Το θέμα είναι να είναι καλοκαίρι, ζέστη κολασμένη, να είναι Κυριακή και να είσαι φρέσκο-χωρισμένη.

Να ξυπνάς το πρωί, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς επιλογές. Να διερωτάσαι πως είναι δυνατόν ακόμα ένα καλοκαίρι να είσαι στο ίδιο σημείο που ήσουν και πέρσι και το προηγούμενο πέρσι του προηγούμενου πέρσι και πάει λέγοντας και δεν συμμαζεύετε η κατάσταση. Έχει και άλλους μπούφους σαν και εμένα ή είμαι μονάχη μου σε όλο το ηλιακό σύστημα. Δεν ξέρω αν είμαι γκαντέμο ή ανεπίδεκτη μαθήσεως ή τόσο ξεχωριστή και δυσκολευόμαστε να βρούμε τον κατάλληλο άντρα για εμένα.

Αχ ρε γιαγιά που είσαι να με δεις που έφτασα? Που γαμπρό δεν βρήκα και παιδιά δεν έκανα. Και που είμαι πιο κοντά στα δευτέρα άντα από ότι στα πρώτα….

Φέτος θα πήγαινα διακοπές με ταίρι αλλά δυστυχώς έμεινα με το κλειδί στο χέρι.

Πήγα λοιπόν να πιω ένα καφέ παρέα με ένα βιβλίο οδηγό για ανάκτηση της χαμένης αυτοπεποίθησης. Στόχος να πάρω πίσω τον έλεγχο της ζωής μου. Από ποιόν όμως? Αυτό δεν το κατάλαβα. Ποιος είναι αυτός που μου την πήρε? Ποίος φταίει για το δράμα αυτό που ζω????? Ποιος από όλους τους μνηστήρες είναι ο ένοχος άραγε? Κάθισα λοιπόν και σκέφτηκα πολύ. Πήγα πίσω στο χρόνο και κατέληξα κάπου. Λοιπόν, πιστεύω ακράδαντα ότι είναι ο Λέοντας που με κατασπάραξε στα 21 μου χρόνια ο υπαίτιος. Ήμουν ένα μπουμπουκάκι όμορφο και δροσερό. Βοήθησε ο Λέων να ανοίξει το μπουμπούκι με τα πλούσια ροδοπέταλα και τα μάδησε ένα ένα ώσπου έμεινε εντελώς γυμνό το μπουμπουκάκι και μετά το πέταξε. Με ευγένεια και με τακτ. Μέχρι να καταλάβω τι έγινε, ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε ο κύριος Λέων. Ε, λοιπόν αυτό δεν το ξεπέρασα ποτέ. Ποτέ όμως. Ναι ναι αυτός φταίει.

Η μήπως φταίω εγώ? Επειδή βρέθηκε ένας Λέων έπρεπε να χαθεί η αυτοπεποίθηση, η αυτοεκτίμηση μου και ο συναισθηματικός μου προσανατολισμός?

Είναι λες και όλα αυτά τα χρόνια γύριζα στα όρη και τα παραρά χωρίς πυξίδα και χωρίς σκοπό. Ότι και να έκανα ήταν λάθος. Όπου και να πήγαινα δεν με ικανοποιούσε. Και είναι λογικό. Αφού δεν ήξερα που ήθελα να πάω…

Άφησα τον εαυτό μου εκτεθειμένο στο κρύο και στους λύκους. Τελικά είναι από θαύμα που επιβίωσα! Αχ αυτός ο Λέων.

Σκαλίζοντας το παρελθόν μου περαιτέρω συνειδητοποιώ ότι και ο Ταύρος μου έκανε ζημιά σε μετέπειτα στάδιο . Η απόρριψη του τότε με τσάκισε ολότελα. Η πεθαμένη αυτοπεποίθηση θάφτηκε ακόμα πιο βαθιά. Στα έγκατα της γης. Πρέπει να της έκανα και κηδεία, τρισάγια και επίσημα μνημόσυνα.

Προτίμησε μια οπτικό ο Ταύρος. Την παντρεύτηκε και της έκανε και 2 – 3 μωράκια και κτίσανε και μία σπιταρόνα με κουζίνα με θέα τον κήπο. Όπως το ονειρευόμουν. Λες και το ήξεραν!

Και μου έλεγε ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρή ‘να σπουδάσεις οπτικός ή φαρμακοποιός κόρη μου για να ανοίξεις το δικό μου μαγαζάκι και να είσαι κυρία του εαυτού σου, επαγγελματικά ανεξάρτητη’.

Τελικά όμως δεν τον άκουσα. Ως συνέπεια έχασα τον άντρα που ήθελα να πιστεύω ότι ήταν ο έρωτας της ζωής μου και έχασα και την επαγγελματική μου ανεξαρτησία και έγινα μια απλή υπαλληλίσκος. Δηλαδή τζίφος η κατάστασης σε όλα τα επίπεδα. Ανώτερα, μεσαία και κατώτατα.

Φυσικά κάποιος μπορεί να πει… κοπέλα μου πέρασαν όχι μία αλλά δύο επταετίες ολόκληρες από τα 21 σου χρόνια και μια δεκαετία από την εποχή του Ταύρου. Έλεος πια! Φτάνει. Στοπ! Ξύπνα!!! Ας φύγουμε από την εποχή των Λεόντων και των Ταύρων. Έχει ακόμα 10 ζώδια ο ζωδιακός κύκλος.

‘Κυρία τελειώσατε με τον καφέ? Να μαζέψω?’ με ρώτησε ο υπάλληλος της καφετέριας.

‘Μπορείτε να μαζέψετε και εμένα?’ είπα με νάζι νομίζοντας ότι το χιούμορ μου θα προκαλούσε παρατεταμένο και ακατάπαυστό γέλιο.

‘Συγνώμη? Τι εννοείτε?’

Χαμογελώ. ‘Αστειεύομαι! Μην δίνετε σημασία’.

Ο νεαρός με κοίταξε λες και ήμουν ούφο που ξεφύτρωσε από μια μαύρη τρύπα και έφυγε αποσβολωμένος και πήγε στο δίπλα τραπέζι.

Χμμμμ! Τελικά δεν το έπιασε ο νεαρός το αστείο που ίσως να μην ήταν τόσο αστείο τελικά.

Εν πάση περιπτώσει το θέμα τώρα είναι εγώ τι θα κάνω και που θα πάω? Και γιατί με είπε Κύρια? Νιώθω λες και είμαι 100 χρονών όταν με λένε έτσι. Ουφ!

Ανυπομονώ να τελειώσει το μαρτυρικό αυτό καλοκαίρι! Μόνο η φθινοπωρινή βροχή μπορεί να με λυτρώσει!