Ήταν πολύ δύσκολο να βρω όνομα για το blog μου.

Έψαχνα για ωραίες λέξεις και έξυπνα ονόματα. Και μετά έτσι ξαφνικά ήρθε η έμπνευσης. Το blog μου πρέπει να έχει σχέση με κάτι πολύ δικό μου.

Τι πιο δικό μου από άτομα που αγάπησα και στιγμάτισαν την ζωή μου με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Ένα από αυτά είναι η γιαγιά μου η Μαρίτσα ή αλλιώς η ‘κοτσιάκαρι’.

Η γιαγιά η Μαρίτσα ήταν η γιαγιά της μητέρας μου. Ένας φοβερός τύπος, πολύ ιδιαίτερος που αγάπησα πολύ. Έμενε με την γιαγιά και τον παππού και κάθε Σάββατο περνούσαμε παρέα το απόγευμα τρώγοντας παστελάκι και γαριδάκια. Η γιαγιά μου η καλή είχε πρόβλημα με το στομάχι της και έπινε πάντα το αγαπημένο της αναψυκτικό στο πλαστικό μπουκαλάκι και έβριζε τους Τούρκους που την έδιωξαν βίαια και άδικα από το σπίτι της και το όμορφο χωρίο της στους πρόποδες που Πενταδακτύλου.

Που είσαι γιαγιάκα μου τώρα? Θα διαβάζεις το blog μας? Άραγε τώρα βλέπεις από ψηλά και χαμογελάς?

Εύχομαι όσοι έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε τα κείμενα μου να μπορέσετε να ταυτιστείτε μαζί μου και ίσως να γελάσετε ή και να δακρύσετε. Ότι κάνω το κάνω με αγάπη και με μόνο σκοπό την έκφραση των συναισθημάτων μου και των σκέψεων μου με τον δικό μου τρόπο. Δεν έχω άλλο τρόπο. Θέλω να γράφω. Για μένα και για εσάς.

Ευχαριστώ