωραία ανάλυση, περιεκτική και ακριβής. Σε δύο γραμμές το εξήγησε και το έλυσε το θέμα. Το ίδιο θέμα για το οποίο εγώ προκάλεσα πανικό και θύελλα.

Είναι στο χέρι μου λοιπόν!

Τώρα νιώθω καλύτερα. Ίσως η αγορά μιας μπλουζίτσας ή μιας φουστίτσας να βελτιώσει περαιτέρω την ψυχολογική μου κατάσταση και φυσικά θα ενισχύσω και την Κυπριακή οικονομία!

1 Νοεμβρίου! Νέος και για εμένα πολύ σημαντικός μήνας!

Πρώτον και σπουδαιότερων είναι ο μήνας τον γενεθλίων μου.

Δεύτερον είναι ο μήνας πριν τον Δεκέμβριο που είναι και ο αγαπημένος μήνας του περισσότερου κόσμου λόγω Χριστουγέννων. Ήδη ανυπομονώ για τα φετινά Χριστούγεννα !

Τρίτον, φέτος για εμένα το φθινόπωρο (και προαισθάνομαι με αποκορύφωμα τον Νοέμβριο) είναι η πιο λυτρωτική περίοδος της ζωής μου και ίσως ο Νοέμβριος να είναι και ο μήνας ‘turning point’.

Όλα στη ζωή μας γίνονται για κάποιο λόγο. Ξέρω! Είναι πολύ κλισέ αυτή η φράση αλλά είναι τόσο μα τόσο αληθινή και την βιώνω σε όλο της το μεγαλείο αυτές τις τελευταίες εβδομάδες.

Όσοι άνθρωποι περνούν από την ζωή μας και την σημαδεύουν με τον δικό τους τρόπο έχουν κάτι να μας διδάξουν. Δηλαδή όσο πιο έντονα είναι τα σημάδια που μας αφήνουν και οι πληγές βαθιές τόσο έντονα και σημαντικά είναι και αυτά που έχουν να μας διδάξουν.

Αυτοί οι άνθρωποι που φαινομενικά μας σύνθλιψαν και μας έκαναν ένα με το πάτωμα, μας έφεραν αγκαλιά με το ποτό, μας παρέσυραν στην εξάρτηση είτε ουσιών είτε και ανούσιων συνηθειών και μας έφεραν επίσης στην παρέα της κατάθλιψης, όσο και αν ακούγετε σχήμα οξύμωρο μας έκαναν ένα μεγάλο καλό.

Μας έκαναν πιο δυνατούς. Μας έμαθαν να αντέχουμε το πόνο, να σκουπίζουμε και να καυτηριάζουμε τις πληγές μας, να αλλάζουμε επιδέσμους υπομονετικά και να δίνουμε στον εαυτό μας χρόνο να γιατρευτεί. Μας έφεραν πιο κοντά στο Είναι μας. Αντιμέτωπους με την αλήθεια. Τελικά σε αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε ένα ευχαριστώ! Αυτούς που συνήθως φταίμε είναι τα λάθος άτομα. Αυτός που φταίει συνήθως είναι ΕΜΕΙΣ! Εμείς τραβούμε τις γραμμές μας, εμείς καθορίζουμε τα θέλω μας. Όταν δεν ξέρουμε τι θέλουμε και παρόλα αυτά επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να κυκλοφορούνε στην κοινωνία είναι λες και κυκλοφορούμε δίχως ρούχα ή με λάθος ρούχα.

Θα πηγαίνατε ποτέ ντυμένοι με το νυφικό να πιείτε καφέ στο Κολωνάκι ή με τα ρούχα του σκι στη παραλία?

Ε! λοιπόν μπορεί και να πήγατε και να μην το καταλάβατε!

Εγώ πάντως τον τελευταίο καιρό κυκλοφορώ με 8 στρώσεις ρούχα, καπέλο και μαύρα γυαλιά. Είναι περίοδος ίασης για έμενα και επιτέλους το κατάλαβα ότι πρέπει να προστατευτώ. Το παράκανα λίγο φυσικά ως συνήθως αλλά είπα να είμαι γενικός επιεικής με τον εαυτό αυτή την περίοδο. Ακόμα ένα μάθημα που έμαθα. Πρέπει να είμαι καλή με τον εαυτό μου. Πρέπει να είμαι υπομονετική με έμενα. Μέσα μας όλοι κρύβουμε ένα μικρό παιδί και αυτό οφείλουμε να το προστατέψουμε γιατί είναι κομμάτι μας. Αν δεν μπορώ να προστατέψω το εσωτερικό μου παιδί πως θα μπορέσω να αύριο να γίνω μια καλή μητέρα? Μπορεί και για αυτό έως σήμερα να μην έγινα μητέρα. Ίσως ενδόμυχα να το ήξερα ότι δεν ήμουν έτοιμη για αυτό το ρόλο και ίσως και μια ανώτερη δύναμη να με προστάτευε όλο αυτό τον καιρό.

Εν πάση περιπτώσει, αρκετή ενδοσκόπηση για σήμερα. Το νόημα θέλω να πιστεύω ότι το ‘πιάσαμε’ και το εμπεδώσαμε. Εννοείται έπεται και συνέχεια. Ο Νοέμβριος έχει πολλά να μας δώσει! Καλό μήνα!!!!